၂၀၀၀ ၿပည့္ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္ဖတ္ဖူး တယ္ အဲဒီစာတမ္းက တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုိ သစ္ေတာဧက ၂၃သန္းေလာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ႏွစ္ေထာင္ၿပည့္လြန္ ေနာက္ပုိင္းမွာ သစ္ေတာ ဧကေတြေပ်ာက္ကြယ္မႈက ပုိမုိတုိးတက္လာႏုိင္တယ္ လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္တုိင္က သုေတသနသမား မဟုတ္ေတာ့ ကိန္းဂဏန္း နဲ႔ အတိအက် မတြက္ခ်က္ ႏုိင္ဘူး ၿဖစ္ေနတယ္..။ တၿမန္ေန႔မနက္ကေတာ့ စီးပြားေရးစာအုပ္ တစ္အုပ္ထဲမွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူေပါင္း ၂၄၀၀ ေလာက္ အငတ္ေဘး ဆုိက္ေရာက္ေသးဆုံးေနတယ္လုိ႔
ပထမ တစ္ခုက ၿခိမ္းေၿခာက္မႈ ၿဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိၿပန္ ၿခိမ္းေၿခာက္ ေနတာၿဖစ္ၿပီး… ဒုတိယ တစ္ခုက ေတာ့ ပ်က္ကြက္မႈပါ ..။ တၿခား လူပုဂၢဳိလ္ေတြအေပၚ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿဖစ္ခြင့္ၿပဳထားတဲ့ ပ်က္ကြက္မႈပါ..။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ကိစၥရပ္ႏွစ္ခုလုံးမွာ တာ၀န္ရွိတယ္လုိ႔ သိၿမင္ခံစားလုိက္ရတဲ့ ခဏမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလး ရွက္ရြံ႕မိသြားပါတယ္…။ ပထမဆုံး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သစ္ပင္ေတြကို မလုိအပ္ပဲ ကုိယ္က်ဳိး အတၱအတြက္ ပရမ္းပတာ ထုတ္ယူသုံးဆြဲတယ္ ၿပီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကုိ ၿခိမ္းေၿခာက္ၿပီး မၿဖစ္သင့္ မၿဖစ္ ထုိက္တဲ့ ကံဆုိးမႈေတြကုိ ခြင့္ၿပဳလုိက္တယ္…။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တရားပါရဲ႕လား…?
၂၁ရာစုကုိ ၀င္တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာပဲ ရွိေသးတယ္.. သဘာ၀ကပ္ေဘးေၾကာင့္ ေသဆုံးရသူ အေရအတြက္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပထမကမာၻစစ္တစ္ခုစာေလာက္နီးပ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ နာက်င္ခံစားေနရဆဲပါ..။ ၿပႆနာအရင္းအၿမစ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကမာၻေၿမၾကီးနဲ႔ သဘာ၀ပါတ္ ၀န္းက်င္ကုိ မွန္ကန္သင့္ၿမတ္တဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈ မရရွိေသးလုိ႔ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံအမ်ားစု လူအမ်ားစုက စီးပြားေရးတုိးတက္ႏႈန္းေနာက
အဲဒီေနရာမွာ ၿပႆနာတစ္ခု ရွိလာပါတယ္.. လူတုိင္းက သဘာ၀တရားကုိ တန္ဖုိး မထားတတ္ပါဘူး … သဘာ၀ပါတ္ ၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးသမားေတြကုိအစဥ
သဘာ၀တရားပဲကြာ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူဘာသူ ၿပဳၿပင္ႏုိင္စြမး္ရွိပါတယ္ ဆုိတဲ့လက္လြတ္ စပါယ္ အေတြးအေခၚပါ.. အဲဒါက သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းမႈ အေပၚကုိ အပုိအလုပ္လုိ႔ ေတြးထင္တတ္သူေတြရဲ႕ လက္သုံး စကားပါ … ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ မၾကာခဏၾကားဖူးပါတယ္…။
နာဂစ္မုန္းတုိင္း တုိက္ခုိက္ၿပီး ၿမစ္၀န္ကၽြန္းေပၚက ၿမဳိ႕ေတြရြာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကယ္ဆယ္ေရးနဲ႔ ၿပန္လည္ ထူေထာင္ ေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္အားေပးအေနနဲ႔ အခ်ိန္ကာလ အတန္ၾကာသြားေရာက္ လုပ္ကုိင္ ခဲ့ဖူးပါတယ္..။
