ညခ်မ္းက နီယြန္မီးကြက္ေတြ တစ္စက္စက္ စြန္းထင္းေနပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္ ပန္းဆုိးတန္းလမ္းမ ဟိႏၵဴ ဘုရားေက်ာင္း ၾကီးေရွ႕က ကတၠရာလမ္းေပၚမွာ ခ်ခင္းထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ဆုိင္မွာ ထုိင္ေနၿပီး ေကာ္ဖီမစ္တစ္ ခြက္မွာေသာက္ၿပီး ဇိမ္က်ေနတုန္း… မီးပြိဳင့္က ဘတ္(စ္)ကား တစ္စင္းက စိတ္ေကာက္ေန႔တဲ့ ေကာင္မေလးလုိ ေကာက္ထြက္ သြားတာ ၿမင္လုိက္မွ လြင့္ေနတဲ့ အေတြးစေတြ လန္႔ဖ်တ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘတ္(စ္) ကားေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိပါတယ္… ရန္ကုန္မွာ ဘတ္(စ္)ကားေတြ ရွိတာ ေတာ္ေသးတာပဲ လုိ႔ စဥ္းစားမိပါတယ္… အခုကၽြန္ေတာ္ ညနက္ တဲ့အထိ ၿမဳိ႕ထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေကာ္ဖီထုိင္ေသာက္ေနလုိ႔ ရတယ္.. ဆယ့္မုိင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကုိ ၿပန္ဖုိ႔ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ဘတ္(စ္)ကား စီးလုိက္ရင္ရၿပီ… ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀မွာ ဘတ္(စ္)ကားစီးရတဲ့ သက္တမ္းက ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ… အသက္ငါးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ဘတ္(စ္)ကားကုိ ပုံမွန္စီးၿဖစ္လာတာ အခု အသက္သုံးဆယ္ ဆုိေတာ့ သိပ္ေတာ့ အၾကာၾကီး မဟုတ္ေလာက္ေသးပါဘူး.. ငယ္ငယ္က စစီးဖူးတဲ့ ဘတ္(စ္)ကားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေခၚ ဗုိက္ပူလုိ႔ ေခၚတဲ့ စစ္က်န္ ခ်က္ဗုိးလက္ ေခၚသစ္သားဘတ္စကားၾကီးေတြပါ.. ၁၉၈၇ခုႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္တန္းစတက္ ကတည္းက အဲဒီဘတ္စ္ကားၾကီးေတြ စစီးခဲ့ရတာပါ… မိဘ၀န္ထမ္းေတြက ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔လည္း အိမ္နဲ႔ အေ၀းၾကီး ၿမဳိ႕လယ္ေကာင္က ေက်ာင္းမွာေက်ာင္းလုိက္တက္ရပါတယ္… အဲဒီကတည္းက စစီးရတဲ့ ဘတ္(စ္)ကားဟာ ဒီေန႔အထိပါပဲ…အဲဒီတုန္းက ကေလးေတြဆုိေတာ့ ရုံးခ်ိန္မွာ က်ပ္ညပ္ဖိသိပ္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားကုိ မိဘေတြ အတင္းေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး စီးေစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ေက်ာင္းပုိ႔ပါတယ္.. ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနတုိင္းစီးေနၾကဆုိတာ သိတဲ့ ဒရုိင္ဘာေတြ တခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ္ကို သူတုိ႔ေဘးက ေနရာလြတ္ကေလးမွာ ေပးေပးထုိင္ တတ္ပါတယ္.. သစ္သားဘတ္စ္ကားအုိၾကီးေတြ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ ခရီးစဥ္ေတြ စခဲ့ရသလုိပါပဲ… အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ခါတစ္ ဘီအမ္ဟီႏုိးကားေတြ စီးရရင္ ကံေကာင္းတဲ့ ေန႔လုိ႔ မွတ္မိတတ္ပါတယ္.. လမ္းေပၚမွာ ကုိယ္ပုိင္ကား ဆုိတာလည္း မာဇဒါကားေတြ ေဘာက္စ္၀က္ဂြန္ေလးေတြ ဖီးယက္ကားေလးေတြနဲ႔ လမ္းေတြက ပိတ္ဆုိ႔မႈသိပ္မရွိေသးပါဘူး… အဲဒီတုန္းက မွတ္မိတာက ဘတ္စ္ကားက မီးပြိဳင့္ ခဏခဏမိရင္.. ရုံး၀န္ထမ္း ေတြ စိတ္ဆုိးတတ္ပါတယ္.. သူတုိ႔က မီးပြိဳင့္ မိတာ ဒရုိင္ဘာ သိပ္မေမာင္းတတ္လုိ႔ ထင္တတ္တဲ့ အေၿခအေနမ်ဳိးပါ… သူတုိ႔အေနနဲ႔ ရုံးကုိ အခ်ိန္မွီသြားဖုိ႔ လုိပါတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္က စီးေနက် ဘတ္(စ္)ကားတစ္စီးမမွီရင္ ေနာက္တစ္စီးေစာင့္ဖုိ႔ ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ရွည္ရပါတယ္.. ဘတ္စကားတစ္စီးနဲ႔ တစ္စီးၾကားမွာ နာရီ၀က္ၿခား ၾကာတတ္သလုိ႔… လမ္းေၾကာ တစ္ေၾကာမွာ ယာဥ္လုိင္း တစ္ခုစီပဲ ေၿပးတာမ်ဳိးပါ… ယခုေခတ္လုိ႔ ယာဥ္လုိင္းေတြ အမ်ာၾကီး မ်ဳိးမဟုတ္ေသးပါ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိ ၁၉၉၀ ေလာက္အထိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက ယာဥ္လုိင္းေတြက မထသယာဥ္လုိင္း ဂဏန္းနံပါတ္က ဆယ္ ဂဏန္းပဲ ရွိေသးပါတယ္… အဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြ မွာ ႏွစ္ထပ္ကားေပၚေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ အဲဒီတုန္းက ႏွစ္စီးတြဲယာဥ္ေပၚေနၿပီ ၿဖစ္လုိ႔.. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေခတ္သိပ္ေနာက္ က်က်န္ခဲ့တယ္လုိ႔ မခံစားရပါဘူး..:)…။ ဟီႏုိးႏွစ္စီးကုိ တစ္စီးက အင္ဂ်င္တုိ႔ စီတီယာတုိင္တုိ႔ ဂီယာေတြ ပါၿပီး ေနာက္တစ္စီးက လူစီးထုိင္ခုံေတြသာပါတဲ့ ကားကုိ ကပရကတီထြင္ေပးထားတာ ၿဖစ္ပါတယ္ ႏွစ္စီးတြဲယာဥ္ဟာ လူေနထူထပ္တဲ့ ၿမဳိ႕နယ္ေတြကုိ လွည့္ပါတ္ၿပီး လုိင္းဆြဲပါတယ္… ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရိန္းႏုိးလုိ႔ ေခၚတဲ့ မွန္အလုံပိတ္ ကားၾကီးေတြ ေပၚလာပါတယ္… ကားေတြက ဆုိဖာအေကာင္းစားေတြနဲ႔ မွန္အလုံပိတ္ကားၾကီးေတြ ပါ အဲ့ဒီကားၾကီးေတြက ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ စီးေနက်ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ခံေတြကို ေခါင္းမႈးေအာ့အန္ ေစလုိ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အစပုိင္းမွာ မစီးၾကပါဘူး.. က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ စစ္က်န္ ဘတ္စ္ကားေတြကုိပဲ စမတ္က်က် တုိးစီးၾကတုန္းပါ.. အဲဒီကားေတြကုိ ရိန္းႏုိးကားေတြ ဘယ္ႏုိင္ငံက ေရာက္လာလည္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မမွတ္မိပါ.. အဲဒီေနာက္ပုိင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆီမွာ ရွိတဲ့ ဘီအမ္ဟီးႏုိးနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ အင္ဂ်င္အားေကာင္းေကာင္း ထိုင္ခုံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စူပါဟီးႏုိးကားၾကီးေတြ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက ေရာက္လာပါတယ္.. အဲဒါဟာ ၁၉၉၂၊ ၁၉၉၃ေလာက္ ၿဖစ္ပါမယ္… အဲဒီစူပါဟီးႏုိးကားၾကီးေတြကုိ အခုအခါ နယ္ၿမဳိ႕ေတြ ေရာက္ရင္ေတြ႔တတ္ပါတယ္.. ကုန္ပစၥည္းေတြတနင့္တပုိး လူေတြတစ္ေထြးၾကီးနဲ႔ နယ္ၿမဳိ႔တစ္ၿမဳိ႔နဲ႔ တစ္ၿမဳိ႕နဲ႔ ပုိ႔ေဆာင္ေပးတာ ေတြ႔ရတတ္ပါေသးတယ္..။ အဲဒီေနာက္ပုိင္းေတာ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက ေခတ္သစ္ ဘတ္စ္ကားေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆီတစ္မ်ဳိးၿပီး တစ္မ်ဳိးေရာက္လာ ေတာ့တာပါပဲ.. ကားေတြက မွန္ေတြ စတီးလက္ရန္းေတြ အထုပ္အပုိးတင္ဖုိ႔ ခရီးေဆာင္ ပစၥည္း၀က္ၿခံေတြ ထုိင္ခုံအေပၚမွာ ပါလာပါတယ္ ေက်ာ္မွီဆုိဖာေတြနဲ႔ စတုိင္က်က် စီးနင္းလုိ႔ရလာပါတယ္… ဒါေပမယ့္ ထုံးစံအတုိင္း တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔ ကားေကာင္းေတြဟာ လုိင္းဆြဲရင္း ပ်က္ပ်က္စီးသြားတတ္လုိ႔ ဆုိဖာေတြဟာ အေပါက္အၿပဲေတြ လက္ကုိင္ကြင္းေတြ ပ်က္တာ နဲ႔ ေနာက္ပုိင္း တစ္ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ကားအေကာင္းေတြဟာ ပ်က္စီးသြားတတ္ပါတယ္… ခရီးသည္တခ်ဳိ႕ဟာ စီနင္းရဲ႕ ပစၥည္းအေကာင္းေတြကုိ လက္ေဆာ့ေၿခေဆာ့ ဖ်က္ဆီးတတ္ပါတယ္ … အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလူေတြ ဘာလုိ႔ ဒီလုိလုပ္လည္း နားမလည္ခဲ့ပါဘူး.. အမွန္တကယ္ သူတုိ႔ခံစားမႈကုိ နားလည္ရေတာ့ သူတုိ႔ဟာ စီမံကိန္းစီးပြားေရး စနစ္မွာ က်ပ္တည္းက်ဥ္းေၿမာင္းစြာ ရွင္သန္ရပ္တည္ခဲ့ရၿပီး ရင္းႏွီးၿမဳပ္ႏွံႏုိင္သူ ေတြကုိ မုန္းတီးရမယ့္စိတ္အခံက အရုိးစြဲ ေနပါတယ္ … ၿပီးေတာ့ ဘာကုိနာက်ည္းရမယ္မွန္း တိတိက်က်မသိေပမယ့္ သူတုိ႔ရင္ထဲ နာက်ည္းစိတ္ေတြရွိေနပါတယ္.. အဲဒါဟာ သူတုိ႔ရင္ဆုိင္ရတဲ့ ေခတ္အေၿခအေနက သူတုိ႔ကုိ ခံစားနာက်င္ေစခဲ့ လုိ႔ပါပဲ.. အခုေတာ့ ဘတ္စ္ကားေတြက ဓားစာခံၿဖစ္သြားပါတယ္.. ပစၥည္းပဲ သုံးရင္ပ်က္မွာ ဆုိတာထက္ မလုိအပ္ပဲ ပုိမုိပ်က္စီးသလုိပါပဲ.. တခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံေတြ သက္တမ္းၿပည့္ အသုံးၿပဳၿပီးကၽြန္ေတာ္တုိ႔ွဆီ အသစ္နီးပါးေရာက္လာတဲ့ ကားဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရပ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဇာတ္နဲ႔ က်ေတာ့ ဘယ္လုိမွ မူလအအတုိင္းၿပန္သုံးလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး…
ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထင္ ၁၉၉၄ ၁၉၉၅ ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဲယားကြန္းဘတ္စ္ဆုိတာၾကီးကုိ စေတြ႔ပါတယ္.. ပထမဆုံး စဆြဲခဲ့တာ ဗႏၵဴလပန္းၿခံနဲ႔ ေၿမာက္ဥကၠလာပ ထင္တယ္.. ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရ ေငြႏွစ္ဆယ္က်ပ္နဲ႔ စီးဘူးေအာင္ဆုိၿပီး အသြားအၿပန္တကူးတက သြားစီးဖူးတာ မွတ္မိပါေသးတယ္.. အဲယားကြန္းစ္ဘတ္စ္ေပၚကာစ က လူသိပ္မစီးပါဘူး.. အဲဒီတုန္းက ၿမဳိထဲနဲ႔ ဆင္ေၿခဖုန္းေတြ အသြားအၿပန္ဟာ ကားခ ႏွစ္က်ပ္ေခတ္လုိ႔ထင္ပါတယ္.. ဒါမွမဟုတ္ ငါးက်ပ္ေခတ္ ၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္.. အဲဒီအတြက္ အဲယားကြန္းဘတ္စ္ ႏွစ္ဆယ္ဆုိတာ သာမာန္၀န္ထမ္းေတြအတြက္ေတာ့ ဇိမ္ခံပစၥည္း ၿဖစ္ေနပါေသးတယ္… ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲယားကြန္းစ္ဘတ္စ္ေတြက ရုိးရုိးဘတ္စ္ကားေတြထက္ၿမန္တယ္ သက္သာတယ္ ဆုိၿပီး လူစီးမ်ားလာပါတယ္.. အဲဒီမွာ ဒုကၡတစ္ခုက တုိးလာပါတယ္..အရင္ကထုိင္ခုံမေစ့တဲ့ အဲယားကြန္းဘတ္စ္ေတြဟာ လူဦးေရ ရာနဲ႔ခ်ီ စုၿပဳံစီးနင္းလာေတာ့ အဲယားကြန္းစ္ ကေန အဲယားမြန္းဘတ္စ္ ၿဖစ္သြားပါတယ္ .. သိပ္မၾကာပါဘူး တစ္ႏွစ္၀န္းက်င္သာသာမွာပဲ အဲယားကြန္းဘတ္စ္ကားၾကီးေတြ မွန္ၿပတင္းေတြဖြင့္.. လူေတြက်ပ္သိပ္ေအာင္ တင္ေမာင္းနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ ဂ်ပန္ကားၾကီးေတြဟာ ဂ်ပန္ေတြ မထင္မွတ္ႏုိင္တဲ့ စြမ္းအားေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ကုိ လည္းအလုပ္ေကၽြးၿပဳေနပါ ေတာ့တယ္… ရန္ကုန္ဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ်ၾကီးထြားလာေနပါတယ္ လမ္းေတြေပၚမွာ ကုိယ္ပုိင္ယာဥ္အမ်ုိးအစား ေတြလည္း