ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာ တူညီသည္ျဖစ္ေစ၊ မညီသည္ ျဖစ္ေစ တတိယလႈိင္းလုိ႔ေခၚတဲ့ နည္း ပညာလိႈင္းလံုးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။

(အယ္လ္ဗင္ေတာ္ဖလာ)


အိုင္တီေခတ္တဲ့…..
တတိယလိႈင္းတဲ့….
Cyberေရစီးတဲ့…..
နည္းပညာေရလိႈင္းေတြက ရာစုသစ္ အစပိုင္းႏွစ္ေတြမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေလးကို ရိုက္ခတ္လာပါၿပီ။ ကြန္ပ်ဴတာအင္တာနက္ မသံုးတတ္ရင္ေတာ့ ရာစုႏွစ္မ်ားစြာ ေနာက္ေကာက္က် ရေတာ့မယ့္ အေျခအေနပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ကြန္ပ်ဴတာအင္တာနက္ဆိုင္ေလးေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေပၚထြက္လာေန ပါတယ္။ Cyber Café ေတြထဲမွာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတတ္တာ လူငယ္လူရြယ္ေလးေတြ … သူတို႔ေတြက ေမာ္နီတာဖန္သားျပင္က တစ္ဆင့္ ကမာၻႀကီးထဲကို ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ လည္ပတ္ႏုိင္ပါၾကပါၿပီ။ သူတို႔ရဲ႕ အသိပညာမိုးကုတ္စက္၀ိုင္းကလည္း က်ယ္ျပန္႔သထက္ က်ယ္ျပန္႔လာေနပါ တယ္။
သူတို႔CyberCaféထဲကေနဘာေတြလုပ္ၾကသလဲ။စိတ္၀င္စားစရာအလြန္ေကာင္းပါတယ္။

တခ်ဳိ႕က Chatroom ေတြထဲကေန မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ၾက …..
တခ်ဳိ႕ကပညာေရး၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြကေနစာေမးပဲြေတြေျဖၾက…..တခ်ဳိ႕ကလုပ္ငန္းခြင္အတြက္ နည္းပညာအသစ္ေတြရွာေဖြေနၾက…..ကိုယ့္ရဲ႕ အေတြးအျမင္ေတြ ခံစားခ်က္ေတြကို ဘေလာ့ေရးသားတဲ့ လူငယ္ေတြလည္းအမ်ားႀကီးေပၚထြက္လာပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ကလည္း ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြကေန အလုပ္အကိုင္ရွာၾကတယ္။ မိမိအရည္အခ်င္းနဲ႔ ကိုယ္ညီတဲ့အလုပ္ကို မိမိစိတ္တိုင္းက် အင္တာနက္မွာ ေရြးခ်ယ္လို႔ရပါတယ္။ အဲဒါေတြ ေၾကာင့္ လူငယ္အမ်ားစုက အင္တာနက္ကို စြဲစဲြလမ္းလမ္းအသံုးျပဳလာၾကတာပါ။

၂၁ရာစုလူငယ္ႏွင့္အင္တာနက္

အင္တာနက္နဲ႔ ယေန႔လူငယ္ ခဲြျခားလို႔ မရေတာ့ပါ။ တစ္တဲြတည္း၊ တစ္ခုတည္း၊ တစ္သားတည္း ျဖစ္လာေနပါၿပီ။ တစ္အိမ္ေထာင္ကို ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး မရွိႏုိင္တဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြအေနနဲ႔ေတာ့ Cyber Café ေတြက အသံုး၀င္ေနဦးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ အရင္က လူငယ္ေတြသာ အင္တာနက္သံုး ၾကေပမယ့္၊ အခုေတာ့ လူႀကီးေတြ လူရြယ္ေတြပါ အင္တာနက္သံုးလာၾကပါၿပီ။ လူႀကီးအမ်ားစု က ရပ္ေ၀းေျမျခားေရာက္ေနတဲ့ သားသမီးေတြ မိသားစုေတြကို ဆက္သြယ္ဖို႔သံုးၾကတာပါ အမ်ားစုက အီးေမးလ္သံုးမယ္၊ VZO Chat, QQ, Skype ေဆာ့၀ဲလ္ေတြသံုးၿပီး သားသမီးေတြနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာမယ္၊ အဲဒီေလာက္ပဲ သံုးၾကပါတယ္။ Browser ေတြသံုးၿပီး ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြကို ၀င္ၾကည့္တဲ့ အေလ့အထေတာ့မရွိၾကေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္ အီးေမလ္သင္တန္းေတြကိုေတာ့ တက္ေရာက္သူမ်ားျပားလာပါတယ္။ ၂၀၀၇ ဇြန္လအထိ အင္တာနက္သင္တန္း တက္ေရာက္သူေလးဆခန္႔ ပိုမိုလာပါတယ္။ အခုဆိုရင္ အင္တာနက္ သင္တန္းကို အသက္ ၁၆ ႏွစ္ကေန ၅၀ ႏွစ္အထိ အရြယ္မေရြးတက္ေနၾကပါၿပီ။ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာအေျခခံ နည္းပါးရင္ေတာ့ သင္ၾကားရတာ ခက္ခဲတတ္ပါတယ္။ လူႀကီးအမ်ားစုက ေတာ့ သင္တန္းေတြ သိပ္မတက္ခ်င္ဘဲ အသံုးျပဳလိုမွသာ အင္တာနက္ကေဖးကိုလာၿပီး ၀န္ထမ္းေတြကို အကူအညီေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ သိပ္မခက္ခဲတဲ့ကိစၥေတြကိုပါ သူမ်ားလုပ္ ေပးမွ သံုးလို႔ရေတာ့အခ်ိန္နဲ႔ ေငြေၾကးက ပိုမိုဆံုးရံႈးႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာအေျခခံရွိရင္ အင္တာနက္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္သံုးစဲြဖို႔၊ အင္တာနက္သံုးနည္းကို စနစ္ တက် သင္ၾကားထားဖို႔ လုိပါတယ္လို႔ Explorer အင္တာနက္ဆိုမွ ကို၀င္းေဇာ္ေထြးက ေျပာပါ တယ္။

Cyber ကေဖးထဲမွာက လူမ်ဳိးစံု၊ အေတြးမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဦးတည္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အသံုးျပဳၾကပါ တယ္။ သတင္းမီဒီယာသမားေတြက သတင္း၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ ရွာသလို၊ ေက်ာင္းသားေတြက ပညာေရး၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ၊ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြသူက အလုပ္အကိုင္ေၾကာ္ျငာေပးတဲ့ က႑ ေတြ၊ ကိုယ္လုိသလုိ အသံုးျပဳႏိုင္ဖို႔အတြက္ Network Cable ေတြဟာ နည္းပညာေမွာ္၀င္ႀကိဳးေတြနဲ႔ ႏိႈင္းရမလားပဲ၊ ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ ေမာ္နီတာေရွ႕ထိုင္ၿပီး ကမာၻအရပ္ရပ္ကို ခရီး ထြက္ႏုိင္သလို စာအုပ္ပံုေတြ၊ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးေတြကို ေမႊေႏွာက္စရာမလိုဘဲ အသိပညာ မ်ားစြာ ရရွိႏုိင္ပါတယ္။ အက်ဳိးရွိေအာင္သံုးဖို႔က ကိုယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္မႈျပဳလုပ္ရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဆိုင္မွာဆို ကေလး ေလးေတြ Chatting ထိုင္တာကို အိမ္က ေဘးကေန ထိုင္ၾကည့္ေန တယ္။ ဒါကို တားျမစ္ရမယ္လို႔ မသိဘူး။ ကိုယ့္သားသမီး အင္တာနက္သံုးတတ္တယ္ဆိုၿပီး အထင္ႀကီးေနတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ အဲဒါက နည္းနည္း မွာယြင္းေနပါတယ္။ လူႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ က အင္တာနက္ ဗဟုသုတေတြကို သိဖို႔လိုအပ္ေနပါၿပီ။ အဲဒါမွ လူငယ္ေတြကို အင္တာနက္ကို ဘယ္လုိသံုးသင့္တယ္လုိ႔ လမ္းၫႊန္မႈေပးႏုိင္မွာပါလို႔ Heaven-net Center မွ ကိုထြန္း၀င္းက ေျပာပါတယ္။

Cyber Café ေတြမွာ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ရင္ေတာ့ သံုးရတာအဆင္ေျပပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုင္ေတြ က်ေတာ့ Local Network မွာတင္ အလံုးေရ အမ်ားႀကီးတပ္ထားေတာ့ ျမန္ႏႈန္းက်သြားတတ္ ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ဆိုင္နဲ႔ တစ္ဆိုင္ေစ်းႏႈန္း ကြာျခားတတ္ရင္ ျမန္ႏႈန္းျမင့္တဲ့ဆိုင္ကို ေရြးခ်ယ္ သံုးပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ရံုးခ်ိန္မွာျမန္ႏႈန္းက်တတ္လို႔ အီးေမးလ္ေတြ မထြက္ရင္ သိုမွီးထားစရာ USB ထဲ Data ေတြထည့္ထားၿပီး အိမ္နားက အင္တာနက္ဆိုင္မွာ ညက်မွ သြားၿပီးပို႔ရပါတယ္။ အခု ရန္ကုန္မွာက ၿမိဳ႕နယ္တိုင္းလုိလို အင္တာနက္ဆိုင္ေတြ ရွိေနေတာ့ အင္တာနက္ အသံုးျပဳဖို႔အတြက္ ပိုမိုလြယ္ကူသြားပါတယ္လုိ႔ အင္တာနက္အသံုးျပဳသူမမာလာထြန္းကေျပာပါတယ္။

Googleကုိဘာေၾကာင့္လူႀကိဳက္မ်ားလဲ

အင္တာနက္ကို သာမန္အသံုးျပဳသူ၊ အဆင့္ျမင့္ကၽြမ္းက်င္သူေတြပဲျဖစ္ေစ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏိုင္ငံက လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ရွာစရာေဖြစရာ ရွိၿပီဆိုရင္ google ကို သတိရတတ္ပါတယ္။ google search engine မွာ ရိုက္ထည့္လုိက္ရံုနဲ႔ ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ၊ ဓာတ္ပံု ေတြ၊ ဗီဒီယိုေတြ ရွာေဖြလို႔ရပါတယ္။ google ကေန အခုျမန္မာဘာသာနဲ႔ ရိုက္ထည့္ၿပီး ရွာေဖြ ရင္ေတာင္ ယူနီကုတ္စနစ္နဲ႔ တင္ထားတဲ့ ျမန္မာ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ၊ဘေလာ့ေတြကိုရွာေဖြလို႔ရေနပါၿပီ။ကိုေဇာ္မင္းထြန္း စင္ကာပူကို အလုပ္သြားလုပ္ခါနီး စင္ကာပူရဲ႕လမ္းေတြ၊ ၿမိဳ႕ေတြကို google map ကေန အေသအခ်ာ ေလ့လာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ပိုအဆင္ေျပေအာင္ လုိ႔ စင္ကာပူေျမပုံကုိ Print ထုတ္သြားရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိေသးတယ္။ ေနာက္မွ သတိ ရၿပီး ဘာေျမပံုမွ ယူမသြားပါဘူး။ စင္ကာပူေလဆိပ္ကထြက္ေတာ့ အနီးစပ္ဆံုး Cyber Café သြားတယ္၊ google map ကို ထပ္ၾကည့္ၿပီးလမ္းေတြ အိမ္နံပါတ္၊ ကားဂိတ္ေတြမွတ္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ဘတ္စ္ကားေတြရဲ႕နံပါတ္ ေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတည္းရမယ့္အိမ္ ကို ဆိုက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားတာပဲ။ ဂိုက္ေတြ၊ တကၠဆီသမားေတြက ညာေခၚၿပီး သူ႔ကိုပိုက္ဆံ ပိုေတာင္းလုိ႔မရဘူး။ အင္တာနက္သံုးတတ္တာ ဘာသာစကားမ်ဳိးစံုတက္စရာ မလိုဘဲ ကမာၻပတ္လို႔ရတယ္ဆိုတာ ယံုသြားေတာ့တယ္။

ထူးဆန္းတာက ေျမျပင္ပံုရိပ္ေတြကို ၁၀ ေပအကြာေလာက္အထိ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ၾကည့္ႏုိင္တဲ့ google earth ပါပဲ။ သူက google map သံုးၿပီး စင္ကာပူေရာက္ေအာင္ လာတာကို သူငယ္ခ်င္းကိုႂကြားေတာ့ စင္ကာပူကသူငယ္ခ်င္းက google earth သံုးၿပီး သူ႔ မိဘအိမ္ကို ျပေတာ့တာပဲ သူတစ္သက္လံုး တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့ သူတို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ေကာင္းကင္ေပၚ က ျမင္ကြင္းကို စိတ္တိုင္းက်ၾကည့္ေတာ့တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာေတြကို google earth ကိုသံုးၿပီး ၾကည့္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔မိသားစုကိုလည္း အင္တာနက္မသံုးတတ္ရင္ ေတာင္ google ကို သံုးၾကည့္ဖို႔ ကိုေဇာ္မင္းထြန္းတစ္ေယာက္ တိုက္တြန္းလို႔ေနပါတယ္။

အီးေမးလ္ကိုဘာေၾကာင့္သံုးၾကမလဲ

အစက အီးေမးလ္ဆိုတာ ကုမၸဏီႀကီးေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြပဲသံုးၿပီး ေငြကုန္ေၾကး က်မ်ားလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ထားတာပါ။ အိမ္ကသား စင္ကာပူသြားေက်ာင္းတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ ေနေတာ့ အေဖ့အတြက္ အီးေမးလ္လုပ္ထားတယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္မွာသြားၿပီး သံုးၾကည့္ပါ ဆိုေတာ့မွ အင္တာနက္ဆိုင္က ကေလးေတြအကူအညီေတာင္းၿပီးသံုးၾကည့္ေတာ့ တယ္လီဖုန္း တို႔ သာမန္ စာပို႔စနစ္တို႔ထက္ ပိုအဆင္ေျပတာကို ေတြ႕ရပါတယ္လို႔ ဦးထြန္းျမတ္က ေျပာပါ တယ္။