မုန္တုိင္း တုိက္ခုိက္ၿပီး တစ္ပါတ္္အၾကာမွာ မုန္တုိင္းေဒသအပ်က္အစီးေတြၾ
ၿပန္ေ၀မွ်ခ်င္ပါတယ္…။ ဘာအေၾကာင္းအရာလည္း ဆုိေတာ့ ၿမစ္၀ကၽြန္းေပၚရြာေတြ အမ်ားစုက လယ္ကြင္းေတြထဲ ရြာတည္ထားၾကတာပါ အဲလုိရြာေတြဟာ အေဆာက္အဦးေတြအားလုံး ရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္စီးဆုံးရႈံးတာမ်ဳိး မုန္တုိင္း ဒီေရကုိ ဟန္႔တားႏုိင္စြမ္းမရွိလုိ႔ ရြာလုံးကၽြတ္ေပ်ာက္ရွ သြားတာမ်ဳိး အသက္ဆုံးရႈံးမႈအမ်ားဆုံး ၿဖစ္ေနတတ္တာပါပဲ … တစ္ရက္ေတာ့ ေရတြင္းတူးဖုိ႔ ကိစၥနဲ႔ ေဒသခံ အန္ဂ်ီအုိ တစ္ဖြဲ႔နဲ႔အတူ ရြာၾကီး တစ္ရြာကို ေရာက္သြားၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္
မုန္တုိင္းၾကားက ရြာၾကီးရဲ႕ အေနအထားက ၿမဳိနယ္အေသးစားတစ္ခုစာစည္ကာ
စေလာင္းဖုံး အေသးစားေတြနဲ႔ လွမ္းခ်ိန္ႏုိင္တဲ့ ရြာမ်ဳိးပါ.. မီးေသြးတစ္ေခတ္၊ ပုဇြန္တစ္ေခတ္၊ ေရခ်ဳိငါးတစ္ေခတ္နဲ႔ နာဂစ္မၿဖစ္ခင္ကာလအထိ ဆက္တုိက္စီးပြား တက္ခဲ့တဲ့ရြာလုိ႔ ေဒသခံ မိတ္ေဆြက ညႊန္းပါတယ္ အခုေတာ့အပ်က္ အစီးပုံထဲမွာ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ မ်က္၀န္း ေတြကိုလႊဲဖယ္ရင္း …ၿမစ္ၿပင္နစ္ေနတဲ့ သိန္းရာခ်ီတန္ စက္ေလွေတြ ကိုေငးရင္း ပင္လယ္ကေပးတဲ့ၾကြယ္၀မႈ ကုိ ပင္လယ္က ၿပန္ယူသြားေတာ့ လူ႔အသက္ေတြပါ ပါသြားတယ္လုိ႔
အေသ အေပ်ာက္စာရင္းကုိ ရြာလူၾကီးဆီက ေရးမွတ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိပါတယ္… အဲဒီမွာ ထူးဆန္းတာက ေလးအိမ္စုတန္းပင္ၿဖစ္ပါေစ ဓနိတန္းနဲ႔ ဒီေရေတာေလး ကာထားရုံနဲ႔ အပ်က္အစီးလြတ္သြားတဲ့ အေသ အေပ်ာက္ မၿဖစ္ခဲ့တဲ့ ရြာငယ္ေလးတခ်ဳိ႕ ေတြ႔ခဲ့ရ တာပါ… အေရးေပၚအေနအထားမွာ အပင္စုစု ေလးေတြကလူ႔အသက္ ကို အေထာက္ အကူေပးသြားတယ္ ဆုိတာပါ ေရခ်ဳိေရငန္စပ္က ဓနိေတာ့ နဲ႔ သန္း၊ ဒဟတ္ ဒီေရေတာေတြကို ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းပစ္တဲ့ ေက်းရြားေတြ လတ္တေလာ အက်ဳိးအၿမတ္ေတြေၾကာင့္ ၾကြယ္၀ခဲ့ေပမယ့္ သဘာ၀တရားရဲ႕
ၿပဳၿပင္မႈေအာက္မွာေတာ့ မရႈမလွၿပန္လည္ေပးဆပ္ ခဲ့ရပါတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အေၿခခံပညာေရးေတြမွာ လစ္ဟာခ်က္ၾကီး တစ္ခု ရွိေနပါတယ္.. အဲဒါဟာ ဘာလဲဆုိေတာ့ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ လူသားေတြနဲ႔ သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္ ဆက္ဆံေရးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ၿပဳမႈဆက္ဆံ အသိကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္မေပးႏုိင္တာပါ… သစ္တစ္ပင္စုိက္ရင္ တစ္သက္လုံးေပ်ာ္ရမယ္လုိ႔ ကမာၻေက်ာ္ တရုတ္ စကားပုံ တစ္ခုကုိ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္ … ဒါေပမယ့္ သစ္တစ္ပင္ ေကာင္းေကာင္း ရွင္သန္ ေအာင္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ဖူးပါသလား အဲဒီေမးခြန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေမး ၾကည့္ေတာ့…။ ကၽြန္ေတာ္ပ်က္ကြက္ခဲ့ပါတယ္…
မူရင္းရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ၿပန္သြားၾကည့္ပါ့မ
၁။ လယ္ယာေၿမခ်ဲ႕ထြင္ဖုိ႔..
