လူေတြရဲ႕ေန႔စဥ္ ဘ၀ေတြမွာ စီမံခန္႔ခြဲမႈက အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္..။ တေန႔ခ်င္း စီမံမႈေတြကေန တစ္လ၊ တစ္ႏွစ္နဲ႔ တစ္ဘ၀လုံးအ
တြက္ပါ စီမံခန္႔ခြဲေနရတာပါ…။ စီမံခ
န္႔ခြဲမႈမွာ အမ်ိဳးမ်ဳိးရွိပါတယ္။ ရုပ္၀ထၲဳကုိ စီမံခန္႔ခြဲၿခင္း၊ ေငြေၾကးကုိ စီမံခန္႔ခြဲၿခင္း၊ အခ်ိန္ကုိ စီမံခန္႔ခြဲျခားစတာေတြ ရွိပါတယ္။ ယေန႔မွာေတာ့ လူစြမ္းအား အရင္းျမစ္ရဲ႕ အသုံး
၀င္ပုံ ပညာလုပ္သားေတြရဲ႕ အေရးပါမႈေတြ အျပင္လူဆုိတဲ့ အရင္းအႏွီး တစ္ရပ္ဆုိတဲ့ အေရးပါမႈကုိ လက္ခံလာၾကတဲ့အတြက္ လူကို
စီမံခန္႔ခြဲမႈက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားရဲ႕ ေအာင္ျမင္ေရး ေသာ့ခ်က္မ်ား ျဖစ္လာပါတယ္။
စီမံခန္႔ခြဲေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပထမဆုံး စဥ္စားၾကတာက ကက္ပီတယ္ အရင္းအႏွီးကုိပါ။ ၿပီးေတာ့အခ်ိန္၊ နည္းပညာ ၊ သတင္း၊ ျပင္ပ အခ်က္အလက္ေတြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေဆာင္ရြက္မယ့္ အမႈကိစၥအတြက္ ဆက္စပ္တည္ရွိမယ့္ အရာေတြအေပၚ သက္ေရာက္မႈ၊ တုံ႔ျပန္ႏုိင္စြမ္း၊ အက်ိဳးရလာဒ္ စတာေတြ တြက္ခ်က္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အမ်ားစုက စီမံကိန္းေတြ လုပ္ေဆာင္ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အေရးၾကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ လူကုိ စီမံခန္႔ခြဲဖုိ႔ေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့တတ္ၾကပါတယ္ လုပ္ငန္းအတြက္ လူ(သုိ႔) လုပ္အား၊
ဥာဏ္အား လုိအပ္ခ်က္ကုိ စနစ္တက် ထည့္သြင္းၾကတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။
လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာ
က္လာတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကုိ သူတုိ႔ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္လိမ့္မယ္၊ သူတုိ႔တာ၀န္ သူတုိ႕ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ရင္ သူတုိ႔ အခန္းကဏၰ ျပီးဆုံးၿပီလုိ႔ ထင္မွတ္လုိက္ၾကတာဟာ လူ႔စြမ္းအား အေလအလြင့္ကုိ ျဖစ္ေပၚေစႏုိင္ပါတယ္ ၾကဳိတင္ သေဘာတူညီထားတဲ့ ကတိက၀တ္ေတြ ျပည့္စုံရုံနဲ႔ အေကာင္းဆုံး ရလဒ္ေတြ ထြက္ေပၚလာလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမ်ာ္လင့္တတ္ၾကပါတယ္။
စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြအတြက္ လူအရင္းအျမစ္ကုိ ေနရာခ်တတ္မႈက ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ေသာ့ခ်က္ေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေကာ္ပုိရိတ္ေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းၾကီးေတြက အစ၊ အေသးစား လုပ္ငန္းေတြအထိ လူကုိ စီမံခန္႔ခြဲတဲ့ ဘာသာရပ္ဟာ အေရးၾကီးတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈ တစ္ရပ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ စီးပြားေရး စနစ္သစ္မွာ HR မန္ေနဂ်ာေတြ မရွိတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြဟာ တုိးတက္မႈ ေႏွးေကြးတဲ့ ရလာဒ္္ေတြ ရင္ဆုိင္ၾက
ရမွာအမွန္ပါ။
အဲဒါေၾကာင့္ ကမၻာတစ္၀န္းလုံးမွာ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ဘာသာရပ္ဟာ အေရးၾကီးလာခဲ့တာပါပဲ။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ဘယ္လုိလူေတြရွိလဲ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ လူငါးမ်ဳိး ရွိတယ္လုိ႕ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