E-mail ဆိုတာက electronic mail ကို ခ်ံဳ႕ထားတဲ့ စကားလံုးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ က Google ကုမၸဏီကေပးတဲ့ Gmail ကို အသံုးမ်ားပါတယ္။ အဲဒီ Gmail နဲ႔ e-mail ကို တခ်ဳိ႕ က မကဲြျပားဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ e-mail ဆိုတဲ့ လွ်ပ္စစ္ စာပို႔စနစ္က Fax ကေန မိုဘိုင္း အခ်င္းခ်င္း SMS ပို႔တာထိ ပါ၀င္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ISP ကုမၸဏီေတြကေရာင္းတဲ့ ေမးဆားဗစ္ ကိုမွ အီးေမးလ္ လုိ႔ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ အခမဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈေပးေနတဲ့ အီးေမးလ္ေတြက အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ တစ္ႏုိင္ငံနဲ႔ တစ္ႏုိင္ငံ အႀကိဳက္ခ်င္း မတူၾကပါဘူး။ ျမန္မာေတြက Gmail အသံုးမ်ားသလို စင္ကာပူႏုိင္ငံသားေတြက MSN ကို လူတိုင္းနီးပါး သံုးၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြက Yahoo mail အသံုးမ်ားပါတယ္။ အီးေမးလ္ ၀န္ေဆာင္မႈေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကဲြျပားေပမယ့္ အျပန္အလွန္ ေပးပို႔ဆက္သြယ္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာမယ္၊ Typing ရိုက္ၿပီး ခ်က္တင္ထိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တူညီတဲ့ေဆာ့၀ဲလ္ကို အသံုး ျပဳၾကရမွာပါ။ Gmail ရွိတဲ့လူေတြက G-talk အခ်င္းခ်င္းဆက္သြယ္ေျပာဆိုၿပီး Yahoo mail ရွိတဲ့လူေတြက Yahoo messenger ကို အသံုးျပဳရမွာပါ။ အခု Gmail က ျမန္မာဘာသာကို ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ အသံုးျပဳၿပီး ဆက္သြယ္လုိ႔ရတယ္၊ ခ်က္တင္ထိုင္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံ မွာက Gmail ကို အသံုးမ်ားပါတယ္။

အီးေမးလ္က အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ထားတဲ့စာေတြ Chatting မွတ္တမ္းေတြကို အလုိ အေလ်ာက္သိမ္းထားေပးပါတယ္။ မိမိစာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္မွာ တျခားသူေတြခိုးဖတ္မွာ စိုးရိမ္ စရာမရွိတဲ့အတြက္ အီးေမးလ္ အသံုးျပဳရတာက စိတ္ေက်နပ္မႈရေစႏုိင္ပါတယ္လုိ႔ ပရိုဂရမ္မာ တစ္ဦးျဖစ္သူ ကိုညီညီက ေျပာပါတယ္။


Wikipedia

အြန္လိုင္းေပၚမွာ စြယ္စံုက်မ္းသံုးစဲြဖို႔လုိၿပီဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္က Wiki ကိုပဲ သတိတရရွိ တယ္။ အျခားေရြးခ်ယ္စရာေတြရွိေပမယ့္၊ စိတ္ေက်နပ္မႈ အေပးႏုိင္ဆံုးက Wikipedia ပါပဲ။ Wikipedia က အြန္လုိင္းဗားရွင္းတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ Press Version မွာလည္း ေအာင္ျမင္ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြမွာ အေျခခ်ေနထိုင္တဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြအေနနဲ႔က Wikipedia Press Version ရွာရမွာ နန္းစဥ္ရတနာသိုက္ကို စိတ္ကူးယဥ္လုိက္ရွာသလုိပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အခုေတာ့ IT ရဲ႕ အေထာက္အပံ့နဲ႔ Wikipedia Press Version ထက္ပိုၿပီး Update ျဖစ္ပါတယ္။ နာရီပိုင္းအတြင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ကူေပမယ့္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ ေတာ့ Webpage တစ္ခုေပၚထြက္လာဖို႔က လြယ္ကူပါတယ္။ သတင္းဌာနေတြက အျဖစ္ အပ်က္ေတြ သတင္းထုတ္ျပန္ေနခ်ိန္မွာပဲ Wiki က အဲဒီသတင္းနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ ပါ တင္ဆက္ၿပီးပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳဖူးတဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ဥပမာေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ေအာ္စကာဆုေပးပဲြတစ္ခုမွာပါ။ ကမာၻေက်ာ္သတင္းဌာနႀကီးတစ္ခုက ေအာ္စကာဆုကို ဘယ္ ဇာတ္ကားအေၾကာင္းမူရင္း၀တၳဳေရးဆရာ၊ စာေရးဆရာအတၳဳပတၱိ ဘာေၾကာင့္ဒီစာအုပ္ေရးျဖစ္ ရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါUptodateေဖာ္ျပေပးႏုိင္ပါတယ္။

Wiki က စကားလံုးအသစ္အဆန္းေတြနဲ႔ အဓိပၸာယ္ေတြ ဘယ္သူကတီထြင္ၿပီး ဘယ္ အခ်ိန္မွာ စတင္သံုးစဲြတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို အျပည့္အစံုနဲ႔ အလ်င္အျမန္ ေဖာ္ျပေပးႏုိင္ပါ တယ္။ လူသံုးမ်ားတဲ့ ဘန္းစကားေတြ တကၠသိုလ္ေတြရဲ႕ အဘိဓာန္က အတည္မျပဳခင္မွာပဲ Wiki က ေဖာ္ျပေပးပါတယ္။ ဘန္းစကားဆိုရင္ ဘန္းစကားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္အရပ္ေဒသမွာ အဓိကသံုးစဲြၾကတယ္ဆိုတာပါ ေဖာ္ျပေပးတဲ့အတြက္ Wikipedia ကို ကၽြန္ေတာ္ စဲြစဲြလမ္းလမ္း သံုးစဲြျဖစ္တာပါလို႔ ၀ါရင့္ဂ်ာနယ္လစ္ အယ္ဒီတာတစ္ဦးကေျပာပါတယ္။

Websiteတင္ျခင္း

အင္တာနက္ကို လူတိုင္းလမ္းႏွစ္သြယ္ သံုးစဲြၾကပါတယ္။ Upload လုပ္တာနဲ႔ Download လုပ္တာပါ လူငယ္ေတြ www.friendster.com မွာ ဓာတ္ပံုေတြတင္တာကစၿပီး ၀က္ဘ္ဆိုက္တစ္ခု၀ယ္ၿပီး လႊင့္တင္တာအထိက Upload လုပ္တာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ မိမိက Internet Explorer တုိ႔ Mozilla Firefox တို႔စတဲ့ Browser ေတြသံုးၿပီး ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ၀င္ တာ၊ စာေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြ၊ Web Page ေတြကူးယူတာ download လုပ္တာပါ။ အခုျပည္တြင္း ကုမၸဏီေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြနဲ႔ အႏုပညာရွင္ေတြ ၀က္ဘ္ဆိုက္လႊင့္တင္လာၾကပါၿပီ။ အစိုးရ အဖဲြ႕အစည္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ၀က္ဘ္ဆိုက္ လႊင့္တင္လာၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြလည္း ကိုယ္ပိုင္၀က္ဘ္ဆုိက္ေတြ တင္လာၾကပါတယ္။ အဲဒါဟာ e-Government နဲ႔ e-commerce ဆီကို ရည္ၫႊန္းေနပါတယ္။ Web Site တင္တာ မ်ားလာတဲ့ အတြက္ Web Developer ကုမၸဏီေတြလည္း မ်ားျပားလာပါတယ္။ ၀က္ဘ္ဆိုက္တင္ခ်င္သူ ေတြအတြက္ Services ေတြပိုမိုေကာင္းမြန္လာသလို ထပ္ဆင့္လႊင့္တင္ျခင္း (upgrade) လုပ္ ဖုိ႔အတြက္လည္း ပိုမိုလြယ္ကူၿပီး ေစ်းႏႈန္းသက္သာလာပါတယ္။ ၀က္ဘ္ဆိုက္ တစ္ခုေရးသားရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြထက္ ေရးသားခေလ်ာ့နည္းလာေပမယ့္ အလုပ္မျပတ္တဲ့အတြက္ ၀င္ေငြ ေလ်ာ့က်သြားတာ မရွိပါဘူး။ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတဲ့ အိုင္တီအခန္းက႑အတြက္ေတာ့ ပီတီျဖစ္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကုမၸဏီတခ်ဳိ႕က ၀က္ဘ္ဆိုက္တင္တာ ေၾကာ္ျငာသေဘာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ေနပါ ေသးတယ္။ ၀က္ဘ္ဆုိက္မွာက မိမိရဲ႕ထုတ္ကုန္နဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈေတြကို အၿမဲတမ္းဆန္းသစ္ တင္ျပေနရမွာ ျဖစ္သလို၊ ျပည္တြင္းျပည္ပက အမွာစာေတြ ရရွိႏုိင္ေအာင္ e-mail လိပ္စာ ေဖာ္ျပျခင္း တျခား၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြကေန မိမိဆီေရာက္ရွိလာေအာင္ အဆင့္ဆင့္ လင့္ခ်္ခ်ိတ္ ထားျခင္း ထုန္ကုန္နဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈေတြအတြက္ ရွင္းလင္းတင္ျပျခင္း၊ ထုတ္ကုန္သစ္မိတ္ဆက္ သတင္းနဲ႔ အျခားက႑ေတြပါ ထည့္သြင္းသင့္ပါတယ္။ အဲဒါမွ မိမိ၀က္ဘ္ဆိုက္ကို ၀င္ေရာက္ ၾကည့္ရႈသူမ်ားျပားၿပီး ေဖာက္သည္သစ္ေတြ တိုးပြားလာမွာပါ။ ကိုယ္ပိုင္ ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြမွာလည္း ပံုမွန္ Update လုပ္ႏုိင္ဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒါမွ မိမိရဲ႕ Performance ကို စိတ္၀င္စား ၿပီး ၀င္ေရာက္လည္ပတ္သူ အေရအတြက္မ်ားလာရင္ Online ေပၚကေန ၀င္ေငြရ႐ွိႏုိင္ပါတယ္လို႔ ေဆာ့၀ဲလ္အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။

အေရးတႀကီးလိုအပ္တာက e-banking ပါ။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ စီးပြားေရးကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပစၥည္း၀ယ္ခ်င္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တကၠသိုလ္ေတြ၊ ေက်ာင္းလခ သြင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေငြေပးေခ်ဖို႔ နည္းလမ္းအတြက္ e-banking က မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနပါတယ္။ အကယ္၍ e-banking သာရွိခဲ့ ရင္ အြန္လိုင္းေပၚမွာတင္ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္လို႔ရတဲ့ e-Trade တို႔၊ e-commerce တို႔က ပိုမို ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာပါမယ္။ e-commerce ရွိတဲ့အခါ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးထဲမွာ ေရာင္းသူနဲ႔ ၀ယ္သူ တိုက္ရုိက္ေတြ႕ဆံုႏုိင္ၿပီး၊ ၾကားခံပဲြစားေတြ ေစ်းကြက္ျဖန္႔ခ်ိေရးကို ေက်ာ္လႊားသြားႏုိင္ တဲ့အတြက္ အက်ဳိးအျမတ္ကို တိုက္ရိုက္ရရွိႏုိင္ပါတယ္လို႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။

၂၁ ရာစုရဲ႕ စီးပြားေရးသစ္ကို ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ အခ်က္အလက္ (Data) နဲ႔ အရင္းအျမစ္ (Source) ေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္အလက္ေတြ၊ သတင္းအရင္းအျမစ္ေတြဟာ အေသဆုပ္ကုိင္ထားလို႔ မရပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္းမွ်ေ၀ျခင္း (Sharing) နဲ႔သာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ Outsourcing ကုမၸဏီအမ်ားအျပား ေပၚထြက္လာပါတယ္။ သူတို႔ အသံုးျပဳတဲ့ မီဒီယာက အင္တာနက္ပဲ။ မီးခိုးတတ္ၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ဒီလုပ္ငန္းက အိုင္တီကို ျပန္ေထာက္ပံ့ေပးၿပီး စီးပြားေရး လုပ္ေဆာင္မႈကို အမ်ားႀကီး အက်ဳိးသက္ေရာက္ေစပါတယ္။ ေဒၚလာ ၁၀ သန္းေလာက္ကုန္ က်မယ့္ ဆာေဗး (Survey) တစ္ခုကို ေဒၚလာ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္နဲ႔ ခ်ီၿပီး ျမတ္ေစႏုိင္ၿပီး Outsourcing လုပ္ငန္း ကုမၸဏီေတြ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာရွိေနဖို႔ လုိအပ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီလုပ္ငန္းက ႏုိင္ငံျခား၀င္ေငြကို ရွာေဖြႏိုင္သလို ျပည္တြင္းကုမၸဏီေတြနဲ႔ ပညာေရးက႑ကို အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္လို႔ Data collector အျဖစ္လုပ္ကိုင္ေနသူ မယဥ္ယဥ္ေအာင္က ေျပာပါတယ္။

