ေအးစက္ ေသြ႔ေျခာက္ေနတဲ႔ ဒီဇင္ဘာအေမွာင္ထဲမွာ ၂၀၀၈ ရဲ႕ ၀မ္းနည္းစရာရက္စြဲေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဘနာဇီယာဘူတုိ လုပ္ႀကံခံရမႈနဲ႔ ကမၻာကို စတင္ၿခိမ္းေျခာက္လုိက္တဲ႔ ၂၀၀၈ ဟာ မြမ္ဘုိင္းၿမိဳ႕ေပၚမွာ မ်က္ရမ္းမွန္းဆ ျမင္ျမင္သမွ်ကို စက္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခ်လုိက္တဲ႔ ေသြးညွီနံ႔ေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ႔တယ္။ တစ္ကမၻာလံုး ယူက်ံဳး
မရမႈနဲ႔ ေဒါသေတြကို ခက္ထန္က်လာေစတယ္။
သမၼတဘုရွ္ကို ပစ္ေပါက္လုိက္တဲ႔ ဖိနပ္တစ္ရံဟာ ေဒၚလာ ၁၀ သန္းတဲ႔။ တစ္ယူသန္ အစြန္းေရာက္ေတြဟာ ဘယ္လမ္းကို ေရြးေနတာလဲ။ ပါကစၥတန္၊ အိႏၵိယ၊ ဇင္ဘာေဘြ အၿငိဳးရယ္မေျပႏုိင္တဲ႔ ဦးရာလူေဆာ္စတမ္း ပြဲၾကမ္းေနတဲ႔အခ်ိန္။ ဥေရာပကလည္း ရုရွားနဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကို ေခၽြးသိပ္ခဲ႔ရတယ္။ စြမ္းအင္ေစ်း အတက္ၾကမ္းလာသလို လူသားေတြ အတြင္းစိတ္က ၾကမ္းခတ္လာတယ္။ ပူျပင္းရာသီဆို ေသြးဆူလြယ္တတ္သလုိေပါ႔။
ကမၻာႀကီးလည္း လိုအပ္တာထက္ အပူခ်ိန္ေတြ ပိုတက္လာတယ္။ သဘာ၀တရားရဲ႕ ဖ်ားနာမႈက အေရးေပၚအေျခအေန၊ မဆုိင္းမတြ ကယ္တင္ရမယ္႔အခိုက္မွာပဲ အီရန္က အဏုျမဴဗံုးကို လာအိပ္မက္ေနတယ္။ မဆီမဆုိင္နဲ႔ ဧရာ၀တီတုိင္းသားေတြကို နာဂစ္က ၀င္ေခြ႔တယ္။ စီခၽြမ္ျပည္နယ္သားေတြရဲ႕ဘ၀ကို ေျမငလ်င္က ရမ္းခါခ်တယ္။ ကတ္ထရီနာကလည္း သက္ညွာမေပးပါဘူး။ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အလံတိုင္ေတြဟာ တုိင္တစ္၀က္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ၀မ္းနည္းျခင္းေန႔ရက္ေတြ ပိုရွည္ၾကာခဲ႔တယ္။ မိဘႏွစ္ပါးဆံုးရံႈးတာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀အတြက္ေတာ႔ ကမၻာပ်က္တာပဲ။ အထီးတည္းက်န္ခဲ႔တဲ႔ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ဦးဟာ အပ်က္အစီးပံုေတြထဲမွာ သူ႔သားသမီးေတြကို ရွာေနတယ္။
``က်ားေပါင္ မင္းဘယ္မွာလဲ၊ က်ားေပါင္ က်ားေပါင္ ´´
`` မင္း မေသေသးရင္ အေဖ႔ကို ျပန္ထူးပါ ´´
`` ေရွာင္ဖိန္ သားေအာက္မွာ ပိေနတာလား ´´
ေခၚသံေတြ အထပ္ထပ္ဆူေနေပမယ္႔ ေျဖသံေတြတိတ္ဆိတ္ေနဆဲ။
`` ဖိုးသံေခ်ာင္းနဲ႔ ေခြးပူမ ပင္လယ္ထဲက်သြားတယ္ ´´
`` သူတုိ႔က ေရကူးသိပ္ေတ
ာ္တာဗ်ာ၊ ဖိုးသံေခ်ာင္းက က်ားပိုက္ခ်လည္းေတာ္၊ ၿမွံဳးခ်ရင္လည္းပါ၊ သားရယ္ မင္းလုိေကာင္ကိုမွ ပင္လယ္က ဖမ္းစားရတယ္ ´´ လို႔ မခ်ိတင္ကဲသံေတြ ကမၻာႀကီးထဲ ေတာ္လဲသံလို ညံေနခဲ႔တယ္။ လူတစ္ဦးရဲ႕ မိသားစုဘ၀ အဓိပၸါယ္မဲ႔ရတယ္ဆုိရင္ မိသားစုေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ႏုိင္ငံက ဘယ္လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ၊ ႏုိင္ငံမ်ားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ ကမၻာႀကီးကေရာ၊ ႏွစ္ကာလ ပင္လယ္ထဲမွာ လမ္းညႊန္ေျမပံုေပ်ာက္သလုိပဲ ကပ္စရာ ကမ္းမဲ႔ခဲ႔သလိုပါပဲ။
