Kind with Heart

ေအးစက္ ေသြ႔ေျခာက္ေနတဲ႔ ဒီဇင္ဘာအေမွာင္ထဲမွာ ၂၀၀၈ ရဲ႕ ၀မ္းနည္းစရာရက္စြဲေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဘနာဇီယာဘူတုိ လုပ္ႀကံခံရမႈနဲ႔ ကမၻာကို စတင္ၿခိမ္းေျခာက္လုိက္တဲ႔ ၂၀၀၈ ဟာ မြမ္ဘုိင္းၿမိဳ႕ေပၚမွာ မ်က္ရမ္းမွန္းဆ ျမင္ျမင္သမွ်ကို စက္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခ်လုိက္တဲ႔ ေသြးညွီနံ႔ေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ႔တယ္။ တစ္ကမၻာလံုး ယူက်ံဳးမရမႈနဲ႔ ေဒါသေတြကို ခက္ထန္က်လာေစတယ္။

သမၼတဘုရွ္ကို ပစ္ေပါက္လုိက္တဲ႔ ဖိနပ္တစ္ရံဟာ ေဒၚလာ ၁၀ သန္းတဲ႔။ တစ္ယူသန္ အစြန္းေရာက္ေတြဟာ ဘယ္လမ္းကို ေရြးေနတာလဲ။ ပါကစၥတန္၊ အိႏၵိယ၊ ဇင္ဘာေဘြ အၿငိဳးရယ္မေျပႏုိင္တဲ႔ ဦးရာလူေဆာ္စတမ္း ပြဲၾကမ္းေနတဲ႔အခ်ိန္။ ဥေရာပကလည္း ရုရွားနဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကို ေခၽြးသိပ္ခဲ႔ရတယ္။ စြမ္းအင္ေစ်း အတက္ၾကမ္းလာသလို လူသားေတြ အတြင္းစိတ္က ၾကမ္းခတ္လာတယ္။ ပူျပင္းရာသီဆို ေသြးဆူလြယ္တတ္သလုိေပါ႔။

ကမၻာႀကီးလည္း လိုအပ္တာထက္ အပူခ်ိန္ေတြ ပိုတက္လာတယ္။ သဘာ၀တရားရဲ႕ ဖ်ားနာမႈက အေရးေပၚအေျခအေန၊ မဆုိင္းမတြ ကယ္တင္ရမယ္႔အခိုက္မွာပဲ အီရန္က အဏုျမဴဗံုးကို လာအိပ္မက္ေနတယ္။ မဆီမဆုိင္နဲ႔ ဧရာ၀တီတုိင္းသားေတြကို နာဂစ္က ၀င္ေခြ႔တယ္။ စီခၽြမ္ျပည္နယ္သားေတြရဲ႕ဘ၀ကို ေျမငလ်င္က ရမ္းခါခ်တယ္။ ကတ္ထရီနာကလည္း သက္ညွာမေပးပါဘူး။ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အလံတိုင္ေတြဟာ တုိင္တစ္၀က္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ၀မ္းနည္းျခင္းေန႔ရက္ေတြ ပိုရွည္ၾကာခဲ႔တယ္။ မိဘႏွစ္ပါးဆံုးရံႈးတာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀အတြက္ေတာ႔ ကမၻာပ်က္တာပဲ။ အထီးတည္းက်န္ခဲ႔တဲ႔ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ဦးဟာ အပ်က္အစီးပံုေတြထဲမွာ သူ႔သားသမီးေတြကို ရွာေနတယ္။