(၁) အလုပ္အတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့လူ
လုပ္ငန္းခြင္ေပၚ အာရုံစူးစုိက္ႏုိင္ဆုံးလူပါ။ လုပ္ငန္းခြင္အတြက္ အလုပ္စြမ္းရည္ ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္းက အဲဒီလူေတြဆီက လာတာပါ။ သာမန္ ၀န္ထမ္းေတြထက္ လုပ္ငန္းခြင္ကုိ ပုိအေလးထားၿပီး သာမာန္လူေတြထက္ ႏွစ္ဆ၊ သုံးဆ ပုိအလုပ္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ မိမိလုပ္ငန္းခြင္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၿပီး အ
လုပ္ကုိ တန္ဖုိးထားတတ္တဲ့သူပါ။ ေငြေၾကး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာပါဘူး။ ကုမၸဏီ အဖြဲ႔အစည္း အက်ဳိးကုိသာ ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္က်ဳိး မငဲ့ကြက္တတ္သူပါ။ အဲဒီလုိလူမ်ဴိးေတြ လုပ္ငန္းခြင္တုိင္းမွာရွိတတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ အလုပ္နဲ႔ ဘ၀တန္ဖုိးကုိ တည္ေဆာက္ထားၾကတဲ့သူေတြပါ။ လုပ္ငန္းအက်ပ္အတည္း ကာလမွာလည္း စိတ္ရွည္သီးခံတတ္သလုိ၊ အခက္
အခဲေတြကုိလည္း ထုိးေဖာက္ ေက်ာ္လႊားႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ လုပ္ငန္းခြင္ထဲကေန မထင္မွတ္ဘဲ ႏုတ္ထြက္တတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ အထက္လူၾကီးနဲ႔ အဆင္မေျပတတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ေလာက္ အလုပ္အေၾကာင္း မတတ္သိသူေတြရဲ႕ တြန္းတုိက္မႈကုိ ခံရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကေတြကုိ မန္ေနဂ်ာေတြက သတိျပဳရပါမယ္။ သူတုိ႔ကုိ အသိအမွတ္ျပဳရမွာ ျဖစ္သလုိ သူတုိ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ေကာင္းမြန္တဲ့ အခါတုိင္း အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ဂုဏ္ၿပဳေပးရပါမယ္။ အဲဒါဟာ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ အသုံး၀င္သူေတြကုိ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အေလ့အထကုိ တျခားသူေတြဆီကုိပါ သိျမင္ႏုိင္ေစၿပီး၊ စိိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာအရ ေကာင္းမြန္တဲ့ လႈံ႔ေဆာ္မႈကုိ ရပါမယ္။ လုပ္သားေကာင္းေတြလည္း ၿပဳိင္ဘက္ ကုမၸဏီေတြဆီကုိ ေရာက္ရွိမသြားေအာင္ ကာကြယ္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္…။
(၂) လစာအတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့လူ
အလုပ္တစ္ခုလုပ္မယ္ဆုိရင္ လူတခ်ဳိ႕က လစာဘယ္ေလာက္ရမွာလဲ၊ အၾကံအဖန္ရွိလား၊ ေဘးေပါက္က ဘယ္ေလာက္၀င္မွာလည္း အဲဒီစကားလုံးေတြအရင္ေမးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြဟာ လုပ္ငန္းခြင္ကုိ ၀ါသနာအရ ပညာအရ စိတ္မ၀င္စားတတ္ၾကပါဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႔ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံုအေပၚမွာ ခိုင္ၿမဲေအာင္မပံ့ပိုးတတ္ပါဘူး။ သူတို႔အဓိကထားတာက သူတို႔ရဲ႔ လစာ၀င္ေငြပါ။ သူတို႔ ၀င္ေငြေလ်ာ့က်တာနဲ႔တင္ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းကို ၿငိဳျငင္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကုပၼဏီကေနၿပီး အျပင္လုပ္ငန္းေတြကို သြားရည္ယိုတတ္ပါတယ္။ ဘယ္ကုမၸဏီမွာ ဘယ္ေလာက္ရတယ္ ဘယ္အလုပ္မွာ ဘယ္လိုအခြင့္အေရးမ်ဳိး ရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းမွားေတြကို မိမိအဖြဲ႔အစည္းမွာ ေျပာဆိုလႈံ႔ေဆာ္တတ္ပါ တယ္။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို တာ၀န္ေပးလိုက္ရင္ အေလအလြင့္အဖိိတ္အစင္မ်ားတယ္။ သူတို႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္မွားလို႔ ဆံုး႐ႈံးနစ္နာရင္လည္း တျခားသူအေပၚမွာ အျပစ္လႊဲခ် တတ္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္က အခြင့္အေရးေတြကိုလည္း
အျပည့္အ၀ယူပါတယ္။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းရဲ႔ အေရးပါတဲ့ေနရာကေန ေရႊ႔ေျပာင္းထားဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီလူစားမ်ဳိးေတြက အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းကို လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပည့္စံုတဲ့ေထာက္ခံခ်က္ေတြနဲ႔ ၀င္ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ အရာရာကို သိျမင္ႏွံ႔စပ္သူ၊ အေရးပါတဲ့သူပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ လစာနဲ႔၀င္ေငြအတြက္ဆို ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႔ လွ်ဳိ႔၀ွက္ခ်က္ကို ၿပိဳင္ဘက္ေတြဆီ ေရာင္းစားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ လူစားမ်ဳိးကို ကုမၸဏီဦးေဆာင္သူေတြက အယံုအၾကည္ မလြန္ကဲဖို႔ လိုပါတယ္။
(၃) လစာေရာ အလုပ္အတြက္ပါ လုပ္တဲ့လူ
အလယ္ အလတ္တန္းစားလူမ်ဳိးပါ။ သူတို႔ကို ေပးထားတဲ့လစာနဲ႔ သူတို႔ခိုင္းတဲ့အလုပ္ မွ်တမႈကို လိုလားတဲ့သူပါ။ အလုပ္ကိုလည္း ပံုမွန္ တာ၀န္ေက်လုပ္မယ္။ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းကလည္း ကတိက၀တ္ကိုေက်ေအာင္ ဆပ္ရပါမယ္။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ မေက်နပ္မႈေတြကို ေျဗာင္က်က်တိုက္ခိုက္တတ္ပါတယ္။ သူတို႔က မိမိလုပ္ငန္းရဲ႔ ျပင္ပ အျခင္းအရာေတြကို စိတ္မ၀င္စားသလို၊ ကုမၸဏီ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႔ စီးပြားေရးရည္မွန္းခ်က္ဟာ သူတို႔နဲ႔လံုးလံုး မပတ္သက္သလို ေနတတ္ၿပီး၊ သူတို႔အလုပ္နဲ႔ လစာအေပၚမွာပဲ စိတ္၀င္စားပါတယ္။
အဲဒီလူမ်ဳိးေတြဆီက သာမန္ထက္ပိုကဲတဲ့ အလုပ္စြမ္းရည္ထြက္လာေအာင္ လုပ္လို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လုပ္အားကိုယံုၾကည္စြာ သံုးစြဲလို႔ရပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္အေပၚမွာ အၾကြင္းမဲ့သစၥာမထားသလို ေထာက္ထားငဲ့ညႇာမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔က ေပးတဲ့လစာအေပၚ မူတည္ၿပီး အ
လုပ္လုပ္တဲ့လူ စက္႐ုပ္ပါ။ သူတို႔ကို လစာေပးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္ေတာ့ သူတို႔က အလုပ္လုပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔က အလုပ္ရဲ႔စိန္ေခၚမႈကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ သမား႐ိုးက် လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ေတြကိုပဲ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္က သူတို႔ရဲ႔ အားလပ္ခ်ိန္ကို ဖဲ့ယူခဲ့မိရင္ေတာင္ အျပင္းအထန္ စိတ္ဆိုးတတ္သူေတြပါ။ အလုပ္ကို အလုပ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲလုပ္ရမယ္လို႔ အ႐ိုးစြဲေနတတ္သူေတြပါ။ အဲဒီလူေတြကို အလုပ္ရဲ႔အခက္အခဲေတြေျဖရွင္းရတဲ့ ေနရာမ်ဳိး၊ ကိုယ္ပိုင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြခ်ရတဲ့ ေနရာမ်ဳိးေတြမွာ ထားမိရင္ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ သူတို႔က လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ လုပ္သက္ၾကာရွည္တတ္ေပမယ့္