လူတစ္ဦးေသဆံုးတာက ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာတစ္ခုျဖစ္ၿပီး လူတစ္သန္း ေသဆံုးတာက စာရင္းဇယားတစ္ခုတဲ႔။
အဲဒီ ခပ္ရမ္းရမ္းအဆုိအမိန္႔ေတြကို ကမၻာႀကီးက မ်က္စိမွိတ္ ယံုၾကည္ေနတုန္းလား။ သမိုင္းမွာ မႀကံဳဖူးေလာက္ေအာင္ ပမာဏနဲ႔ ဆုိမာလီယာကမ္းစပ္က ပင္လယ္ဓါးျမေတြက ျပန္ေပးဆြဲေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ပစ္မွတ္က ေဆာ္ဒီဘုရင္ပိုင္ သေဘၤာကေန ရုရွားက လက္နက္တင္သေဘၤာေတြအထိ အနာဂတ္မွာ စစ္ဘက္သံုး ႏ်ဴကလီးယားေလာင္စာနဲ႔ ေရငုပ္သေဘၤာေတြ၊ အာကာသလ
ြန္းပ်ံယာဥ္ေတြပါ ျပန္ေပးဆြဲဖုိ႔အထိ ေျမေအာက္ထပ္ဇိမ္ခန္းထဲမွာ ေဒၚလာေတြ ပလူပ်ံေအာင္ သံုးျဖဳန္းေနတဲ႔ ျပန္ေပးဆြဲေခါင္းေဆာင္က ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ႀကီးမားေနတယ္။
အလုပ္လက္မဲ႔ စိတ္ေလေနတဲ႔ လူငယ္ေတြကို ေဒၚလာေတြအထပ္လုိက္နဲ႔ ဆုိမာလီယာကမ္းေျခက ျမဴဆြယ္ေနတယ္။ မိန္းမငယ္ေတြလည္း ရွိမယ္။ အရက္အေကာင္းစားေတြလည္း ရွိမယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုဆုိတဲ႔ စကားလံုးထက္ ကမ္းကုန္ေအာင္ ဆုိးရဲသလားဆုိတဲ႔ စကားကို ပိုမိုအရသာေတြ႔ေနၾကတယ္။
အာဖရိက ဦးခ်ိဳေဒသက ကေလးငယ္ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ကမၻာႀကီးအတြက္ ပန္းတစ္ပြင္႔ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလား။
ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ႔ျဖစ္ခဲ႔၊ ၂၀၀၈ က က်န္ခဲ႔ၿပီ။ အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြသာမက ငါတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြကိုပါ ခ်ိဳးဖဲ႔ဖ်က္ဆီးၿပီး ႀကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္း၀ါဒ ကမၻာႀကီးမွာ ေခါင္းေထာင္ထလာၿပီလား။
ငါ႔ကေလာင္သြားကေတာ႔ အမွန္တရားဆိုတဲ႔ ဓါးထက္ထက္ကိုင္ထားတယ္၊ အခု မင္း ေနရစ္ခဲ႔ေတာ႔။ က်န္ခဲ႔တဲ႔ ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြကို ေမ႔ပစ္လုိ႔ရေပမယ္႔ စူးရွတဲ႔အတိတ္ဒဏ္ရာေတြကို ကုစားဖုိ႔ ငါတုိ႔ ၂၀၀၉ ဆီ သြားမယ္။ လင္းလက္ေတာက္ပတဲ႔ အနာဂတ္ေတြ ပိုင္ဆုိင္ဖို႔၊ ဆာေလာင္မႈေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ မွ်ေ၀ဖုိ႔ ၂၀၀၉ ဆီကို ငါတုိ႔ သြားမယ္။
ေအာင္ပိုင္စုိး
ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြ၊ ေထာက္ခံစာေတြ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈေတြတစ္ပုံၾကီးပဲ။ ကုမဏီေတြ သြားေလွ်ာက္ေတာ့ သူေဌးက ဖတ္ၾကည့္ၿပီး၊ နားမလည္တဲ့ပုံစံနဲ႔ အဲဒီေလာက္တတ္
တဲ့လူ မလုိဘူးဆုိၿပီး ၿငင္းလႊတ္တယ္။ အလုပ္ေခၚေၾကာ္ၿငာေတြမွာ အဆင့္ၿမင့္ရာထူးကုိ
တုိက္ရုိက္ေခၚတာမရွိဘူး။ သူမ်ားထက္ေခါင္းတစ္လုံးပုိၿမင့္တာ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာေတာ့
ခါးကုိင္းေပးရတဲ့အၿဖစ္။ ပစ္တုိင္းေထာင္ၿဖစ္ေအာင္လုပ္ေတာ့ ကံၾကမၼာက ခဏခဏပစ္ခ်တယ္ေလ။ ကုိယ္ကလည္း ေပေနရတာေပါ့။ ယဥ္ေက်းမႈနံရံဆုိတာ
ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း တြန္းကန္ေနလုိ႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။ အရင္းမစုိက္ႏုိင္လုိ႔
ေလွထုိးလုိက္ခဲ့တာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း တစ္ေလာကလုံးကုိ
စိန္ေခၚခ်င္ေနမိေလာက္ေအာင္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္မိတယ္။ မန္ေနဂ်ာကေတာ့ လာလာေၿပာေနတာပဲ။ အလုပ္ကုိေလးစား ပါတဲ့ ။ အလုပ္ကေကာ လူကုိ ၿပန္ေလးစားမွာလား။
ခြင့္ဘယ္ႏွစ္ရက္ယူရင္ ဘယ္ေလာက္ၿဖတ္မယ္။ အလုပ္ခ်ိန္ နာရီမၿပည့္ရင္ ဘယ္လုိအေရးယူမယ္။ လုပ္ငန္းသုံးကိရိယာေတြ ပ်က္စီးရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးေလ်ာ္ရမယ္။
ႏုိ႔စ္တစ္ဘုတ္ဆုိတာ ၀န္ထမ္းေတြကုိ ၿခိမ္းေၿခာက္စာ ကပ္တဲ့ေနရာ။ အလုပ္ၾကဳိးစားရင္ ဘယ္လုိခံစားရမလဲလုိ႔ ေမးရင္ သူေဌးေတြ၊ မန္ေနဂ်ာေတြက ဆြံ႕အနားမၾကား ၿဖစ္သြားေရာ။
ငကန္းေသရင္ ငေစြေပၚတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြပဲ ပုိမုိမ်ားလာတာလား၊ လူေတြကပဲ ငကန္းနဲ႔ငေစြပဲ ၿဖစ္ခ်င္ေနသလားမသိဘူး။ ေလာကၾကီးတစ္ခုလုံး ေဇာက္ထုိးမုိးေမ်ာ္ ၿဖစ္ေနတာၾကာၿပီ ဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားကုိ အခုမွ သေဘာေပါက္မိတယ္။
ပုိက္ဆံမ၀င္ရင္ လူေလလူလြင့္ လုိ႔ယူဆတတ္တဲ့ အသုိင္းအ၀ုိင္းၾကားမွာေတာ့ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔
ပညာကုိတန္ဖုိးထားတဲ့ လူက အရူးလုိပဲ။
လြယ္အိတ္ထဲမွာ စာအုပ္ေတြထည့္ၿပီးေလွ်ာက္သြားေနလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္မွာ အလုပ္ရမွာလဲ။
အလုပ္ရဖုိ႔ လမ္းေၾကာင္းလုိတယ္။ လမ္းမသိရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေမးရမွာပဲ။
ခက္တာက လမ္းေပၚမွာ ကုိယ့္လုိလူေတြက အမ်ားၾကီး။ တစ္ေန႔ကုိ ထမင္းသုံးနပ္နဲ႔ ၀မ္းအၿပင္
အိတ္မွမပါတာ။ ၿပကၡဒိန္ေပၚက အခ်ိန္ေတြကုိ တစ္ရက္ခ်င္းဆြဲယူေပါ့။ အသက္ရွင္ေနရင္ ၿပီးတာပဲ။
လူဆုိတာ အလုပ္ လုပ္ရတယ္တဲ့။ အလုပ္ဆုိတာကလည္း လူကပဲလုပ္တာပါ။ လူနဲ႔အလုပ္ အၿပန္
အလွန္ေလးစားမႈေတာ့ လုိတာေပါ့။ သူမ်ားခုိင္းမွ အလုပ္လုပ္တတ္ရင္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ
မခုိင္းတတ္ေတာ့ဘူး။
ကုိယ့္ကုိကုိယ္မွ မခုိင္းတတ္ရင္ သူမ်ားကုိလည္း ၿပန္မခိုင္းတတ္ဘူး။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္မွမခုိင္းတတ္ရင္ေတာ့ သူမ်ားလက္ေ၀ခံဘ၀မွာသက္တမ္း ရွည္သြားမွာပဲ။
ေလာကၾကီးဆုိတာက ရုံၿပည့္ၿပီလုိ႔ ဆုိင္းဘုတ္တင္ထားတာမွ မဟုတ္တာ။ ၀င္လာတဲ့လူ
၀င္လာမယ္၊ ထြက္တဲ့လူက ထြက္သြားမယ္။ ေတာင္ေငးေၿမာက္ေငးဆုိရင္ အေတြးေတြက
ေတာင္ေရာက္ေၿမာက္ေရာက္နဲ႔ လူက ဘယ္မွမေရာက္ေတာ့ဘူး။
အလုပ္ကုိေလးစားပါ၊ လူကုိေလးစားပါ။
လူေကာ အလုပ္ပါ ေလးစားပါ။
ေအာင္ပုိင္စုိး