``က်ားေပါင္ မင္းဘယ္မွာလဲ၊ က်ားေပါင္ က်ားေပါင္ ´´

`` မင္း မေသေသးရင္ အေဖ႔ကို ျပန္ထူးပါ ´´

`` ေရွာင္ဖိန္ သားေအာက္မွာ ပိေနတာလား ´´

ေခၚသံေတြ အထပ္ထပ္ဆူေနေပမယ္႔ ေျဖသံေတြတိတ္ဆိတ္ေနဆဲ။

`` ဖိုးသံေခ်ာင္းနဲ႔ ေခြးပူမ ပင္လယ္ထဲက်သြားတယ္ ´´

`` သူတုိ႔က ေရကူးသိပ္ေတာ္တာဗ်ာ၊ ဖိုးသံေခ်ာင္းက က်ားပိုက္ခ်လည္းေတာ္၊ ၿမွံဳးခ်ရင္လည္းပါ၊ သားရယ္ မင္းလုိေကာင္ကိုမွ ပင္လယ္က ဖမ္းစားရတယ္ ´´ လို႔ မခ်ိတင္ကဲသံေတြ ကမၻာႀကီးထဲ ေတာ္လဲသံလို ညံေနခဲ႔တယ္။ လူတစ္ဦးရဲ႕ မိသားစုဘ၀ အဓိပၸါယ္မဲ႔ရတယ္ဆုိရင္ မိသားစုေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ႏုိင္ငံက ဘယ္လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ၊ ႏုိင္ငံမ်ားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ ကမၻာႀကီးကေရာ၊ ႏွစ္ကာလ ပင္လယ္ထဲမွာ လမ္းညႊန္ေျမပံုေပ်ာက္သလုိပဲ ကပ္စရာ ကမ္းမဲ႔ခဲ႔သလိုပါပဲ။

လူတစ္ဦးေသဆံုးတာက ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာတစ္ခုျဖစ္ၿပီး လူတစ္သန္း ေသဆံုးတာက စာရင္းဇယားတစ္ခုတဲ႔။

အဲဒီ ခပ္ရမ္းရမ္းအဆုိအမိန္႔ေတြကို ကမၻာႀကီးက မ်က္စိမွိတ္ ယံုၾကည္ေနတုန္းလား။ သမိုင္းမွာ မႀကံဳဖူးေလာက္ေအာင္ ပမာဏနဲ႔ ဆုိမာလီယာကမ္းစပ္က ပင္လယ္ဓါးျမေတြက ျပန္ေပးဆြဲေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ပစ္မွတ္က ေဆာ္ဒီဘုရင္ပိုင္ သေဘၤာကေန ရုရွားက လက္နက္တင္သေဘၤာေတြအထိ အနာဂတ္မွာ စစ္ဘက္သံုး ႏ်ဴကလီးယားေလာင္စာနဲ႔ ေရငုပ္သေဘၤာေတြ၊ အာကာသလြန္းပ်ံယာဥ္ေတြပါ ျပန္ေပးဆြဲဖုိ႔အထိ ေျမေအာက္ထပ္ဇိမ္ခန္းထဲမွာ ေဒၚလာေတြ ပလူပ်ံေအာင္ သံုးျဖဳန္းေနတဲ႔ ျပန္ေပးဆြဲေခါင္းေဆာင္က ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ႀကီးမားေနတယ္။

အလုပ္လက္မဲ႔ စိတ္ေလေနတဲ႔ လူငယ္ေတြကို ေဒၚလာေတြအထပ္လုိက္နဲ႔ ဆုိမာလီယာကမ္းေျခက ျမဴဆြယ္ေနတယ္။ မိန္းမငယ္ေတြလည္း ရွိမယ္။ အရက္အေကာင္းစားေတြလည္း ရွိမယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုဆုိတဲ႔ စကားလံုးထက္ ကမ္းကုန္ေအာင္ ဆုိးရဲသလားဆုိတဲ႔ စကားကို ပိုမိုအရသာေတြ႔ေနၾကတယ္။

အာဖရိက ဦးခ်ိဳေဒသက ကေလးငယ္ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ကမၻာႀကီးအတြက္ ပန္းတစ္ပြင္႔ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလား။

ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ႔ျဖစ္ခဲ႔၊ ၂၀၀၈ က က်န္ခဲ႔ၿပီ။ အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြသာမက ငါတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြကိုပါ ခ်ိဳးဖဲ႔ဖ်က္ဆီးၿပီး ႀကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္း၀ါဒ ကမၻာႀကီးမွာ ေခါင္းေထာင္ထလာၿပီလား။

ငါ႔ကေလာင္သြားကေတာ႔ အမွန္တရားဆိုတဲ႔ ဓါးထက္ထက္ကိုင္ထားတယ္၊ အခု မင္း ေနရစ္ခဲ႔ေတာ႔။ က်န္ခဲ႔တဲ႔ ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြကို ေမ႔ပစ္လုိ႔ရေပမယ္႔ စူးရွတဲ႔အတိတ္ဒဏ္ရာေတြကို ကုစားဖုိ႔ ငါတုိ႔ ၂၀၀၉ ဆီ သြားမယ္။ လင္းလက္ေတာက္ပတဲ႔ အနာဂတ္ေတြ ပိုင္ဆုိင္ဖို႔၊ ဆာေလာင္မႈေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ မွ်ေ၀ဖုိ႔ ၂၀၀၉ ဆီကို ငါတုိ႔ သြားမယ္။

ေအာင္ပိုင္စုိး