အေရးပါတဲ့ေနရာကို ေရာက္မလာတတ္ပါဘူး။
(၄) ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတဲ့လူ
ဒီလူစားမ်ဳိးက အဖြဲ႔အစည္းရဲ႔အေရးပါတဲ့ ေနရာေတြကို ထိုးေဖာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ သူတို႔က အလုပ္ရဲ႕ စိန္ေခၚမႈကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၿပီး တိုးတက္မႈကို လိုလားသူေတြပါ။ အေျပာင္းအလဲေတြ ဖန္တီးဖို႔ အၿမဲႀကိဳးစားတတ္ပါတယ္။ အလုပ္ရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို အၿမဲတမ္း ျပဳျပင္ေနတတ္ပါတယ္။ သူတို႔က အက်ဳိးအျမတ္ေတြကို ဖန္တီးလာတတ္သလို၊ အဲဒီအက်ဳိးအျမတ္ေတြကေန သူတို႔အတြက္ ခြဲေ၀ေပးမွ သေဘာက်တတ္သူပါ။ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ သူတိ ု႔ပန္းတိုင္ထား ႀကိဳးစားသလို၊ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႔ ကိုယ္စားျပဳပန္းတိုင္ကိုလည္း အေရးပါ ခ်ီတက္တတ္ပါတယ္။
သူတို႔လူစားေတြက ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ မူ၀ါဒေတြကို အေလးထားပါတယ္။ ခ်ဳိ႔ယြင္းခ်က္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ လုိလားပါတယ္။ အခ်ိန္ဆြဲေနတာကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းကို စိတ္တိုင္းက် ဦးေဆာင္ခ်င္တဲ့သူေတြပါ။ တျခား ၀န္ထမ္းေတြၾကားမွာ သူတို႔က ထင္ေပၚေနတတ္သလို၊ အတြန္းအတိုက္လည္း အၿမဲခံရတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ကုမၸဏီ အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ၊ အႀကံဥာဏ္သစ္ေတြ ရတတ္ပါတယ္။ သူတို႔က လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုလံုးကို ထဲထဲ၀င္၀င္ေလ့လာၿပီး အမွန္တကယ္ သိစပ္ျမင္ႏွံ႔သူေတြပါ။ သူတို႔ကို အေရးမပါတဲ့ေနရာေတြမွာထားမယ္၊ သူတို႔အခြင့္အေရးေတြကို ပိတ္ဆို့ထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္ကုမၸဏီအတြက္ အေရးပါတဲ့လူေတာ္ေတြ ေလ့က်င့္ေပးသလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
သူတို႔ကို စည္း႐ုံးဖို႔အတြက္ကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ သူတို႔အတြက္ ကုလားထိုင္ေတြ အလံုအေလာက္ရွိေၾကာင္း ျပရပါမယ္။ ေရတိုေရရွည္စီမံကိန္းေတြမွာ သူတို႔ရဲ႔နာမည္နဲ႔ လုပ္ငန္းရဲ႔ဂုဏ္သိကၡာ ထပ္တူက်ေၾကာင္း ျပသရပါမယ္။ သူတို႔ရဲ႔ လုပ္ငန္းအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈကို အၿမဲလႈံ႔ေဆာ္ေနရသလို သူတို႔ရဲ႔ဘ၀၊ သူတို႔ရဲ႔ တန္ဖိုးကိုပါ အဖြဲ႔အစည္းက အေလးထားေၾကာင္း ျပသရပါမယ္။
(၅) ရည္မွန္းခ်က္မရွိတဲ့လူ