အမ်ားအၿပားေပၚထြက္ လာပါတယ္… ၁၉၉၀ နဲ႔ ၂၀၀၀ၿပည့္ႏွစ္ၾကားမွာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေပၚက ကားလမ္းေတြကုိ ခ်ဲ႕လာရပါတယ္ ယာဥ္လုိင္းေတြလည္း ရာဂဏန္းအထိ တုိးတက္မ်ားၿပားလာပါတယ္… ယာဥ္လုပ္သားေတြ ဘတ္စ္ကား စီးနင္းသူေတြ ဘ၀ေတြေတာ့ သိပ္အေၿပာင္းအလဲ ရွိခဲ့ပုံမရပါဘူး.. ၂၀၀၀ လြန္ကာလေတြမွာေတာ့ ယာဥ္လုိင္းအသစ္ေတြ တုိးခ်ဲ႔လာၿပီး သက္တမ္းရင့္ ဘတ္စ္ကားအုိၾကီးေတြနဲ႔ ကုန္တင္ပစ္ကပ္ကုိ လူစီယာဥ္လုပ္ထားတဲ့ ဒိုင္နာေတြ ဟုိင္းလပ္စ္ ကားေတြကုိ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕တြင္ ေၿခာက္ၿမဳိ႔နယ္ထဲက ေနေမာင္းထုတ္ခဲ့ပါတယ္.. အဲဒီအစား ဂ်ပန္ဘတ္စ္ကားၾကီးေတြ ကုိးရီးယား ဟြန္ဒုိင္းနဲ႔ ေဒ၀ူးကားေတြနဲ႔ … အဓိပတိယာဥ္လုိင္းက ေၿပးဆြဲတဲ့ အဲယားကြန္းမေအးရင္ ကားမထြက္ရ စာတန္းပါ ခုံၿပည့္သာလူတင္ပါသည္ စာတန္းနဲ႔ မုိးတုိး မက္တပ္ခရီးသည္ေတြ လုိက္ပါ စီးနင္းလာတဲ့ ယာဥ္လုိင္းေတြ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ေပၚၿပည့္က်ပ္ေနပါေတာ့တယ္… လမ္းေတြလည္းကြန္ကရစ္ေလာင္း … ယာဥ္ေက်ာပိတ္ဆုိ႔ မႈေတြနဲ႔ အတူ ယာဥ္တုိက္မႈေတြလည္း တုိးတက္လာပါေတာ့တယ္… ကားေတြေကာင္းေတာ့ အေမာင္းသန္တဲ့ ယာဥ္ေမာင္းေတြနဲ႔ လူကူးမ်ဥ္းၾကား မီးပြိဳင့္ေတြမွာ လမ္းၿဖတ္ကူးသမားေတြ အေနနဲ႔ သတိလက္လြတ္မၿဖစ္ေအာင္ ဂရုစုိက္သြားရပါတယ္… သိပ္မၾကာခင္ရက္စြဲေတြမွာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေပၚမွာ တရုတ္ၿပည္က ဘတ္စ္ကား အသစ္စက္စက္ၾကီးေတြ ေၿပးဆြဲေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္ အရင္လုိၿပဳိင္ေမာင္းလုိ႔မရတဲ့ အင္ဂ်င္နဲ႔.. အဲယားကြန္းေအးမွ ယာဥ္ထြက္ရမယ္ ဆုိတဲ့ အဓိပတိယာဥ္လုိင္းက ပန္ကာတပ္ေမာ္ေတာ္ကားေတြကို တရုတ္ၿပည္ကုိေအာ္ဒါေပးမွာ ထားပုံရပါတယ္ ယာဥ္အတြင္းပုိင္း အၿပင္အဆင္ရ.. ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ ပရိတ္သတ္အတြက္ သီးသန္႔ေအာ္ဒါမွာေပး သလုိပါပဲ… ယာဥ္ေမာင္းတစ္ေယာက္ ေၿပာတာေတာ့ အႏၱရယ္ကင္းေအာင္ ၿပဳိင္ေမာင္းလုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ အဆြဲအရုန္းမေကာင္းတဲ့ အင္ဂ်င္ေတြ တပ္ထားတယ္ဆုိေတာ့ ခရီးသည္ေတြ အတြက္ေကာ ယာဥ္ေမာင္းေတြ အတြက္ပါ စိတ္ခ်မ္းသာရတာေပါ့… သိပ္မၾကာခ်င္က စိတ္ေကာက္သလုိ ထထြက္သြားတဲ့ မထသ အထူးယာဥ္တစ္စီးကုိ ေငးရင္း ရန္ကုန္ၿမဳိ ဘတ္(စ္)ကား စီးသမားဘ၀က ဘယ္ေတာ့မ်ား ကၽြတ္လြတ္ရမလည္း… (ထြက္သြားမွၿဖစ္မယ္ထင္တာပဲ)….:P
ေအာင္ပုိင္စုိး