အြန္လုိင္းစီးပြားေရးက နည္းပညာအေပၚ အေျခခံထားေပမယ့္ မိမိရဲ႕စိတ္ကူးစိတ္သန္း နဲ႔ ေဖာက္ထြင္း ျမင္ႏိုင္စြမ္း အေပၚမွာ လက္ရည္တူ အခြင့္အေရး ေပးထားပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လူငယ္အမ်ားစုက အင္တာနက္ကို စိတ္၀င္စားၾကတာပါ။ ၂၀၀၁၊ စက္တင္ဘာေနာက္ပိုင္းမွာ စီလီကြန္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းကို အိႏၵိယထိေရႊ႕လာႏိုင္ခဲ့တဲ့ အိႏၵိယႏုိင္ငံရဲ႕ တတိယမ်ဳိးဆက္ေတြကို အတု ယူဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း အထက္တန္းအဆင့္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ တကၠသိုလ္ အဆင့္မွာျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ေတြအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ကို သင္ၾကားဖုိ႔ လုိအပ္ေနပါၿပီ လုိ႔ Cyber Café ႏွစ္ခုဖြင့္ထားသူ ကိုေနမ်ဳိးေက်ာ္က ေျပာပါတယ္။

အြန္လိုင္းယဥ္ေက်းမႈ

ယဥ္ေက်းမႈမ်ား တိုးတက္မိျခင္း ဆိုတဲ့စကားဟာ အြန္လိုင္းယဥ္ေက်းမႈထဲမွာေတာ့ ေပါင္းစပ္စီးေမ်ာျခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္သာ သက္ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ကမာၻ႕ကြန္ယက္စနစ္ထဲမွာ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးနဲ႔တစ္မ်ဳိး ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုဟာ ပဋိပကၡသေဘာမေဆာင္ဘဲ ထိန္းသိမ္း ထားႏိုင္ပါတယ္။ ဘာသာစကားေပါင္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ သံုးစဲြႏုိင္သလို၊ မိခင္ဘာသာစကားေတြနဲ႔ ဘေလာ့ေရးသားသူေတြက အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈေတြကို IT နဲ႔ ေပါင္းစပ္ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ပါ ၿပီ။ သတင္း၊ ရသစာေပ၊ ဓာတ္ပံုနဲ႔ အျခားေသာယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေတြကို ဘေလာ့ ေရးသားေနသူေတြ ကမာၻတစ္၀န္းလံုးမွာ ၁၀ သန္းေက်ာ္ရွိေနပါၿပီ။ႈ

ဘေလာ့ေရးသားတာက Website တစ္ခုေရးသားသလို ကုန္က်စရိတ္မမ်ားပါဘူး။ Gmail Account တစ္ခုရွိရင္ blogger.com မွာ ဘေလာ့ တစ္ခုတည္ေဆာက္လို႔ရပါတယ္။ အခု ဘေလာ့ကို ျမန္မာလို ေရးလို႔ရတာ ငါးႏွစ္ခန္႔ ရွိေနပါၿပီ။ အြန္လိုင္းေပၚမွာလည္း ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ႐ွိေနပါတယ္။ သူတို႔က ျမန္မာစာေပနဲ႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအႏုပညာ ေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြ အေၾကာင္း ရွာေဖြတင္ဆက္ ေပးၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၳဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးသားၾကပါတယ္။ ကမာၻအရပ္ရပ္မွာေရာက္ရွိေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိး၊ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းတဲ့ ျမန္မာေတြအတြက္ေတာ့ ဘေလာ့ေရးသားျခင္းဟာ ျမန္မာစာေပကို ထိန္းသိမ္းျခင္းတစ္ရပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္လို႔ ျမန္မာဘေလာ့ဂါတစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။

လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ အင္တာနက္အသံုးျပဳတဲ့အခါ ရပ္တန္႔မပစ္ဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က Chat room ထဲမွာတင္ ေပ်ာ္ၿပီးေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က Forum ထဲမွာ၊ တခ်ဳိ႕က ဘေလာ့ေရးသားျခင္းမွာ ရပ္တည္ေနၾကတယ္။ တကယ္ဆို အင္တာနက္မွာက ဒီထက္ပို လုပ္ ႏုိင္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါေသးတယ္။ မိမိေလ့လာခ်င္ရင္ ေလ့လာႏိုင္သေလာက္ မိမိအသိ ပညာမိုးကုတ္စက္၀ိုင္းကို ျမွင့္တင္သြားလုိ႔ ရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အင္တာနက္သံုးစဲြရင္ စူးစမ္းလုိစိတ္ကို အျမင့္ဆံုး ျမွင့္တင္ထားသင့္တယ္လို႔ ကိုမြတ္ကပဲ ဆက္လက္ရွင္းျပပါတယ္။

အင္တာနက္ဖုန္း

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အလြယ္တကူ အင္တာနက္ဖုန္းေျပာတယ္လုိ႔ သံုးစဲြလုိက္တာပါ။ အမွန္ တကယ္က အင္တာနက္ခ်ိတ္္ဆက္ထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကေန Media Ring Talk တို႔၊ Starhub.com တို႔ကေန ႏိုင္ငံျခား GSM ေတြကို SMS ပို႔တာတို႔၊ Voice Call ေခၚတာတို႔ ျပဳလုပ္ၾကတာပါ။

ဒါဟာ Global Phone Company ေတြရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈအစိတ္အပိုင္းပါ။ သူတို႔ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကို ၀ယ္ယူသံုးစဲြဖို႔အတြက္ ဆဲြေဆာင္မႈပါပဲ။ အမွန္တကယ္လည္း အင္တာနက္ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြက ေစ်းကြက္မွာ မ်က္ႏွာပန္းလွလာပါ တယ္။ လက္ကိုင္ဖုန္းကေနၿပီး အြန္လုိင္းေပၚက သီခ်င္းေတြ၊ Movie ေတြ Download လုပ္လုိ႔ ရေနပါၿပီ။ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြ ရွယ္ယာလုပ္ႏုိင္ၿပီး၊ လက္ကိုင္ဖုန္းထဲက ေန ေဘာလံုးပဲြေတြ တိုက္ရိုက္ၾကည့္ရႈႏိုင္ေအာင္အထိ ၀န္ေဆာင္မႈေပးေနၾကပါၿပီ။ လက္ကိုင္ ဖုန္းထုတ္လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီေတြကလည္း Digital နည္းပညာနဲ႔ ေသးႏုိင္သမွ် ေသးက်ံဳ႕ထားတဲ့ ဟမ္းဆက္ထဲမွာ မ်ားႏုိင္သမွ် မ်ားႏုိင္ေအာင္ ဖန္ရွင္မ်ဳိးစံု ထည့္ထားဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ေတာ္လွန္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္မွာပါ။ အနာဂတ္ကာလမွာေတာ့ အင္တာနက္နဲ႔ ဟမ္းဆက္ဟာ လူ႔ဘ၀ရဲ႕အျပဳမူ အစိတ္အပိုင္းအားလံုးကို တိုက္ရိုက္ အက်ဳိးသက္ေရာက္ ေစႏုိင္ေတာ့မွာပါ။ အဲဒါဟာ ေရွာင္လႊဲသြားဖုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ ေထာင္စုသစ္ရဲ႕ မနက္ခင္းဆီမွာပဲ တတိယလိႈင္းေပၚက ဆိုင္ဘာေခတ္ထဲကို ေရာက္ရွိလုိ႔ေနပါၿပီ။

ေအာင္ပိုင္စိုး


သံလြင္အိပ္မက္ အတြဲ ၃ အမွတ္ ၃





အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း/ပညာ

မနက္သုံးနာရီေလာက္မွ စီအန္ဂ်ီရရင္ ဒရုိင္ဘာငါးနာရီထုိးလာမွာနဲ႔အေတာ္ပဲ…။ ကားေပၚမွာ ႏွစ္နာရီေလာက္

အိပ္လုိ႔ရေသးတယ္…။ ကားေပၚမွာအိပ္တာ အိမ္ကသင္ၿဖဴးဖ်ာၾကမ္းေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေခ်ာေမြ႔မွာလည္း

ဒါေပမယ့္ ဘ၀ေလ။ ဒီလုိ ေလာကဓံအထုအေထာင္းေလး ေတြကလည္းရသေကာင္းေကာင္းေပးပါတယ္

`ငါးဆယ္တန္ အေၾကြေလးေတြေပးပါ။ ရုံးခ်ိန္မုိ႔ပါ အစ္ကုိရာ၊ ေရွ႕ေလးတုိးေပး၊ ဒရုိင္ဘာေနာက္ေက်ာမွာ

အေခ်ာင္ၾကီးပဲ ´

`မင္းတုိ႔က လူကုိ လူလုိမၿမင္ဘူး။ ဇြတ္တုိးခုိင္းေနတာပဲ´

`အစ္ကုိၾကီးရာ စီးပြားရွာသူခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာပါဦးဗ်ာ´

ေခါင္းထဲမွာ တဆစ္ဆစ္၊ မနက္အထြက္မွာ မုိးက မိလုိက္ေသးတယ္။ အခုေနပူေနၿပီ။ အိပ္ေရးကလည္းပ်က္နဲ႔

အလုပ္လုပ္ၾကတာခ်င္းအတူတူ တစ္ေန႔ကို လူေထာင္နဲ႔ခ်ီစကားေၿပာေနရတယ္။

အေၾကြအမ္းရတာနဲ႔၊ အတန္ၾကီးေတြ ခဏကုိင္ထားရတာနဲ႔ ။

`ေဟ့ေကာင္… ပုိက္ဆံတစ္ေထာင္တန္ၿပန္အမ္းဦးေလ´

`ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ တစ္ေထာင္တန္နဲ႔ ငါးရာတန္ပဲရွိတယ္ အစ္ကုိ၊ ခဏေစာင့္ပါဦး´

အေ၀းသင္ အီကုိဘြဲ႔ေလးနဲ႔ လက္ဖ်ားမွာ ေငြသီးမယ္လုိ႔ သူ႔ဇာတာမွာ ပါသလားမသိဘူးလုိ႔

ကုိမင္းသူရ စဥ္းစားမိေနပါတယ္…။

ဒီတစ္ေနလုံး ကားကြက္က မေကာင္းဘူး။ အီၾကာေကြးသုံးေကာင္နဲ႔ စီနီယံ ဆက္တုိက္က်တယ္။

ေတာက္ေလွ်ာက္ ေက်ာ္ေနရတာပဲ။ အုံနာေၾကးမမီရင္ေတာ့ ဒီေန႔လုိက္ေၾကးရမွာမဟုတ္ဘူး။

ဒီၾကားထဲ မနက္က အဖမ္းကခံလုိက္ရေသးတယ္…။

ဒီတစ္ပါတ္လုံးတစ္လြဲခ်ည္းပါပဲ၊ ကားပ်က္တာက သုံးရက္၊ အုံနာေၾကးေလာက္ပဲရလုိ႔ လုိက္ေၾကးမရတာက

ႏွစ္ရက္၊ တစ္ပါတ္လုံးပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္တာေတာင္ ေငြတစ္ေသာင္းမရဘူး…။ အိမ္က မိန္းမကနည္းနညး္

ၿငဴစူေနၿပီ။ ရွင္စပယ္ယာခ်ည္းပဲ တစ္သက္လုံးလုပ္ေတာ့မွာလား၊ ကားလည္းေမာင္းတတ္ေနသားပဲ။ ဒရုိင္ဘာ

ေၿပာင္းလုပ္ဖုိ႔ စဥ္းစားဦး၊ ကုိယ့္တုိးတက္မႈကုိယ္ရွာပါဦး၊ အႏၱရာယ္မ်ားလုိ႔ သူ မလုပ္ခ်င္တဲ့ ဒရုိင္ဘာအလုပ္ကုိ

တုိက္တြန္းေနၿပီ။

ထမင္းက ၾကမ္းလုိ႔ မ်ဳိမက်ရတဲ့ၾကားထဲ လုိင္စင္ေရြးဖုိ႔သြားရမွာ စိတ္ပူေနေသးတယ္။ ဒီေန႔ကားမလုိက္ေပမယ့္

သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဘာ္ဒါေၾကးေလးေပးသြားလုိ႔ ထမင္း၀င္စားၿဖစ္တာ၊ ဒဏ္ေငြကလည္း အတိအက်ပဲရွိပါတယ္။

အပ်င္းေၿပသြားစရာမရွိေတာ့ ဟုိကားတက္၊ ဒီကားတက္နဲ႔ ညက်ရင္ အဆင္ေၿပတဲ့ ေကာင္နဲ႔ ၀ုိင္းဖြဲ႔တာေပါ့၊

အခု သူစဥ္းစားမိတာက အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာနဲ႔ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း/ ပညာ ဘယ္ဟာအမွန္လဲ?