လူဆိုတာ အလုပ္လုပ္တယ္၊ ထမင္းစားတယ္၊ သတင္းစာဖတ္တယ္လို႕ ယူဆထားတ့ဲ လူစားမ်ဳိးပါ။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို ရင္းႏွီးမႈ နယ္ပယ္ကေန ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ဘာတာ၀န္မွ မယူခ်င္သလို ဘာအလုပ္မွလည္း မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္လာတာနဲ႔ ဟိုသတင္းဒီသတင္းေျပာၿပီး ထမင္းခ်ဳိင့္ အရင္ဖြင့္တတ္ပါတယ္။ လစာ၀င္ေငြအတြက္ လုပ္တာမဟုတ္သလို မိမိပညာ၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးအတြက္ အေတြ႔အႀကံဳ လာရွာတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လူဆိုတာ အလုပ္လုပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ စကားအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ။ လုပ္ငန္းခြင္ကို အေပ်ာ္သက္သက္သာ သေဘာထားၿပီး အစည္းအေ၀းတက္ဖို႔ အၿမဲပ်က္ကြက္တတ္သူပါ။ အဲဒီလူစားမ်ဳိးေတြက စီမံခန္႔ခြဲသူေတြဆြဲယူလို႔မရႏိုင္တဲ့ လူစားမ်ဳိးပါ။ အလုပ္အကိုင္ တည္ၿမဲေလ့မရွိဘဲ လုပ္ငန္းခြင္ ကူးေျပာင္းေနရတာကို ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္သူပါ။ အလုပ္ေပၚ တန္ဖိုးထားမႈကေတာ့ နည္းပါးပါလိမ့္မယ္။
အထက္ပါ လူစားမ်ဳိးေတြက အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာေႏွာ ပါ၀င္ေနတတ္ပါတယ္။ ဦးေဆာင္သူေတြ၊ စီမံခန္႔ခြဲသူေတြ၊ HR မန္ေနဂ်ာေတြက ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုလူစားဆိုတာကို ခြဲျခားထားႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွလည္း လုပ္ငန္းခြင္ထဲက ေနရာခ်ထားမႈက အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ရရွိႏိုင္မွာပါ။ လုပ္ငန္းခြင္ရဲ႔အတြင္းစည္း အင္အားညီညြတ္မွ်တမွေစ်းကြက္မွာေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ စီမံခ်က္ေတြ ရလဒ္ေကာင္းလာႏိုင္မွာပါ။
မိမိ၀န္ထမ္းေတြအေၾကာင္း သိျမင္ဖို႔က လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ပံုမွန္အစည္းအေ၀းေတြ ရွိရပါမယ္။ လုပ္ငန္းရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ ရွင္းလင္းစြာသိထားဖို႔ လိုပါတယ္။ လုပ္သားေတြရဲ႔ အလုပ္အေပၚ စိတ္၀င္စားမႈ၊ တျခားစိတ္ခံစားခ်က္မ်ား၊ ဌာနအသီးသီးရဲ႔ ပံုမွန္အစည္းအေ၀းေတြကို အမႈေဆာင္အစည္းအေ၀းေတြမွာ တင္ျပေဆြးေႏြးရပါမယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအဆင့္ဆင့္ ကြင္းဆက္မျပတ္ရသလို၊ ေအာက္ေျခကေန စီအီးအိုၾကားမွာ ရံဖန္ရံခါ ရင္းႏွီးမႈအတြက္ထိေတြ႔ဆက္ဆံရပါမယ္။ ၀န္ထမ္းကို ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းက ဂ႐ုစိုက္မႈ ျပသရင္ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း အဖြဲ႔အစည္းအေပၚ ျပန္လည္ဂ႐ုစိုက္လာမွာပါ။
အဲဒါေၾကာင့္ ေကာ္ပိုရိတ္ စီးပြားေရးမွာ လူကို စီမံခန္႔ခြဲတဲ့ ဘာသာရပ္ဟာ အသက္ေသြးေၾကာတမွ် အေရးပါတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူကို စီမံခန္႔ခြဲမယ္ဆိုရင္….ယဥ္ေက်းမႈ ကူးစက္ပါေစ။
ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းထဲကို အထက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ႔လူေတြ ေရာက္ရွိလာပါမယ္။ သူတို႔ထဲက ဘယ္လိုလူမ်ဳိးေတြပဲ ယူမယ္လို႔ ႀကိဳတင္ဆံုးျဖတ္ထားလို႔ မရပါဘူး။ ၀န္ထမ္းအားလံုးဟာ အစမ္းခန္႔ သံုးလအတြင္းမွာေတာ့ ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အမႈေဆာင္အရာရွိေတြဟာ ၀န္ထမ္းေဟာင္းျဖစ္သြားတဲ့ လူေတြအေပၚမွာ အာ႐ုံစူးစိုက္မႈ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ၀န္ထမ္းေတြဘက္ကလည္း ကုမၸဏီရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို ထိုးေဖာက္သိျမင္သြားပါၿပီ။ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းေဟာင္းေတြရဲ႔ အမူအက်င့္ေတြက ကူးစက္သြားပါၿပီ။ ၀န္ထမ္းေဟာင္းေတြက ၀န္ထမ္းသစ္ေတြအေပၚ အလုပ္အေၾကာင္း သင္ေပးခ်င္မွ သင္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို အခြင့္အေရးယူတတ္ဖို႔ကိုေတာ႔ မပ်က္မကြက္ သင္ေပးပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ အေလ့အထကို ဦးေဆာင္သူေတြအေနနဲ႔ သိျမင္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ၀န္ထမ္းေဟာင္းေတြနဲ႔ ၀န္ထမ္းသစ္ေတြၾကား ဘယ္လိုအေလ့အထ ကူးစက္သလဲဆိုတာ စနစ္တက် စစ္တမ္း ေကာက္ယူထားရမွာပါ။
အထက္ပါ လူငါးမ်ဳိးထဲက မ်ဳိးတူအုပ္စုေတြကို သီးျခား ခြဲထုတ္ၿပီး သီးျခား စီမံခန္႔ခြဲရမွာပါ။ နံပါတ္တစ္ လုပ္ငန္းခြင္အတြက္ အားထားရဆံုးျဖစ္တဲ့ နံပါတ္ တစ္အုပ္စုကို နံပါတ္ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလးနဲ႔ ပူးတြဲ မလုပ္ကိုင္ေစသင့္ပါဘူး။ အဲဒီလိုမဟုတ္ရင္ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔တူေအာင္ လုပ္တဲ့
လူေတြပါ အလုပ္အေပၚ စိတ္၀င္စားမႈ ေလ်ာ့က် သြားပါလိမ့္မယ္။ နံပါတ္တစ္အုပ္စုက လူေတြကို လစာတုိးေပးမယ္၊ ႀကိဳးစားပါလို႔ သြားေျပာမိရင္ စီမံခန္႔ခြဲသူအေနနဲ႔ ေစာ္ကားသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
သူတို႔လို လူမ်ဳိးေတြအတြက္ လ
စာစရိတ္ထက္ ေကာ္ပိုရိတ္ရဲ႕ ၾကင္နာမႈကို ပိုဂ႐ုစိုက္တတ္သူပါ။ ဌာနခြဲ မန္ေနဂ်ာေတြက သူတို႔ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးဆိုင္ရာ ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြ ေမးသင့္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ခံစားမႈကို တေလးတစား နားေထာင္ဖို႔ လိုသလို၊ သူတို႔ရဲ႔ မိသားစုဘ၀ေတြကိုပါ စိတ္၀င္စားမႈရွိေၾကာင္း ျပသရပါလိမ့္မယ္။ လိုအပ္ရင္ အကူအညီေပးဖို႔ကို တုန္႔ဆိုင္း မေနသင့္ပါဘူး။ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ သူတို႔ၾကားက သံေယာဇဥ္ႀကိဳးဟာ အလုပ္စြမ္းရည္ရဲ႕ ဂရပ္မ်ဥ္းကို တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
နံပါတ္ႏွစ္လူမ်ဳိးက အႏၲရာယ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို လူစားမ်ဳိးေတြမ်ားျပားလာရင္ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းဟာ တမဟုတ္ခ်င္း ပ်က္စီးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး အဲဒီလူမ်ဳိးေတြ မ်ားလာရင္ အၿမီးက်က္အၿမီးစား၊ ေခါင္းက်က္ေခါင္းစားနဲ႔ ဘာမွမက်က္ရင္လည္း အစိမ္းစားမယ့္သူေတြပါ ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔က လာဘ္ေပးလာဘ္ယူအတြက္ ၀န္မေလးသလို ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အက်င့္ဆိုးေတြ သယ္ေ
ဆာင္လာတတ္ပါတယ္။ ေငြမုဆိုးေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ထည့္မစဥ္းစားတတ္သူေတြပါ။ အနီေရာင္အမွတ္အသားနဲ႔ဖယ္ရွားဖို႔ အခ်က္အလက္ရွာထားရပါမယ္။ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြဆီက ရစရာတစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ တျခားသူေတြေရွ႔မွာ နမူနာအျပစ္ေပးမႈမ်ဳိးကို အဲဒီလူေတြအေပၚ ျပဳလုပ္လို႔ရပါတယ္။