၂။ ၿမဳိ႕ကြက္ေတြခ်ဲ႕ထြင္ဖုိ႔
၃။ သတၱဳ၊ေရနံနဲ႔ ေၿမေအာက္သယံဇာတေတြတူးေဖာ္ဖု
၄။ ပရိေဘာဂ လူေနအိမ္ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ဖုိ႔
၅။ စကၠဴထုတ္လုပ္ဖုိ႔…. စသည္ၿဖင့္ေပါ့ တၿခား မေရတြက္ႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္းမ်ားစြာ နဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သစ္ပင္ေတြ ကုိ ခုတ္ထြင္ခဲ့ၾကပါတယ္…။
အငတ္ေဘးေၾကာင့္ လူေတြ ဘာေၾကာင့္ေသတာလည္း…
၁။ ထြန္ယက္စုိက္ပ်ဳိးစရာေၿမမရွိ႔
၂။ သူတုိ႔ေနထုိင္တ့ဲေၿမၾကီးက ထြန္ယက္စုိက္ပ်ဳိးဖုိ႔ မၿဖစ္ႏုိင္လုိ႔
၃။ သဘာ၀ရင္းၿမစ္ေတြ ေခါင္းပုံၿဖတ္လုယက္ခံထားရလု
၄။ ပညာအရင္းအၿမစ္မရရွိႏုိင္လုိိ႔
၅။ ဆင္းရဲတြင္းနက္တဲ့ႏုိင္ငံေတ႔
မွားယြင္းတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြ အတၱခၽြန္ၿမမႈေတြၾကားမွာ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အဲဒီကံဆုိးတဲ့ လူ၂၄၀၀ဟာ ေၿမဇာပင္ ၿဖစ္ေန ရရွာ ပါတယ္…။
ကမာၻေပၚမွာ ရွိတဲ့ ၾကယ္ငါးပြင့္ ဟုိတည္ၾကီးေတြ မွာ ၾကဳိက္တဲ့အစားအစာကို စိတ္ၾကဳိက္ယူစားခြင့္ အတြက္ လူတခ်ဳိ႕ က ၾကဳိတင္စာရင္းေပးသြင္းဖုိ႔ လုပ္ေနၾကခ်ိန္ ၀ုိင္အရက္ေတြ ဘီယာေတြ ပီဇာေတြ.. ဘာဂါေတြနဲ႔ ဒင္နာေတြ
မ်ားလုိ႔ ၀ိတ္တက္လာတယ္ဆုိတဲ့ လူေတြနဲ႔ အတူတူေနထုိင္တဲ့ ကမာၻၾကီးထဲမွာ တခ်ဳိ႕လူေတြက ၀င္ေငြ တစ္ေဒၚလာနဲ႔ မိသားစုရွစ္ေယာက္ အာဟာရၿပည့္တဲ့ အစားအစာ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ ေသာက္သုံးေရ..မရရွိပဲ…။ ကမာၻၾကီးေပၚက အရွင္သခင္ လူတန္းစားေတြအတြက္ အသက္ဆုံးခံေပး ေနရတဲ့ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ လူဦးေရကုိ
ေက်ာခ်မ္းမိရင္း… ဆင္းရဲၿခင္းေထာင္ေခ်ာက္နဲ႔ သဘာ၀တရားအေပၚ တလြဲၿပဳမူဆက္ဆံမႈတုိကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရာစုသစ္ ယဥ္ေက်းမႈ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အေနနဲ႔ သတိမူသင့္ၿပီဆုိတာ…
သဘာ၀တရားနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထုိင္ေရး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူသားမ်ဳိးႏြယ
လုိက္နာသင့္ၿပီလုိ႔ေတြးမိရင
စိမ္းလန္းတဲ့ကမာၻၾကီးကုိ လႊဲေၿပာင္းေပးဖုိ႔အတြက္…။
---
မုိးလႈိင္ည
25/ June/ 2010
Friday