ဘ၀ ဆုိတာကေတာ့ ကံပစ္ခ်တဲ့ ဇာတ္ရုပ္၊ ကုိယ္လိပ္ၿပာကုိယ္သန္႔ဖုိ႔ လုိသတဲ့ေလ။

ေအာင္ပုိင္စုိး

ေမး…။ အစ္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ကတည္း စာစေရးၿဖစ္တာလည္းခင္ဗ်။




ေၿဖ…။ ကၽြန္ေတာ္ ေလးႏွစ္သားေလာက္တည္းက ၀ လုံးစေရးတယ္ အေမက တုိက္တြန္းတာလည္း ပါတာေပါ့… အဲဒါနဲ႔ စာေရးၿဖစ္သြားတာ အခု ၂၄ ဆုိေတာ့ စာေရးသက္

ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိပါၿပီ…။




ေမး…။ ဘယ္လုိစာမ်ဳိးေတြ အေရးမ်ားလည္း ခင္ဗ်ာ။



ေၿဖ…။ ကၽြန္ေတာ္က စာဆုိ အစုံေရးပါတယ္… ရည္းစားစာကေန နာေရးေၾကာ္ၿငာအထိေရးအထိ အခြင့္အေရးရရင္ အကုန္ေရးပါတယ္…။ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ အက္ေဆး… လူၾကိဳက္ၾကဳိက္မၾကဳိက္ၾကဳိက္ ဖတ္ဖတ္မဖတ္ဖတ္အကုန္ေရးတာပဲ…။




ေမး…။ အစ္ကုိရဲ႕ စာေတြထဲမွာ လူဖတ္အမ်ားဆုံးက ဘယ္အမ်ဳိးအစားလည္း…။



ေၿဖ…။ နာေရးေၾကာ္ၿငာပါ …။ အဲဒီစာေပမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေအာင္ၿမင္တယ္ေၿပာရမလားပဲ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္တယ္ေလ…

အေရးအသားနဲ႔ ပက္သက္လုိ႔ အၿပစ္ေၿပာတဲ့အသံမ်ဳိး အခုထက္ထိ ၿပန္မၾကားရေသးပါဘူး…

တၿခားစာေပေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေၾကေအာင္ ေ၀ဖန္ၾကတဲ့ မနာလုိသူအခ်ဳိ႕ ရွိပါတယ္…။




ေမး…။ အစ္ကုိက စာေရးတာကုိ ၀ါသနာၾကီးပုံရတယ္ ဘယ္လုိမီဒီယမ္ေတြနဲ႔ စာေပ အႏုပညာကုိ ပုံေဖာ္ၿဖစ္တာလည္း အစ္ကုိ…။



ေၿဖ..။ ကၽြန္ေတာ္က စာေပေရးသားၿခင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေမြးရာပါ တာ၀န္တစ္ရပ္လုိ႔ ယူဆၿပီး

ကုိယ္ေလာက္မွ မတတ္သိတဲ့ သူေတြကုိ ၿပန္လည္မွ်ေ၀ေပးတာပါ…။ မီဒီယမ္အေနနဲ႔က အကုန္သုံးပါတယ္ စာရြက္နဲ႔ ေဘာပင္နဲ႔ ေရးသလုိ… ခဲတံ တုိ႔ မီးေသြးတုိ႔ အုတ္နီခဲတုိ႔နဲ႔လည္း

ေရးပါတယ္ တစ္ခါတစ္ေလ အာရေက နည္းနည္းရွိရင္ေတာ့ အင္တာနက္ဆုိင္ သြားၿပီး

ေမာ္နီတာနဲ႔ေရးပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္က စာမေရးရ မေနႏုိင္ေအာင္ စြဲပါတယ္ ေနရာလြတ္ေတြရင္ စာေရးတတ္လြန္းလုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ တခ်ဳိ႕လူေတြ အထင္လြဲတာေတြ

ခံရတတ္ပါတယ္ ဥပမာဗ်ာ … အုတ္နံရံ အလြတ္ဆုိပါေတာ့ ဒီအတုိင္း ေၿဗာင္ထားမယ့္ အစား

ေသးမေပါက္ရ အမႈိက္မပစ္ရလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေစတနာနဲ႔ ေရးေပးပါတယ္ … အဲဒါကုိ

အာဏာပုိင္ေတြ ေခၚသတိေပးတာေတြ ခံရတတ္ပါတယ္… ဒါဟာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ကုိ

ခ်ဳိးေဖာက္တာ မ်ဳိးေပါ့….။




ေမး…။ စာမူခ တစ္ႏွစ္၀င္ေငြဘယ္ေလာက္မ်ားရွိလည္း…။



ေၿဖ…။ အဲဒီေမးခြန္းက ေၿဖဖုိ႔ခက္တယ္ဗ်ာ အမွန္အတုိင္းေၿဖရင္လည္း အခြန္မႈးေတြ

ကၽြန္ေတာ္အိမ့္ေရွ႕မွာ လာတန္းစီေနလိမ့္မယ္… ညာလႈိင္းၿပီး ေၿဖရင္လည္း တုိင္းၿပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအေပၚ သစၥာေဖာက္ရာေရာက္မယ္ဗ်ာ စာမူခ ေဟာေၿပာပြဲ လုိက္ခ ေကာ္ပုိေရးရွင္းေတြ

အၾကံေပးခတုိ႔ နာမည္ၾကီး တကၠသုိလ္ေတြမွာ အခ်ိန္ပုိင္း နည္းၿပလုပ္တဲ့ ၀င္ေငြေကာေပါင္းလုိက္ရင္ တစ္ႏွစ္ကုိေဒၚလာသုံးသန္းေလာက္ ၀င္ေငြရွိပါတယ္… ဒါေပမယ့္

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တစ္ၿပားမွ မ၀င္ေသးပါဘူး… အင္တာနက္ေပၚမွာ တင္ဖုိ႔အတြက္

အင္တာနက္သုံးခေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက လွည့္ပါတ္ေခ်းေနရတုန္းပါ…




ေမး…။ ဟုတ္ကဲ့ အခုလုိ႔ ေၿဖၾကားေပးတဲ့ လူငယ္ေၿခတက္စာေရးဆရာ…. ကုိေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္…။ ၿပီးေတာ့ ပရိတ္သတ္ေတြကိုေကာ ဘာမ်ားမွာခ်င္ပါေသးလည္းခင္ဗ်ာ…။



ေၿဖ…။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ တကူးတက ပင္တုိင္အားေပးတဲ့ ပရိတ္သတ္ၾကီးကုိ လမ္းၾကဳံတုိင္း အလကားဖတ္ေပးအတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္လုိ႔ ေၿပာပါေစ … ၿပီးေတာ့

ပရိတ္သတ္ၾကီးကုိ ဒီထက္ပုိၾကဳိးစားဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က အၾကံေပးတယ္လုိ႔

ေၿပာၿပေပးပါခင္ဗ်ာ…။




ေအာင္ပုိင္စုိး




( ရယ္ရႊင္ဖြယ္ သက္သက္ေရးသားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္ စကာလုံးအသုံးအႏႈန္း ခၽြတ္ေခွ်ာ္တိမ္းပါးခဲ့ပါက

လမ္းညႊန္ အၾကံေပးရန္ႏွင့္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္ ၾကဳိတင္ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္…။)


စီးပြားေရးလုိ႔ ဆိုလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေတြးေတြက ေကာ္ပုိေရးရွင္းေတြ၊ စက္ရံုႀကီးေတြ၊ စေတာ႔အိတ္ခ်ိန္းေတြ၊ ဘဏ္ေတြ၊ အုိင္တီကုမၸဏီေတြ၊ ဟုိတယ္ႀကီးေတြကို ေျပးျမင္တတ္ၾကပါတယ္။

စီးပြားေရးသမားလုိ႔ ဆုိလိုက္ရင္လည္း ေအာင္ျမင္ေနတဲ႔ စီအီးအုိေတြ၊ ေကာ္ပုိရိတ္ဥကၠဌေတြ၊ စီးပြားေရးအတုိင္ပင္ခံ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြေလာက္ ေျပးျမင္တတ္ၾကပါတယ္။

အမွန္တကယ္ေတာ႔ ၀င္ေငြတစ္ခုခု ရရွိေအာင္ တစ္စံုတစ္ခု လုပ္ေနသူတုိင္းဟာ စီးပြားေရးသမားျဖစ္တယ္ ဆုိတဲ႔ အျမင္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မေတြ႔ရွိေသးလုိ႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။

လူဟာ ဘာေၾကာင္႔ ၀င္ေငြလိုအပ္သလဲ …

စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခုလံုး ေမာင္းႏွင္တဲ႔ အေျခခံအခ်က္ သံုးခ်က္ရွိပါတယ္။ စားသံုးမႈ၊ စုေဆာင္းမႈနဲ႔ ရင္းႏွီးျမွဴပ္ႏွံဆုိတဲ႔ အခ်က္ေတြပါပဲ။ အဲဒီအခ်က္ေတြကပဲ လူကို ၀င္ေငြလိုအပ္ေစပါတယ္။ လူရဲ႕ ပထမဆံုး လုိအပ္ခ်က္က ဆာေလာင္မႈပါပဲ။ ဒုတိယအခ်က္က အလုပ္လုပ္တတ္ၿပီး ၀င္ေငြရွာတတ္ဖို႔ပါ။

ဆာေလာင္မႈလိုအင္ ျပည္႔ၿပီးတာနဲ႔ လူဟာ ရပ္တန္႔မေနတဲ႔ သတၱ၀ါျဖစ္လို႔ တျခားလိုအင္ေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ လံုၿခံဳစြာ အိပ္စက္ႏုိင္ျခင္းသာမက၊ အႏုပညာအျပင္ အျခားတန္ဖိုးမ်ား လိုအပ္လာပါတယ္။ ဒီလို လိုအပ္လာတဲ႔အတြက္ လူဟာ ပန္းတုိင္တစ္ခုထား ႀကိဳးပမ္းလာေလ႔ ရွိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွစ၍ လူဟာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဆိုတာကို စလုပ္ပါေတာ႔တယ္။

ပုခက္တြင္းက ကေလးေလးေတြ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးေနတာ ဆာေလာင္ေနလုိ႔ပါ။

ဒံေပါက္ဆုိင္ေတြ၊ ေၾကးအုိးဆုိင္ေတြ၊ နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ လူေတြ ျပည္႔က်ပ္ေနတာ ဆာေလာင္ေနလုိ႔ပါ။

လူေတြဟာ ဆာေလာင္မႈအတြက္ ဆာေလာင္မႈကို အရင္ဆံုး ျဖည္႔ဆည္းတတ္ၾကတာပါ။

အရင္တုန္းကေတာ႔ ကီလီေစ်း၊ အခု သီရိမဂၤလာေစ်းကို ငါးေရာင္းမယ္႔သူေတြ၊ ကုန္စိမ္းသည္ေတြ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းမွာ အိပ္မႈန္စံုမႊားနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ကို သာမန္ေစ်းသည္လို႔ ျမင္လို႔မရပါဘူး။ သူတုိ႔လိုခ်င္တဲ႔ပစၥည္း လာ၀ယ္ၾကတာ၊ ဒါဟာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈပဲ။ ဘယ္ေလာက္ ျမတ္မယ္ဆုိတာေတာ႔ သူတုိ႔ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈအေပၚ မူတည္တာေပါ႔။

စေတာ႔ရွယ္ယာ၀ယ္မွ၊ ဘြန္း Bond စာခ်ဳပ္၀ယ္မွ၊ ေရႊ၀ယ္မွ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံတာလို႔ ယူဆလို႔ မရပါဘူး။ ငါးသည္ေတြ၊ ကုန္စိမ္းသည္ေတြလည္း ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံၾကရတာပဲ။ အခ်ိန္တုိတဲ႔အတြက္ မသိၾကတာလား။

တကယ္ေတာ႔ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈတုိင္းဟာ စြန္႔စားမႈ အနည္းအမ်ားနဲ႔ ဒြန္တြဲေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ မိမိပိုင္ဆုိင္မႈေတြကို တည္ၿငိမ္တဲ႔ တန္ဖိုးစနစ္တစ္ခုနဲ႔ ထိန္းသိမ္းထားတဲ႔ ပံုစံေတြဟာ စုေဆာင္းမႈဆိုတာ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြေၾကာင္႔ လူဟာ ၀င္ေငြမရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်င္း ယူဆႏုိင္ပါတယ္။

လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔က ၀င္ေငြလိုအပ္ပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အေနနဲ႔ကေတာ႔ အျမတ္ရရွိမွ ျဖစ္မွာပါ။ အျမတ္ရရွိေရးဆုိတာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအမ်ားစုရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ပါ။ အျမတ္ရရွိဖုိ႔ ႀကိဳးစားတဲ႔ နည္းလမ္းေတြကသာ စီးပြားေရးပညာရပ္ေတြနဲ႔ အသံုးခ်ဗ်ဴဟာေတြပါပဲ။ အဲဒီေပၚမွာမွ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ ကိုယ္က်င္႔တရားနဲ႔ လုိက္နာေစာင္႔ထိန္းရမယ္႔ က်င္႔၀တ္နဲ႔ ဥပေဒကို ေပၚေပါက္လာတာပါ။ ၂၁ ရာစု စီးပြားေရးသစ္မွာေတာ႔ အျမတ္ရရွိေရးဟာ အဓိက မက်ေတာ႔ဘဲ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အေျပာင္းအလဲေတြ၊ နည္းပညာေတာ္လွန္ေရးေတြမွာ အခုအခံျဖစ္ေနတဲ႔အရာကို ေျပေလ်ာ႔ေစဖို႔ စီးပြားေရးက အသံုးခ် ယာဥ္တစ္စီးပါ။ ထိန္းေက်ာင္းတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဓနအေရႊ႕အေျပာင္း ျမန္ဆန္သလို အရင္းအျမစ္တန္ဖိုးေတြက အတက္အက်ျမန္ပါတယ္။ စံ တန္ဖိုးေတြကို အေသဆုပ္ကိုင္မထားဖုိ႔ လိုပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြမွာ အခုအခံ နည္းပါးသူေတြ၊ လ်င္ျမန္စြာ ေနသားတက် ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သူေတြက ပိုၿပီး အက်ိဳးအျမတ္ မ်ားႏုိင္ပါတယ္လို႔ Social Business ေလ႔လာသူ တစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။

စီမံခန္႔ခြဲပံု

စီးပြားေရးပညာရပ္ထဲကို စီမံခန္႔ခြဲမႈ ဘာသာရပ္ စၿပီး မထည္႔သြင္းမီကတည္းက စီးပြားေရးေတြထဲမွ စီမံခန္႔ခြဲမႈက ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနၿပီးသားပါ။ လူဟာ ပိုင္ဆုိင္မႈ အရင္းအႏွီးတစ္ခုခုေၾကာင္႔ ၀င္ေငြရရွိလာမယ္။ ရရွိလာမယ္႔၀င္ေငြကို ျပန္လည္သံုးစြဲရပါမယ္။ အဲဒီ ျပန္လည္သံုးစြဲမႈ အားလံုးဟာ သူ စီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ႔ ျပဳလုပ္တာပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြဟာ သူ႔လုိအင္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ႔ ရလဒ္ေတြ ထြက္ေပၚလာမယ္ဆုိရင္ ေအာင္ျမင္တဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈလုိ႔ ေျပာဆုိႏုိင္ၿပီး အျခားရလဒ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာခဲ႔ရင္ေတာ႔ မွားယြင္းတဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းပါ။

လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုအတြက္အျပင္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းတစ္ခု၊ ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံအတြက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ စီမံခန္႔ခြဲမႈရဲ႕ အဓိက အရင္းအျမစ္ေတြက အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ပညာပါ။ ရာစုသစ္မွာေတာ႔ သတင္းကပါ စီမံခန္႔ခြဲမႈကို အက်ိဳးသက္ေစပါၿပီ။ ပစၥဳပၸန္ အေျခအေနေတြက အနာဂတ္ကို စီမံတဲ႔အတြက္ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို စီမံခန္႔ခြဲသူေတြက အမွန္အတုိင္း သိရွိေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ သိရွိေအာင္လည္း အားထုတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒါမွ မွန္ကန္တဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ မိမိရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈကို ေအာင္ျမင္ေစမွာပါပဲ။

စီးပြားအတက္အက်

စီးပြားေရးစကားပံုတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ခ်င္ရင္ မိမိရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကို အရင္းအျမစ္အသြင္ ေျပာင္းႏုိင္ရပါမယ္။ ဘာကိုမွ မပိုင္ဆုိင္ဘူးဆိုတဲ႔သူေတာင္မွ လုပ္အားနဲ႔အခ်ိန္ကို ပိုင္ဆိုင္ပါေသးတယ္။ သူ႔ရဲ႕ က်န္းမာသန္စြမ္းမႈက ၂၄ နာရီအတြင္းမွာ ၀င္ေငြရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္နာရီစာ ၀င္ေငြတန္ဖုိးကေတာ႔ ပညာနဲ႔ အရင္းအႏွီး စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြေပၚမွာ ကြာျခားပါလိမ္႔မယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစ၊ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေစ၊ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံျဖစ္ေစ စီးပြားေရး အတက္အက် သံသရာမွာ ပါ၀င္ေနပါတယ္။ ထုတ္လုပ္မႈ ပိုလွ်ံကာလေတြကို က်ပ္တည္းစြာ ျဖတ္သန္းရတတ္သလို ေစ်းကြက္လုိအပ္ခ်က္ကို လက္မလည္ေအာင္ ျဖတ္သန္းရတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြလည္း ရွိေနမွာပါပဲ။ ေစ်းကြက္လိုအင္ကို မျဖည္႔ဆည္းႏုိင္လို႔ ေဘးကေန ေငးခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း ႀကံဳရမွာပါ။ စီးပြားေရးစက္၀န္းထဲမွာ ဆင္ျခင္ဥာဏ္၊ အေတြ႔အႀကံဳ၊ ပညာ၊ သတင္းေတြနဲ႔ မိမိရဲ႕ အေနအထားကို မွ်ေျချဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပမယ္႔ အစြန္းထြက္မႈေတြ အၿမဲရွိေနႏုိင္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲကမွ စီးပြားက်ပ္ကာလမွာ အလြန္အကၽြံ မစြန္႔စားမိေအာင္၊ စီးပြားတက္ကာလမွာ အလြန္အကၽြံ မျဖဳန္းတီးမိေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းရင္ စက္၀န္းရဲ႕ သေဘာတရားအရ အထက္ေရာက္လိုက္ ေအာက္ေရာက္လုိက္ ဆုိေပမယ္႔ စုန္းစုန္းျမဳပ္ ပ်က္စီးသြားတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳးေတာ႔ မေရာက္ရွိႏုိင္ပါဘူး။ လူ႔သမိုင္းနဲ႔ စီးပြားေရးဟာ ဒြန္တြဲေနတာမို႔ သမိုင္းအရႈပ္အေထြးနဲ႔ စိးပြားေရး အရႈပ္အေထြးေတြဟာ သီအုိရီေဟာင္းေတြၾကားထဲက သီအုိရီအသစ္ေတြ ေဖာက္ထြက္သလို ၀င္ရိုးမဲ႔ ပရမ္းပတာ ျဖစ္စဥ္ေတြကလည္း အမ်ားအျပားပါ။ လြတ္လပ္ေစ်းကြက္နဲ႔ ၂၁ ရာစု စီးပြားေရးသစ္ဟာ ဖန္တီးမႈအေၾကာင္းအခ်င္းအရာ မ်ားျပားသလို သီအိုရီအစြန္းထြက္ေတြလည္း ရႈပ္ေထြးေနဆဲပါ။ ၾကြယ္၀မႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈဟာ သီးျခားခြဲထြက္သြားၿပီလား။ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ဆံုး ရာစုႏွစ္မွာမွ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို တိုက္ဖ်က္ဖို႔ စီမံခ်က္ကို ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ က်င္႔သံုးဖို႔ ဘာေၾကာင္႔ ႏႈိးေဆာ္ေနရတာလဲ။

ေစ်းကြက္မွာ ေဘးထြက္ေနလို႔မရ

လူဟာ ေစ်းကြက္နဲ႔ မပတ္သက္လို႔ကို မရပါဘူး။ ၀ယ္စရာရွိရင္၊ ေရာင္းစရာရွိရင္ လူဟာ ေစ်းကြက္ထဲ ၀င္လာရပါတယ္။ သူဟာ ေစ်းကြက္ထဲမွာ အသက္၀င္ေအာင္ လႈပ္ရွားရပါတယ္။ ေစ်းကြက္သတင္းေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို တံု႔ျပန္ေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။ လူဟာ သူ႔လိုအင္အရ ေစ်းကြက္ကို ၀င္ေရာက္လာၿပီး အျခားသူမ်ားရဲ႕ လုိအင္ကို ျဖည္႔ဆည္းေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။ အဲဒါမွလည္း သူ႔လိုအင္ေတြ ျပည္႔၀မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင္႔ ေစ်းကြက္ထဲကို လူေတြအမ်ားႀကီး ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။ လူမ်ားေလ ေစ်းကြက္က ေအာင္ျမင္ေလ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ႀကီး ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းလာခဲ႔ပါတယ္။

ပမာေျပာရရင္ေတာ႔ ေနရာတစ္ေနရာမွာ လုပ္ငန္းတူေတြ အမ်ားႀကီး စုေ၀းေနတာ ေတြ႔ရတတ္တာမ်ိဳးပါ။ ေရႊဆုိင္ေတြခ်ည္းပဲ ရွိေနတဲ႔ လမ္းတစ္လမ္းဟာ ေရႊေစ်းကြက္ ျဖစ္လာတာမ်ိဳး၊ ကားအေရာင္းအ၀ယ္ေတြ မ်ားတဲ႔ေနရာမွာ ကားေစ်းကြက္ ျဖစ္လာတာမ်ိဳး ေစ်းဆုိင္ေပါင္းစံု ရွိတဲ႔ေနရာမွာ စားေသာက္ဖြယ္ရာဆုိင္ေတြ္ တစ္စထက္တစ္စ တိုးတက္လာတာမ်ိဳးပါ။

ဒါဟာ လြယ္လင္႔တကူ ျဖစ္ပ်က္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ေစ်းကြက္တစ္ခုတည္းကို တုိးတိုး၀င္လာတာမ်ိဳးပါ။

ဒီေနရာမွာ ဘယ္ေစ်းကြက္ရွိတယ္၊ ဟုိေနရာမွာ ဘယ္ေစ်းကြက္ရွိတယ္ဆိုတာ လူအမ်ားက လက္ခံလာတဲ႔အခါမွာ သူ႔လိုအင္ဆႏၵ ျဖစ္ေပၚလာတာနဲ႔ အဲဒီေနရာကို ခ်က္ခ်င္းသတိရၿပီး

`ေရႊလုိခ်င္ရင္ ….. လမ္းကိုသြား´

`ဘာစားခ်င္လုိ႔လဲ ….. ေနရာကို သြားေလ´

`ကား၀ယ္ခ်င္ရင္ ….. အဲဒီေနရာမွာ စံုစမ္းေပါ႔´ ဆုိတာေတြဟာ ေစ်းကြက္ကို အသိအမွတ္ျပဳထားျခင္းပါပဲ။

အဲဒါဆုိရင္ လူေတြက ေစ်းကြက္ကို ရွာရမွာလား၊ ေစ်းကြက္က လူေတြကို လာရွာမလားဆိုတာက ေခတ္သစ္ေမးခြန္းျဖစ္ေနပါၿပီ။

လူလူခ်င္း ဆက္သြယ္နုိင္တဲ႔ နည္းလမ္းရွိရင္ ေစ်းကြက္ဟာ ျဖစ္ေပၚေနႏုိင္ပါတယ္။ တယ္လီဖုန္း၊ ဖက္စ္၊ ကြန္ရက္ဆက္သြယ္ေရးမ်ား အရာအားလံုးမွာ ေစ်းကြက္ ျဖစ္ေပၚေနႏုိင္ပါတယ္။ အဓိက အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္က ေစ်းကြက္ကေန ေဘးထြက္မေနဖုိ႔ပါပဲ။ အေျပာင္းအလဲေတြ၊ ျမန္ဆန္ေနတဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေတြ အစဥ္မျပတ္တဲ႔ေခတ္မွာ ေစ်းကြက္ကို မ်က္ႏွာလႊဲထားလို႔ မရေတာ႔ပါဘူး။ အဲဒါမွသာ မိမိလိုအင္အတြက္ ေစ်းကြက္ကို အသံုးခ်လို႔ ရႏုိင္မွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ေစ်းကြက္ကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ဖုိ႔ေတာ႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔။ ေစ်းကြက္ဟာ တုပ္ေႏွာင္ခံရၿပီဆုိရင္ တုိးတက္မႈ ဆံုးရံႈးၿပီး ေစ်းကြက္ဟာ မဖြံ႔ၿဖိဳး၊ မက်ယ္ျပန္႔ႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး။ တုပ္ေႏွာင္ခံရတဲ႔ ေစ်းကြက္ေတြဟာ မည္သူ႔ကိုမွ အက်ိဳးမျဖစ္ထြန္းေစဘဲ ပါ၀င္ပတ္သက္သူအားလံုးကို ဆံုးရံႈးေစတဲ႔အတြက္ ေစ်းကြက္နဲ႔ ပါ၀င္လႈပ္ရွားသူအားလံုး ႏႈတ္ထြက္သြားၿပီး ေစ်းကြက္တစ္ခုလံုး ဆံုးရံႈးရတတ္ပါတယ္။

အဆိုး၀ါးဆံုးကေတာ႔ ေစ်းကြက္နဲ႔အတူ ပညာအရင္းအျမစ္ေတြပါ ပ်က္စီးႏုိင္တဲ႔အတြက္ ေစ်းကြက္မွာ ေဘးထြက္ေနျခင္းနဲ႔ ေစ်းကြက္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားျခင္းက မိုက္မဲမႈေတြသာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။

နည္းပညာစီးပြားေရးနဲ႔ နယ္ေျမသစ္ကို စြန္႔ထြက္လိုသူမ်ား

စီးပြားေရးလုပ္တာ လြယ္ပါတယ္လို႔ ဆင္တူရိုးမွား ထုတ္လုပ္သူတစ္ေယာက္က ေျပာတဲ႔သူကို စီးပြားေရးမွာ ဂုဏ္သိကၡာရွိဖို႔က ခက္တာလို႔ သူသိဖို႔ လုိပါတယ္။ မူပိုင္ခြင္႔ဥပေဒေတြ မျပည္႔စံုေသးတဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံတခ်ိဳ႕၊ မူပိုင္ခြင္႔ေတြကို ခ်ိဳးေဖာက္ခ်င္တဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏုိင္ငံတခ်ိဳ႕က လုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ စီးပြားေရး အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ ကိုယ္က်ိဳးၾကည္႔မႈေတြ လြန္ကဲေနတတ္ပါတယ္။

ဒါကေတာ႔ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ႔ အတုလုပ္မႈလို႔ ေျပာရင္ ရမလားပဲ။ သီခ်င္းေခြအတု၊ ရုပ္ရွင္ကားေခြအတု၊ ေဆး၀ါးအတု၊ စားေသာက္ဖြယ္ရာအတု၊ ၀တ္ဆင္စရာအတု၊ အထည္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးအတုေတြကို ေျပာတာပါ။

အတုဆုိကတည္းက အရည္အေသြး ညံ႔ဖ်င္းၿပီးသားပါ။ အတုျဖစ္လို႔၊ အရည္အေသြး မမီလို႔ ေစ်းႏႈန္းသက္သာတာကို သိၿပီးျဖစ္ရပါမယ္။

ဒီအတုေတြထဲက အဆိုးရြားဆံုးကေတာ႔ ေဆး၀ါးအတုနဲ႔ စားစရာအတုပါ။ လူေတြရဲ႕ မ်ိဳးဗီဇေတြပါ ထိခိုက္ႏုိင္တဲ႔အတြက္ အလြန္အႏၱရာယ္ႀကီးပါတယ္။ ဒါဟာ နည္းပညာစီးပြားေရးမွာ အုိင္ဒီယာေတြ လုယက္ခံရမႈက တစ္ေန႔တစ္ျခား ပုိတိုးတက္လာေနပါတယ္။ ကုိလံဘတ္စ္က အေမရိကားကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိၿပီး အဂၤလန္က အေမရိကားကုိ သိမ္းပိုက္သလိုမ်ိဳးပါပဲ။ နည္းပညာကို မေဖာ္ႏုိင္သူေတြက နည္းပညာကို လုယက္သူေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါကို အေကာင္းဆံုး ကာကြယ္နည္းကေတာ႔ နည္းပညာကို မွ်ေ၀သံုးစြဲျခင္းပါပဲ။ အုိင္တီသမားေတြဟာ နည္းပညာကို အခ်င္းခ်င္းမွ်ေ၀ၿပီး မိမိတုိ႔ ေဖာ္ေဆာင္တဲ႔ ေစ်းကြက္ကို ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔ေစပါတယ္။ သူတုိ႔က အသိဥာဏ္မူပိုင္မႈ ခံစားခြင္႔ထက္ ေစ်းကြက္ကေန သြယ္၀ိုက္တဲ႔အျမတ္ကိုသာ စားသံုးတဲ႔အတြက္ ေရရွည္နဲ႔ မ်ားမ်ားရရွိတယ္ဆုိတဲ႔ အခ်က္ကို ေတြ႔ရွိခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ နည္းပညာစီးပြားေရးဟာ လက္ရည္တူ ပါ၀င္ႏုိင္သလို တစ္စိတ္တစ္၀မ္းတည္း ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ စြမ္းရည္မက မိမိရဲ႕ အာမခံမႈပါပဲ။ လူတုိင္းဟာ စီးပြားေရးအျမင္နဲ႔ က်င္႔၀တ္သိကၡာရွိဖို႔ လိုပါတယ္။