နံပါတ္သံုးလူေတြအတြက္ကေတာ့ ကုမၸဏီရဲ႔တည္ၿငိမ္တဲ့ပံုစံမ်ဳိးကိုသာ ေပးရပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ရဲ႔ ပံုေသ၀င္ေငြေတြကို ေခတ္နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးရတဲ့ အေနအထားတစ္ခုပဲ လိုအပ္ပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ပံုမွန္အလုပ္စြမ္းရည္ကို ရရွိေနသေရြ႔ေတာ့ သူတို႔ကို အေရးတႀကီးကိုင္တြယ္ေနစရာ မလိုအပ္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ အားနည္းသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔အခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းေပးဖုိ႔အတြက္ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းက အေရးတယူေစာင့္ၾကည့္ေပးရပါမယ္။ ပံုမွန္အလုပ္စြမ္းရည္ရဖို႔ သူတို႔လူစုရဲ႔အခက္အခဲကို ၾကား၀င္ေျဖရွင္းေပးရတာမ်ဳိးကလြဲလို႔ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး သိပ္မရွိလွပါဘူး။နံပါတ္ေလးလူေတြက မိသားစုပံုစံ စီးပြားေရးေတြနဲ႔ အေသးစားကုမၸဏီေတြမွာ အေတြ႔ရနည္းတတ္ေပမယ့္၊ ေကာ္ပိုရိတ္ေတြထဲမွာေတာ့ အမ်ားအျပားရွိတတ္ပါတယ္။ ထက္ထက္ျမက္ျမက္လူငယ္ေတြ ေတြ႔ရတာနဲ႔ ဂ႐ုတစိုက္ေစာင့္ၾကည့္ရမွာက ဌာနခြဲမန္ေနဂ်ာေတြပါ။ သူတို႔က လူငယ္ေတြအေပၚ အစိုးရိမ္စိတ္ လြန္ကဲတတ္ပါတယ္။ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းမွာ အမွည့္တ၀င္း၀င္း အကင္းတျဖဳတ္ျဖဳတ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္စံုတစ္ရာလြဲေခ်ာ္ေနပါၿပီ။ ရည္မွန္းခ်က္ရွိတဲ့၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရွိတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းမွာ စြန္႔စားဖို႔ Branch ေတြရွိဖို႔ လိုတယ္။ လုပ္ငန္းကြၽမ္းက်င္မႈအားနည္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔မွာ အသိအျမင္သစ္ေတြရွိပါတယ္။ စိန္ေခၚမႈအသစ္ေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔အင္အားဟာ အဲဒီလူစုမွာရွိပါတယ္။ သူတို႔အုပ္စုက ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းကို ေသြးသစ္ေလာင္းေပးမယ္။ ေခတ္မီေအာင္ ျပဳျပင္ေပးလိမ့္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ဦးေဆာင္သူေတြက သေဘာထားႀကီးဖို႔နဲ႔ အေျပာင္းအလဲေတြအားေပးလက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိဖု႔ိ လိုပါလိမ့္မယ္။ စီးပြားေရးသစ္မွာ ေရရွည္ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ဆိုတာ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းမွာ အိုင္ဒီယာအသစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေမြးျမဴထားသလဲဆိုတဲ့ေပၚ မူတည္ေနမွာပါ။ ေခတ္မမွီေတာ့တဲ့ ကြၽမ္းက်င္မႈဟာ ပစၥဳပၸန္ရပ္တည္မႈအတြက္သာျဖစ္ၿပီး အနာဂတ္ကိုတည္ေဆာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
နံပါတ္ငါးလူေတြက လုပ္ငန္းခြင္ထဲက ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေတြပါ။ တျခားသူေတြ အင္တိုက္အားတိုက္ႀကိဳးစားလို႔ ပင္ပန္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔က အရႊန္းေဖာက္ ေဖ်ာ္ေျဖတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ရွိတဲ့အတြက္ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္းရင္းႏွီးမႈေတြကို ေဖာင္ေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏွစ္ပတ္လည္ညစာစားပြဲေတြမွာ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ အဖြဲ႔အစည္းတြင္းကလူေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ရတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကုမၸဏီမွာ လစာစရိတ္ေတြ ဘတ္ဂ်က္ျပည့္စံုေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးဆိုရင္ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြဟာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမျဖစ္ေသးပါဘူး။ မိုးထဲေရထဲ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ကို လက္တြဲျဖဳတ္ထားခဲ့ပါ။ သူတို႔ကလည္း လုိလိုခ်င္ခ်င္ ေနရစ္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္။
ကုမၸဏီေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ဘယ္လုိလူမ်ဳိးေတြကိုပဲ ယူမယ္ဆိုၿပီး နာရီ၀က္စာ အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္လို႔မရပါဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္တိုင္းမွာ လူငါးမ်ဳိးစလံုး ရွိေနမွာပါ။ မလိုအပ္တဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြ လံုး၀ မရွိေအာင္ လုပ္လို႔ မရေပမယ့္၊ လူေကာင္းေတြ မ်ားလာေအာင္ ဖန္တီးလို႔ရပါတယ္။ ကုမၸဏီအဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ လစဥ္စည္းေ၀းပါ။ တစ္ႏွစ္
ကို ႏွစ္ႀကိမ္ ၀န္ထမ္းအားလံုးရဲ႕ ဆႏၵေတြကို စစ္တမ္းေကာက္ယူပါ။ အထက္ ေအာက္ဆက္ဆံမႈ အျပန္အလွန္ ေျပျပစ္မႈရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္တတ္ပါေစ။ မိမိရရဲ႕ အမွားအယြင္းကို မိမိကိုယ္တိုင္ တာ၀န္ယူခိုင္းပါ။ ရလဒ္ေကာင္းတဲ့ လူေတြအတြက္ အက်ဳိးခံစားခြင့္ တိတိက်က်ရရွိေအာင္ ျပဳလုပ္ထားပါ။ ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း ေကာင္းမြန္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ကူးစက္ပါေစ။ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္က လူကို လူလို ဦးေဆာင္သူေတြ ျမင္တတ္ဖို႔ပါပဲ။ လစာေကာင္းေကာင္း ေပးထား႐ုံနဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ ရရွိမယ္ဆိုၿပီး တရားေသ ယူဆမထားဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။
ေအာင္ပိုင္စိုး
ၿပန္၀င္တာေတာင္ မၿပီးခ်င္ဘူး။ ညေနခင္းထဲမွာ ခ်စ္သူလက္ကုိဆြဲၿပီး ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ဖုိ႔ သူတုိ႔လုိလူတန္းေတြကုိ ဒီရာစုႏွစ္က ခြင့္မၿပဳဘူးထင္တယ္။
နည္းပညာနဲ႔ ဓနခ်ဳိ႕တဲ့ေနတဲ့ သူလုိလူကုိ စြမ္းရည္နိမ့္တဲ့ ရုိေဘာ့အေဟာင္းေတြလုိ ေလာကၾကီးက ေခ်ာင္ထုိးထားလုိက္မယ္ဆုိတာ ၾကဳိတင္မသိခဲ့ရုိး အမွန္ပါ။ ေလာကဓံလႈိင္းေတြ၊ ငလ်င္ေတြ၊ ဆုပ္၀ဲ၊ၿမဳပ္၀ဲေတြထဲ ၀ဲလည္ရင္း၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဆင္ဆင္ၿခင္ၿခင္ သတိနဲ႔လုပ္ဆုိတဲ့ အေဖ့စကားကုိ ၾကားေယာင္ဖူးပ
ါတယ္။ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ ေခတ္ကုိ မ်က္ေၿခမၿပတ္ခဲ့ပါပဲနဲ႔ ၿမန္ႏႈန္းၿမင့္ အေၿပာင္းအလဲေတြထဲမွာ သူက အၿမဲတမ္း အံ့ၾသ မွင္သက္ေနခဲ့ရတယ္။ တုိင္ကပ္နာရီကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဆယ္နာရီဆယ္မိနစ္၊ ေနာက္ဆုံး၀ါက်အတြက္ သူ Backspace ကုိ ေၿခာက္ခါေလာက္သုံးလုိက္ ရတယ္။ ဒီထက္ပုိ ေနာက္က်ရင္ သူ မနက္ၿဖန္ အလုပ္ေတြ တလြဲတေခ်ာ္ ၿဖစ္ေတာ့မွာ။ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ ေအးစက္ေတာင္ခဲ ေနတဲ့ ညေနစာေတြ သူ႔ကုိေစာင့္ေနေတာ့မယ္။ သူ႔ကုိယ္သူ အိမ္ၿပန္လမ္းေပၚ ပစ္ခ်လုိက္တယ္။ ေလေတြက လာအေရာင္မွန္း သတိမထားမိေပမယ့္ ေအးစက္ၾကမ္းတမ္းလြန္းတာ ခံစားသိလုိက္တယ္…..။