ရာစုသစ္ရဲ႕ စီးပြားေရးကစားပြဲမွာ ရႈံးနိမ္႔သူမရွိေစေရးဆိုတာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵလုိအင္ကသာ အဆံုးအျဖတ္ေပးႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါတယ္။

စီးပြားဆန္ျခင္း

ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပေဒသရာဇ္ စီးပြားေရးပံုစံ မိရိုးဖလာ စိုက္ပ်ိဳးထုတ္လုပ္မႈနဲ႔ ၀မ္းစာနဲ႔ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈပြဲေတာ္ေတြအတြက္ ထုတ္လုပ္မႈျပဳလုပ္တဲ႔ အာရွေဒသဟာ ၁၈ ရာစုနဲ႔ ၁၉ ရာစုမွာ အရင္းရွင္စနစ္ရဲ႕ အႏြယ္အဖြား ကိုလိုနီျပဳက်င္႔ခံရျခင္း ဒဏ္ရာကို ရရွိခဲ႔ပါတယ္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း အနီေရာင္ျမဴခိုးေတြက အေရွ႕အာရွတစ္ခြင္မွာ လႊမ္းမုိးခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ အာရွလူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာက စီးပြားဆန္ျခင္းကို ယဥ္ေက်းမႈ မ်က္ႏွာစာကေန ျငင္းဆိုတတ္ၾကပါတယ္။

ဒါေတြဟာ လက္လြတ္စပယ္ စီးပြားဆန္ျခင္းမ်ိဳးဆုိရင္ မွားမယ္မဆုိႏုိင္ပါ။

စီးပြားေရးအရ စနစ္က်သူေတြကို အျပစ္ဆုိတတ္တဲ႔ အမူအက်င္႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။

၁၉၉၀ လြန္ ကာလေတြမွာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးနဲ႔ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ေတြ႔တဲ႔အခါက်မွ အေတြ႔အႀကံဳ နည္းပါးမႈေၾကာင္႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အလြဲအမွားေတြ ႀကံဳၾကရတာပါ။ လူတစ္ဦးရဲ႕ ၀င္ေငြဟာ သူ႔ပံုမွန္စားသံုးမႈထက္ ပိုလွ်ံရပါမယ္။ မိသားစုရဲ႕ ၀င္ေငြဟာ မိသားစု အသံုးစရိတ္ထက္ ပိုလွ်ံရပါမယ္။ မိဘေတြရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ဟာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႔ တိတိက်က် ပတ္သက္ေနပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားတဲ႔ေခတ္မွာ အစဥ္အလာ တန္ဖိုးေတြဟာ အနာဂတ္နဲ႔ ကြဲျပားဆန္႔က်င္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ပစၥဳပၸန္အေျခအေနနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ စဥ္းစားသင္႔ပါတယ္။

မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားမွာ ပညာမွ်ေ၀ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ လူငယ္ေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားတဲ႔ သတင္းေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြကို လူႀကီးေတြအေနနဲ႔ မ်က္ျခည္မျပတ္ဖုိ႔ လိုပါတယ္။

ကြန္ပ်ဴတာလုိ၊ IT လို ဘာသာရပ္ေတြကို ကေလးေတြဆီကေန လူႀကီးမိဘေတြက သင္ၾကားၿပီး အစြန္းမထြက္တဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သမုိင္းတန္ဖိုးေတြ၊ လူမႈေဗဒေတြက မိဘေတြဆီကေန လူငယ္ေတြဆီ ျပန္လည္စီးဆင္းဖုိ႔ လိုပါတယ္။

မိသားစု အေျခခံယူနစ္မွာလည္း ေငြေၾကးလည္ပတ္စီးဆင္းဖုိ႔ကို မိသားစုတုိင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိနားလည္ထားဖို႔ လုိပါတယ္။ ဘယ္သူေတြဟာ မိသားစုအတြက္ ၀င္ေငြရွာေပးၿပီး ဘယ္သူေတြဟာ သံုးစြဲသလဲ၊ ဘယ္လုိသံုးစြဲသင္႔သလဲ ဆိုတာကို တိက်ရွင္းလင္းထားဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွသာ မိသားစုရဲ႕ ၀င္ေငြကို အက်ိဳးမဲ႔မျဖဳန္းတီးသင္႔ဘူးလို႔ မိသားစု၀င္တုိင္း နားလည္လက္ခံႏုိင္ပါမယ္။ မိသားစု၀င္ေငြတုိင္းမွာ ပိုလွ်ံမႈရွိလာလို႔ စုေဆာင္းမႈနဲ႔ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ ပုိမုိျပဳလုပ္လာႏိုင္ရင္ မိသားစုတုိင္း ၾကြယ္၀လာမယ္။ တုိင္းျပည္လဲ ၾကြယ္၀လာမွာပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင္႔ စီးပြားဆန္ျခင္းဟာ မျဖစ္မေန လိုအပ္ပါတယ္။

ဘဏ္ေတြက စီးပြားဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို အေထာက္အကူ ေပးတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ … ၊

ပံုမွန္အားျဖင္႔ေတာ႔ ဘဏ္လုပ္ငန္းဟာ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္ အေထာက္အကူေပးတဲ႔ အင္ဂ်င္တစ္ခုပါပဲ။

ဒါေပမယ္႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံေတြမွာေတာ႔ ဘဏ္ေခ်းေငြေတြဟာ အေသးစားလုပ္ငန္းေတြ၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔အားယူေနတဲ႔ အလယ္အလတ္တန္းစား ကုမၸဏီတခ်ိဳ႕ကို က်ဆံုးေစခဲ႔တဲ႔ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြ ေပၚေပါက္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ဒါဘာေၾကာင္႔ျဖစ္လဲဆုိရင္ေတာ႔ ပင္ကိုယ္ဘဏ္စနစ္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို ေသြဖယ္မႈနဲ႔ ေလ်ာ႔ရဲမႈတုိ႔ေၾကာင္႔ ျဖစ္ေပၚလာရပါတယ္။ ရာျဖတ္ေတြရဲ႕ မွားယြင္းဆံုးျဖတ္မႈေတြ၊ ဘဏ္ရဲ႕ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းေတြကို လုပ္ကိုင္သူေတြရဲ႕ ဘဏ္အေပၚ ရႈျမင္မႈ အလြဲအမွားေတြေၾကာင္႔ ျဖစ္ေပၚလာရတာပါ။

ဘဏ္ေခ်းေငြေၾကာင္႔ အရႈံးျပလုိက္ရတဲ႔ စက္မႈလုပ္ငန္းတစ္ခုကို ေတြ႔ျမင္ဖူးပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အလားအလာ ေကာင္းေနတဲ႔ စက္မႈလုပ္ငန္းတစ္ခုက လုပ္ငန္းခ်ဲ႕ထြင္ဖုိ႔ သူ႔အေနနဲ႔ ဘဏ္ေခ်းေငြ ပမာဏတစ္ရပ္ကို လုိအပ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လုပ္ငန္းကို စီမံခန္႔ခြဲသူက ဘဏ္မွရရွိမယ္႔ ေခ်းေငြရဲ႕ တစ္၀က္ကို ဘဏ္ကေခ်းေငြ ရရွိႏုိင္မယ္႔ နည္းလမ္းေတြမွာ အသံုးျပဳခဲ႔ပါတယ္။

ေရတုိအေနနဲ႔ သူအေပါင္ေပးႏုိင္တဲ႔ ပမာဏထက္ ရာခုိင္ႏႈန္းမ်ားစြာ ပိုရရွိခဲ႔ေပမယ္႔ ရရွိတဲ႔ ေခ်းေငြတစ္ရပ္လံုးဟာ သူ႔ရဲ႕ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈထဲမွာ မထည္႔၀င္ႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေစ်းကြက္က ရရွိတဲ႔ အျမတ္ဟာ ေခ်းေငြရဲ႕ အတုိးအတြက္သာ လည္ပတ္သံုးစြဲႏုိင္ၿပီး ေစ်းကြက္၀ယ္လုိအား က်ဆင္းတဲ႔ စီးပြားက်ပ္ကာလတစ္ခုမွာေတာ႔ သူ႔လုပ္ငန္းဟာ ၿပိဳလဲသြားခဲ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ဘဏ္ေခ်းေငြ ရရွိတာကို ထီေပါက္သလို သေဘာမထားမိဖုိ႔ လိုပါတယ္။ မိမိဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္မယ္႔ ဘဏ္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာဟာ မိမိလုပ္ငန္းအတြက္ ထည္႔သြင္းစဥ္းစားရမယ္႔ အခ်က္ပါပဲ။ အသံုးခ်တတ္ရင္ေတာ႔ ဘဏ္ဟာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ဖြံ႔ၿဖိဳးႏုိင္မွာ အမွန္ပါပဲ။

ေအာင္ပိုင္စိုး





၂၁ရာစု မ်က္ႏွာစာမွာေတာ့ တတိယကမာၻဟာ စက္မႈအမႈိက္ပုံဘ၀ကုိ က်ေရာက္မႈ ပုိမ်ားလာမယ္လုိ႔ သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးသမားေတြက စုိးရိမ္တၾကီး ၿဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ပညာအေၿခစုိက္ စီးပြားေရးေခတ္ကုိ ေရာက္ရွိသြားၾကၿပီၿဖစ္တဲ့ ဖြံ႔ၿဖဳိးၿပီးႏုိင္ငံ

ေတြဟာ သူတုိဆီက စြန္႔ပစ္ရမယ့္ စက္ရုံ၊ အလုပ္ရုံေတြအတြက္ ေၿမေနရာကုိ ဖြံ႔ၿဖဳိးဆဲကမာၻမွာ

သူတုိ႔ စက္မႈအမႈိက္ေတြ စြန္႔ပစ္ဖုိ႔ အသည္းအသန္လုိက္ရွာေနၾကပါတယ္။ ပင္လယ္အစင္းစင္း

ကုိၿဖတ္လာတဲ့ တစ္ပါတ္ရစ္ စက္ရုံအေဟာင္းၾကီးဟာ ဖြံ႔ၿဖဳိးဆဲႏုိင္ငံေတြအတြက္ ရတနာသုိက္ဆုိေပမယ့္ ဖြံ႔ၿဖဳိးၿပီးႏုိင္ငံေတြအတြက္ေတာ့ စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းပါ။ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ေပၚလာတဲ့ စက္ရုံၾကီးကုိ အလုပ္လက္မဲ့ေဒသခံေတြက ၀မ္းသာအားရၾကဳိဆုိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ဳိးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာ နာက်င္ခံစားရမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးမႈကုိေတာ့ သတိမမူမိၾကပါဘူး။ FDI ဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈအတြက္ အသက္ကယ္ေဆးဆုိေပမယ့္ ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးေတြလည္း အေတာမသတ္ပါလာတတ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကုိ ေဖာက္ထြက္ဖုိ႔ အတြက္ကေတာ့ လုပ္သာအင္အားေတြ ေစ်းေပါေပါရရုံနဲ႔ အလုပ္မၿဖစ္ႏုိင္ပါဘူး

ဥာဏအင္အားေတြ အလုံအေလာက္ေမြးထုတ္ႏုိင္မွ ၿဖစ္ႏုိင္မွာပါယ္…။

ကမာၻေပၚက ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့ ႏုိင္ငံေတြဟာ ပုိၿပီးဆိတ္ၿငိမ္လာတယ္။ သူတုိ႔က လူဦးေရနည္းနည္း၊ ေၿမေနရာက်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းနဲ႔ ပါတ္၀န္းက်င္ကပုိၿပီး သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္လာ

ပါတယ္။ သူတုိ႔ အရပ္ေဒသေတြမွာ မီခုိးထြက္တာဆုိလုိ႔ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေတြကလြဲရင္ တၿခားထုတ္လုပ္မႈ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ မီးခုိးတိတ္ ထုတ္လုပ္လာၾကတာမ်ားတယ္။ ဇီ၀ေဗဒ

ဓါတ္ခဲြခန္းေတြ၊ ကြန္ၿပဴတာေဆာ့၀ဲလ္ေတြ၊ Cyber Business၊ Information Lab၊ ေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။

အၿခားကမာၻတစ္ဖက္ၿခမ္းမွာ က်ေတာ့ မုိးလင္းတာနဲ႔ ဆူညံသံေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္တုိးေနရတဲ့

လူေနမႈဘ၀၊ စက္ရုံ၊ အလုပ္ရုံေတြက ေလထုထဲကုိ ကာဗြန္ဒုိင္ေအာက္ဆုိဒ္ေတြနဲ႔ ပိန္းပိတ္ေအာင္မႈတ္ထုတ္ေနရတဲ့ ၿမဳိ႕ၾကီးေတြက ဖြံ႔ၿဖဳိးၿပီး ႏုိင္ငံက လူဦးေရထက္ သုံးဆေလာက္ကုိ မႏုိင္မနင္းထိန္းသိမ္းထားေနရပါတယ္။ ၿမဳိ႕ၾကီးက သူ႔ကုိမွီခုိတဲ့ေနရတဲ့

လူဦးေရအားလုံးကုိ မုိးလင္းတုိင္း ဘယ္လုိရွာေဖြေကၽြးေမြးမလဲ၊ ေခါင္းခဲေနရပါတယ္။ ေပၚလစီမိတ္ကာ ေတြက က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ ေနေရး၊ စားေရးကုိစာရြက္ပုံၾကီးေတြ ၾကးထဲမွာ လက္မႈိင္ခ်ေနရတဲ့ အၿဖစ္၊ အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ ပါးစပ္က ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါလား ဆုိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပဲ ေရရြတ္ေနရတယ္။ သူတုိ႔ဘ၀ရဲ႕ ေလနီၾကမ္းေတြထဲမွာ ၀မ္ေရးကလည္း ၾကမ္းတမ္းသလုိ၊ သူတုိ႔ ထုတ္လုပ္လုိက္တာကလည္း ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြပဲ

ၿဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းေၾကာင့္ ေသးက်ဳံ႕လာရတဲ့ ကမာၻဟာ ကုန္စည္ေစ်းကြက္ကေတာ့

အလြန္အမင္း က်ယ္ၿပန္႔လာပါတယ္။ ကမာၻတစ္ဖက္စြန္းက ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ ကုန္စည္ဟာ

အၿခားတစ္ဖက္မွာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းသုံးစြဲလုိ႔ ရေနပါၿပီ။ ၀ါေစ့ေတြဟာ ႏုိင္ငံသုံးႏုိင္ငံပါတ္ၿပီးမွ

ရွပ္အကၤ်ီတစ္ထည္ၿဖစ္လာရသလုိ မုိက္ခရုိခ်ပ္စ္တစ္ၿပားဟာ ဂလုိဘယ္ကုမဏီသုံးခုရဲ႕

တံဆိပ္ကပ္ထားေပမယ့္ သုံးစြဲသူလက္ထဲေရာက္ဖုိ႔ ၃နာရီပဲၾကာပါတယ္။ အမ်ဳိးအမည္မသိ

ပစၥည္းမ်ဳိးစုံကုိ ဖြံ႕ၿဖဳိးဆဲကမာၻကထုတ္လုပ္လုိက္ၿပီး မိမိတုိ႔ ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ ပစၥည္းကုိ

ဘယ္လုိလူမ်ဳိးေတြသုံးစြဲမလည္း ဆုိတာကုိ ကြဲကြဲၿပားၿပားမသိတဲ့ စက္ရုံလုပ္သားေတြ ကမာၻေပၚမွာ အမ်ားအၿပားရွိေနပါတယ္…။

ဆင္းရဲတာကုိ ၿပတုိက္ပုိ႔ပစ္မယ္ဆုိတဲ့ ပါေမာကၡမုိဟာမက္ယူႏြတ္ကေတာ့ သူ႔တုိင္းၿပည္မွာ

အလုပ္သမားေတြကုိ ေမြးထုတ္ဖို႔ထက္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကုိပဲ ေမြးထုတ္ဖုိ႔ စုိင္းၿပင္းေနပါတယ္။

FDI ကုိ အလြန္အမင္းလုိအပ္ေနတဲ့ ဖြံ႕ၿဖဳိးဆဲကမာၻအေနနဲ႔ေတာ့ အနာဂါတ္မွာ စက္မႈအမႈိက္ပုံ

ၿဖစ္မသြားဖုိ႔ အတြက္ကေတာ့ အထူးတလည္ခ်ိန္ဆရမွာပါ…။ လွပတဲ့ မိမိတုိ႔ ကမ္းေၿခမွာ

ေမာ္နီတာအပ်က္ေတြေသာင္လာမတင္ဖုိ႔ဆုိတာ…။


ေအာင္ပုိင္စုိး

`ကဲ အားလုံးပဲ ဆင္းၿပီးမွတက္ၾကပါဗ်ာ´
`ေယာက္လမ္း ၊ ၃ လမ္း ၊ ေရႊဂုံတုိင္၊ ေၿမာက္ဥကၠလာ၊ ေရႊေပါက္ကၠံ´
`ဘားလမ္း ၊ ဆူးေလ ၊သမၼဳေဒၵ ႏွစ္ညအိပ္၊ သုံးရက္ခရီးမဟုတ္ဘူး၊ အခုထြက္မွာ´

`အစ္ကုိ ေနာ့သရီး သြားတာ ေလးမိနစ္ခဲြပဲရွိေသးတယ္၊ ေရွ႕မွာ ကားကြက္က်ပ္ေနတယ္၊ ဒီမွာခဏထုိင္လုိက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမယ္အစ္ကုိ အိတ္စ္ဆမ္းက ခုနကမွ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္
နဲ႔ တက္သြားတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ာနယ္ခဏ တက္ေရာင္းမယ္ေနာ္….´

` ခရီးသြား လုပ္သားၿပည္သူအေပါင္းတုိ႔ခင္ဗ်ာ´

ႏုိင္ငံေက်ာ္အဆုိေတာ္ရုပ္ရွင္ မင္းသမီးၾကီး သီလရွင္၀တ္မယ္လုိ႔ေၾကၿငာၿပီးမွ လင္ေနာက္လုိက္သြားတဲ့အေၾကာင္း…..
ေတာသား လူလည္က ၿမိဳ႕တက္ၿပီး အၾကံအဖန္လုပ္တာ ရဲကင္းနဲ႔ပက္ပင္းတုိးတဲ႔အေၾကာင္း….
စုံစုံလင္လင္ေလးသိခ်င္ရင္…

အေမွာင္ထဲ အေဖာ္မပါဘဲသြားတဲ႔ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သားလူငယ္ေလးရဲ႕ ေၾကကြဲဖြယ္ၿဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္း….
ရွာရာပုိဗာကေတာ့ ေခြးေတြကုိပဲခ်စ္သတဲ႔၊ ကမာၻၾကီးကေတာ့ ၿပားသြားၿပန္ၿပီ။

` ငုံးဥၿပဳတ္ တစ္ရာ ၊ တစ္ရာ၊ တစ္ရာ´
`ေဟ့ေကာင္ငုံးဥ ခဏေနဦး ´
ခင္ဗ်ားက ၾကာတာကုိးဗ်
`ေအးပါ ၿပီးေတာ့မယ္´

ေရႊမည္းေၾကာင့္ သမၼတဘုရွ္ ေၾကကြဲေနတဲ့ အေၾကာင္း
`ၿပည္တြင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ သတင္း၊ ရသစုံစုံလင္လင္ေလး ဖတ္ခ်င္ရင္
တစ္ေစာင္မွႏွစ္ရာ၊ ဒီေနရာမွာပဲမွာ ဆုိင္ေတြမွာ သြား၀ယ္ရင္ ေလးငါးေၿခာက္ရာ
ဒီမွာက အသစ္စက္စက္ တစ္ေစာင္မွ ႏွစ္ရာ… အပ်င္းေၿပဖတ္ အေပ်ာ္ဖတ္
အုိက္တတ္ရင္ ယပ္ခပ္လုိ႔ရတယ္…။

`ဂ်ာနယ္ ၿပီးရင္ဆင္းေလကြာ´

`လူၾကီးမင္းတုိ႔ အိမ္ေတြမွာ အေရွ႕ေၿမာက္ေထာင့္က အိမ္ေၿမွာင္စုပ္ထုိးရင္
ဘာၿဖစ္မွာလဲ…၊ေတာင္ပုိ႔ၿမင္တုိင္း ဖြတ္ထြက္မယ္ မေတြးနဲ႔ အေမႊးတုိင္နဲ႔ ေသာက္ေရသာကပ္ေပး … အဲဒီအိမ္ စီးပြားမတက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္လာေၿပာ´

(သူ႕ဟာသူေတာင္ စီးပြားမတက္ဘဲနဲ႔)

`ေၿမပဲေလွာ္ ငါးဆယ္၊ ၾကြတ္ၾကြတ္ရြရြေလး ေၿမပဲေလွာ္ ငါးဆယ္´

` လူၾကီးမင္းတုိ႔ ညဘက္ေတြအိပ္တဲ႔အခါ အိပ္မက္ေတြမက္တတ္တယ္
ညဦးပုိင္း မက္တဲ့အိပ္မက္၊ သန္းေခါင္ယံမက္တဲ႔အိပ္မက္၊ အာရုဏ္တက္မက္တဲ႔ အိပ္မက္ရယ္လုိ႔ သုံးမ်ဳိးသုံးစားရွိတယ္…. ။
ဘယ္အခ်ိ္န္မက္ရင္ ဘာၿဖစ္မွာလဲ၊ အိပ္မက္ရဲ႕လကၡဏာနဲ႔ နိိမိတ္ကုိ ေဗဒင္ဆရာဆီသြားၿပီး ဆန္တစ္အိတ္၊ ေငြအစိတ္ ကုန္စရာမလိုဘူး…

ကၽြန္ေတာ္႔ဆီက စာအုပ္ေလးသာ ၀ယ္သြား၊ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ သိနားလည္လာမယ္၊ ဟိမ၀ႏၱာေတာႀကီးတန္းက ဆရာသခင္မ်ား ျပဳစုထားတဲ႔ ေတာင္အတိတ္ကၽြန္းမွာ ေအာင္နိမိတ္ထြန္းေစမယ္။ အိပ္မက္နိမိတ္က်မ္း၊ ၀ယ္လုိ႔မရတဲ႔ပညာကုိ ဒါနတရားနဲ႔ ေရာင္းခ်ေပးတာ။ ေငြတစ္ရာက်ပ္ထဲပဲ၊ ကြမ္းစားေဆးေသာက္ က်ေပ်ာက္မသြားဘူး၊ တစ္ဘ၀လံုး လက္စြဲထားရမွာ၊ အိပ္မက္နိမိတ္က်မ္း…´´

``ေဟာဒီက အစ္မက တစ္အုပ္တဲ႔… ဒီအေဒၚႀကီးကေတာ႔ ႏွစ္အုပ္တဲ႔…၊ ပညာရဲ႕တန္ဖုိးကို အစစ္အမွန္ နားလည္ၾကသူေတြကေတာ႔ ၀ယ္ကုန္ၾကၿပီ´´

``သံေခ်းေတြစြန္းတာ၊ ကြမ္းတံေတြးေတြစြန္းတာ၊ ဘာစြန္း၊ ညာစြန္း၊ ဘာစြန္းစြန္းေပါ႔၊ အကၤ်ီေတြ၊ အ၀တ္အစားေတြ၊ ပြန္းတာပဲ႔တာ ထည္႔သိပ္လုိ႔မရေပမယ္႔ စြန္းတာ ေပတာေတာ႔ စိတ္သာခ်၊ ၿဂိဳဟ္တုအစြန္းခၽြတ္ေဆး၊ လက္ပစ္ဗံုးေပါက္ရင္ ဖာလို႔မရဘူး၊ အိ္မ္ကေရပံုးေတာ႔ ဖာျဖစ္ေအာင္ဖာ၊ အိုးဖာတဲ႔တိပ္၊ ဒန္အုိးဒန္ခြက္၊ ေရပံုး ဘာဖာဖာ တစ္လက္မကို ေငြတစ္ရာပဲ´´

``ဟိုအစ္မ ေရွ႕နည္းနည္းတုိး၊ ဟုိအစ္ကို ေဘးေလးကပ္ေပးပါ၊ ေဟ႔ေကာင္ေတြ ဆင္းေတာ႔၊ ထြက္ေတာ႔မယ္…၊ ေရာင္းခ်င္ရင္ ေအာက္ကသာေရာင္းေတာ႔…၊ အစ္ကိုေရ ငါးပူးကပ္လာၿပီ၊ ေမာင္းေတာ႔…။

ေအာင္ပိုင္စုိး






ကၽြန္ေတာ္ သမီးေလး မရခင္အထိ ဘ၀အေတြ႕အၾကဳံဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ မ်က္စိမွတ္ ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးတယ္။ သင္ၾကားမႈဆိုတာ လူႀကီးကေန လူငယ္ကုိ ဆင့္ပြားစီးဆင္းတယ္လို႔ ယုံၾကည္ထားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘာမွမသိေသးတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က လူႀကီးကို ဘယ္လုိသင္ၾကားမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆုံး သတိထားမိတာက ကေလးငုိသံပဲ... ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ကုိင္ဖုန္းရဲ႕ Ring Tone ေတြလို တစ္ဆင့္ခ်င္း က်ယ္ေလာင္လာေလ့ရွိပါတယ္။သမီးအိပ္ရာထဲကေန `အဲ့´ ဆုိတဲ့ အသံေလးက သူရဲ႕အသံ စူးစူး၀ါး၀ါးေလး နားစည္ကို မ႐ုိက္ခတ္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ စားလက္စ ထမင္းပန္းကန္၊ ဖတ္လက္စ စာအုပ္၊ ေရးလက္စ၀ါက် တစ္ေၾကာင္းကုိ ပစ္ခ် ထားခဲ့ရတာပါပဲ။
သမီးေလး ႏို႔ဆာေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ပုိမိုလိမၼာပါးနပ္ေနေတာ့ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်ီလိုက္လို႔ ရင္အုံဘက္လွည့္ၿပီး ႏို႔န႔ံမရရင္ သူကိုယ္ကို ခါရမ္းေနပါ ေတာ့တယ္... ။ သူက သူလိုအပ္တဲ့ အရာ ဟုတ္ မဟုတ္ သူရဲ႕ သိမွတ္မႈနဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ ဆံုးျဖတ္တတ္ပါတယ္။ အငိုတိတ္ေအာင္ ေခ်ာ့ျမွဴရာမွာလည္း ၿပဳံးၿပံဳးရယ္ရယ္ ေခ်ာ့ျမွဴရမွာလား၊ သားေခ်ာ့ေတးဆိုတာေတာင္ ဘယ္အသံအေနအထားေရာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္မယ္ဆုိတာ ႀကဳိသိေန သလိုပါပဲ။ ဖခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းရဲ႕ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့တဲ့ လူဘ၀ေန႔ရက္တခ်ဳိ႕အတြက္ သမီးေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါတယ္။
အသက္ရွင္မႈ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကုိ စာေရးစာဖတ္တဲ့အမႈမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာသာစကားမ်ား၊ စာေပမ်ား ေဆြးေႏြးရတာကုိ စိတ္၀င္စားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကလည္း သူငယ္ခ်င္း အဂၤလိပ္စာသင္တန္း နည္းျပတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း အေတြးတခ်ဳိ႕ ရခဲ့ပါတယ္။ သူေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းဟာ ထုံးစံအတိုင္း အသံထြက္မွန္တဲ့ကေလးေတြ၊ သဒၵါမမွန္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ပိုအားထုတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာပါ။ သူကေတာ့ အဂၤလိပ္စာကို ဘိလပ္ျပန္ဆိုတဲ့ စစ္ႀကဳိေခတ္ အသံကုိမွ အမွန္တုိင္းထင္တုန္းပါ။ ဒီေန႔ ကမာၻေပၚက လူဦးေရတစ္၀က္ခန္႔က ေန႔စဥ္သုံးအဂၤလိပ္စကားကုိ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး မဟုတ္သူမ်ားနဲ႔ မွ်ေ၀သုံးစြဲေနက်တာ။ သူတို႔လုိခ်င္တာက တစ္ေန႔တာ နားလည္မႈပါ။ ကိန္းဘရစ္ခ်္က အဂၤလိပ္စာဘဲြ႕လက္မွတ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဂလိုဘယ္ လိုက္ေဇးရွင္းအရ ေလသံေတြ က ေရာေထြးေနမွာျဖစ္သလို၊ ေဒါင္းနင္းလမ္းထဲက လူႀကီးမင္းေတြ ကုိယ္ႏႈိက္က မပီမသ အဂၤလိပ္အသံထြက္ေတြကုိ နားက်ယ္က်ယ္ စြင့္ထားေနရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းခမ်ာမွာေတာ့ သူ႔ေစတနာႀကီးကုိ ထမ္းပိုးၿပီး၊ ဒီကေန႔ ကေလးေတြကုိ အသံထြက္မွန္ဖို႔ ႀကဳိးစားေနတုန္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကုိေျပာျပရတယ္။ ဒီကေန႔ ကေလးေတြက chat Room ေတြထဲမွာ အဂၤလိပ္စာလုံးေတြနဲ႔ ေဒသသုံးစကားေတြကို ႐ိုက္ႏွိပ္ အသုံးျပဳၾကတာ၊ ဘာသာစကားဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ စုိးရိမ္စရာရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ္ ဒီဘက္ကေန မင္းတုိ႔ငါတုိ႔ လက္လွမ္းမမီတဲ့ အြန္လုိင္းယဥ္ေက်းမႈမွာ အမ်ဳိးသားဘာသာစကားေတြ ေပါင္းစပ္ဖို႔ ႀကဳိးစားတာလည္း ဒီကေန႔ကေလးေတြပါပဲ။ သူတို႔က အသံထြက္မွန္ဖို႔ထက္ နားလည္မႈပုိရွိေအာင္ ဘာသာစကား ဆိုတ့ဲ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဴိးနဲ႔ တစ္မ်ဳိးဆက္သြယ္မႈတံတားကို သူတုိ႔က သက္သက္သာသာ ေက်ာ္လႊားသြားၾကတာ။ ငယ္ငယ္က ႏုိင္ငံျခားသားေတြေရွ႕မွာ အသံထြက္မွန္ေအာင္ အားတင္းၿပီးမွ အလြဲလြဲအမွားမွားေတြ ေျပာမိခဲ့တာကုိ ျပန္ၿပီးသတိရေလ . . . သူငယ္ခ်င္းလို႔ ေျပာရတယ္။
“ ဒီကေန႔ ကေလးေတြကေတာ့ ဘယ္လိုအသံထြက္ထြက္ သူတို႔က နားလည္တတ္တယ္” လူတစ္ဖက္သားကိုလည္း နားလည္ေအာင္ ေျပာျပတတ္ တယ္ေလ။ သူတို႔ကမာၻက အုိင္တီေခတ္ ေၾကာင့္ ငါတုိ႔ထက္ ကမာၻနဲ႔အထိအစပ္ ပုိမ်ားတယ္။ ပိုေခ်ာေမြ႕တယ္။ ”
အင္တာနက္သင္တန္းဖြင့္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကို ေဖာက္သည္ခ်ပါတယ္။ ငါလူငယ္ေတြကို သင္ေပးရတာ ပုိအားရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ သူတို႔ကို သင္ရတာ ပုိပညာရတယ္။ သူတုိ႔က ပိုသိခ်င္၊ ပိုတတ္ခ်င္လို႔ပဲ။ လူငယ္ေတြက အသုံးခ်႐ုံ သက္ သက္မဟုတ္ဘူး။ အသစ္ကုိလည္း သိခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ဳိးရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီပညာကုိ သင္ၾကားခ်ိန္ မွာ လူငယ္ေတြက သိခ်င္တာေရာ၊ အသုံခ်ခ်င္တာေရာ အကုန္ေမးေတာ့တာပဲ။ သူတုိ႔က ျပႆ နာေတြ သယ္သယ္လာေပးတယ္။ ဟိုလုိလုပ္လို႔မရဘူးလား၊ ဒီလိုလုပ္လို႔မရဘူးလားနဲ႔ သူတို႔ေျပာ လို ငါ ကုိယ္တုိင္စမ္းၾကည့္၊ ေလ့လာၾကည့္ ေတာ့လုပ္လုိ႔ရတာခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ကို ျပႆနာတစ္ခု ခ်ေပးလိုက္ရင္လည္း မေျဖရွင္းႏုိင္မခ်င္း ေမာ္နီတာေရွ႕ကကုိ မခြာေတာ့ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာဟာ လူႀကီး ေတြကုိ အလြယ္တကူ အႏိုင္ေပမယ့္၊ လူငယ္ေတြနဲ႔က်ေတာ့ အၿမဲတမ္း အေလွ်ာ့ေပးရတယ္။ ငါဆို သင္တန္းဆရာသာဆိုတယ္၊ တပည့္ေတြ ေမးခြန္း ထုတ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကေန အၿမဲအသစ္တစ္ခု ရေနတာ။ အဲေတာ့ သူတို႔ေပးတဲ့ပညာရပ္အသစ္၊ ျပႆနာအသစ္ေတြနဲ႔ပါ ရွင္သန္ရပ္တည္ေနရတယ္ဆုိလည္း မမွားဘူး။
သူတုိ႔က ငါပ်င္းခ်င္ရင္ေတာင္ ပ်င္းမရေအာင္ မီးထိုးေပးေနၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ ကေလးေတြဟာ ငါတုိ႔ရဲ႕ ဆရာပါလို႔။


ေအာင္ပုိင္စုိး

Photo - Google Images



နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၅း၀၀ ထုိးဖုိ႔ဆယ္မိနစ္၊ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကိုေတာ့ လက္စသတ္ၿပီးၿပီ။ တစ္ေန႔စာ စာရင္းဇယားေတြ၊ ဖုိင္ေတြကုိ မန္ေနဂ်ာကုိတင္ၿပဖုိ႔ မန္ေနဂ်ာအခန္းထဲ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ စကားလက္ဆုံက်ေနတယ္

ကုိယ္က ရုံးဆင္းခ်င္ေနၿပီ။ သူတုိ႔က အာလာပ၊ သလႅာပေတြ ေၿပာေကာင္းတုန္း၊ နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ငါ့နာရီထုိးဖုိ႔ ႏွစ္စကၠန္႔ေလာက္ပဲလုိေတာ့တယ္။ စိတ္ကေတာ့ပူေနၿပီ။

ဒါၿပီးရင္ အလုပ္ေနာက္တစ္ခုကုိ ကူးရမွာ၊ ကြန္ၿပဴတာဆုိင္မွာ ညေနပုိင္း စာစီစာရုိက္ကုိ ကုိးနာရီခြဲထိ လုပ္ရဦးမွာ။ ညေနပုိင္းအလုပ္ခ်ိန္က ေၿခာက္နာရီမွာ စမွာ၊ ငါးနာရီဆုိရင္ေတာင္

ညေနပုိင္း အလုပ္ခ်ိန္က ေၿခာက္နာရီမွာစမွာ၊ ငါးနာရီဆုိရင္ေတာင္ ညေနစာကုိ အၿပင္မွာစားၿပီး၊ အလုပ္ေနာက္တစ္ခုကုိ သြားဖုိ႔ အခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ေပးရဦးမွာ။

ေနာက္က်ရင္ အလုပ္ရွင္ မ်က္ႏွာညဳိမွာ ကုိယ့္အတြက္စိုးရိမ္စရာပဲ။ အလုပ္ႏွစ္ခုလုပ္မွ ေလာက္ငရုံ ေလာက္ရတဲ့ ၀မ္းေရးကုိ ေတာ္ရုံအေတြးနဲ႔ စာနာတတ္သူေတာ့ သိပ္ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္ခ်ိန္ဆုိတာ မ်က္စိႏွစ္လုံးပြင့္ ကတည္းက အိပ္ရာထဲ ၿပန္၀င္တာေတာင္ မၿပီးခ်င္ဘူး။ ညေနခင္းထဲမွာ ခ်စ္သူလက္ကုိဆြဲၿပီး ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ဖုိ႔ သူတုိ႔လုိလူတန္းေတြကုိ ဒီရာစုႏွစ္က ခြင့္မၿပဳဘူးထင္တယ္။

ပထမအလုပ္က ရုံးတစ္ရုံးရဲ႕ ၀န္ထမ္း၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈအပုိင္းမွာ သူတာ၀န္ယူရတဲ့ ကိစၥေလးေတြရွိတယ္။ ၿပႆနာ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ၾကဳံရ၊ ဆုံရ၊ ကုိယ္ေအာက္လက္ ငယ္သားေတြ ကိစၥကုိ အထက္ကုိတင္ၿပ၊ သူတုိ႔ လုိအပ္ခ်က္ေတြရွိရင္ ၿဖည့္ဆည္း၊ လုပ္ငန္းရဲ႕ေပၚလစီ လုိအပ္ခ်က္ေတြ အတြက္ သူက ပုံမွန္ အၾကံၿပဳခ်က္ေလးေတြေရးနဲ႔၊ အေတြးကုိ ေဇာင္းေပးရတဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္။ ဒုတိယအလုပ္က ေမာ္နီတာဖန္သားၿပင္ေပၚကုိ A4 စကၠဴေပၚက

ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ အဆက္မၿပတ္ ရုိက္ထည့္ေနရတဲ့ အလုပ္။ A4 တစ္မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္ေလာက္ရမယ္ ဆုိတဲ့သတ္မွတ္ခ်က္အရ၊ သူ႔အတြက္မ်ားမ်ားနဲ႔ ၿမန္ၿမန္ရုိက္ႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္

ကတြန္းအားၿဖစ္ၿပီးသားပဲ။

သူဆယ္တန္းေအာင္ကာစက ဒီအခ်ိန္ဆုိ ေငြႏွစ္ရာက်ပ္နဲ႔ သီးခ်င္းနားေထာင္ရင္း ကဗ်ာဖတ္လုိ႔ ရတဲ့ `ေဒါင္´ တစ္ခုခုမွာ ေခြးေကာင္းေနခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေလး ေတြက သူ႕ကုိ

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးဖူးတယ္။ မုိးေ၀း၊ ေအာင္ခ်ိမ့္၊ သစၥာနီ၊ ၿပီးေတာ့ ကစ္ပလင္၊ ပက္ဘလုိနီရူဒါ၊ ေရွးေမာ့စ္ေဟနီနဲ႔ တီအက္စ္အဲ့လိေယာ့စ္အထိ၊ စည္းအၿပင္ကေန လူနာေဆာင္အမွတ္ ၆ အထိ အမွတ္မထင္ ေရာက္သြားခဲ့ဖူးတယ္။

ရာစုသစ္ရဲ႕ သိပံဘီးထဲမွာ နည္းပညာနဲ႔ ဓနခ်ဳိ႕တဲ့ေနတဲ့ သူလုိလူကုိ စြမ္းရည္နိမ့္တဲ့ ရုိေဘာ့အေဟာင္းေတြလုိ ေလာကၾကီးက ေခ်ာင္ထုိးထားလုိက္မယ္ဆုိတာ ၾကဳိတင္မသိခဲ့ရုိး အမွန္ပါ။ ေလာကဓံလႈိင္းေတြ၊ ငလ်င္ေတြ၊ ဆုပ္၀ဲ၊ၿမဳပ္၀ဲေတြထဲ ၀ဲလည္ရင္း၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဆင္ဆင္ၿခင္ၿခင္ သတိနဲ႔လုပ္ဆုိတဲ့ အေဖ့စကားကုိ ၾကားေယာင္ဖူးပါတယ္။ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ ေခတ္ကုိ မ်က္ေၿခမၿပတ္ခဲ့ပါပဲနဲ႔ ၿမန္ႏႈန္းၿမင့္ အေၿပာင္းအလဲေတြထဲမွာ သူက အၿမဲတမ္း အံ့ၾသ မွင္သက္ေနခဲ့ရတယ္။ တုိင္ကပ္နာရီကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဆယ္နာရီဆယ္မိနစ္၊ ေနာက္ဆုံး၀ါက်အတြက္ သူ Backspace ကုိ ေၿခာက္ခါေလာက္သုံးလုိက္ ရတယ္။ ဒီထက္ပုိ ေနာက္က်ရင္ သူ မနက္ၿဖန္ အလုပ္ေတြ တလြဲတေခ်ာ္ ၿဖစ္ေတာ့မွာ။ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ ေအးစက္ေတာင္ခဲ ေနတဲ့ ညေနစာေတြ သူ႔ကုိေစာင့္ေနေတာ့မယ္။ သူ႔ကုိယ္သူ အိမ္ၿပန္လမ္းေပၚ ပစ္ခ်လုိက္တယ္။ ေလေတြက လာအေရာင္မွန္း သတိမထားမိေပမယ့္ ေအးစက္ၾကမ္းတမ္းလြန္းတာ ခံစားသိလုိက္တယ္…..။



ေအာင္ပုိင္စုိး