မူးရင္
မေမာင္းနဲ႔။ ဒီစကားေလးက ရုိးရုိးရွင္းရွင္းေလးပါ။ အမိန္႔ေပး စည္းကမ္းပါ။ ဘယ္လုိအေၾကာင္းၿပခ်က္နဲ႔
မွခ်ဳိးေဖာက္ပုိင္ခြင့္မရွိပါဘူး ..။ ဒီအေၾကာင္းေလးကုိ ေရးဖုိ႔ အေၾကာင္းရင္း ဖန္လာတာ
ၿပီးခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသားေန႔ကပါ။ အမ်ဳိးသားေန႔ ဆုိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး
လမ္ေၾကာင္းအတြက္ အေရးၾကီး ၁၉၂၀ မွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား သပိတ္ေမွာက္ၾကတဲ့ တန္ေဆာင္မုန္း
လၿပည့္ေက်ာ္ ၁၀ရက္ေန႔ကုိ အမ်ဳိးသားေန႔ အၿဖစ္သတ္မွတ္ ခဲ့ၾကတာပါ။ တႏုိင္ငံလုံး ရွိေက်ာင္းသားေတြ
သပိတ္ေမွာက္ၿပီး အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေတြ အမ်ဳိးသားတကၠသုိလ္ေတြ ေပၚထြန္းလာတဲ့အထိ ကုိလုိနီစနစ္ကုိ
ဆန္႔က်င္တုိက္ခုိက္ၾကတဲ့ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ေတြေတာ့ ဒီေန႔မွာ သက္ရွိထင္ရွားမရွိၾကေတာ့ပါဘူး။
အခုေတာ့လည္း လူေတြရဲ႕ အားလပ္ရက္ တစ္ခုလုိပဲ အမ်ားစုက ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ၿဖတ္သန္းေနၾကပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း
ထုံးစံအတုိင္း အမ်ဳိးသားေန႔ကုိ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ထက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ကုိ
တက္ေရာက္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ သူအတြက္ ေနာက္ဆုံး လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းေတြနဲ႔ အိမ္အေရာက္လုိက္ပုိ႔အၿပီး
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မဆုံတာၾကာၿပီၿဖစ္တဲ့ မိတ္ေဆြသုံးေယာက္ ဘီယာဆုိင္တစ္ဆုိင္၀င္ၿပီး စကားစၿမည္ေၿပာၾကပါတယ္။
အားလပ္ရက္ၿဖစ္တာေၾကာင့္ ေအးေအးလူလူ ညေနေစာင္းေလးကတည္းက ထုိင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေဘး၀ုိင္းမွာ
အသက္ငါးဆယ္အရြယ္ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္ ေအဘီစီ စေတာက္ေတြ ေသာက္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မေရာက္ခင္ကတည္း
သူတုိ႔ေသာက္ေနၾကပုံရပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိၾကည့္ရတာ ပုံပ်က္ေနပါၿပီ။ လူငယ္ေတြမဟုတ္တဲ့ အတြက္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း သိပ္ဘာမွမပက္သက္တဲ့ အတြက္ စိတ္၀င္တစားေတာ့ မၿဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထုိင္ၿပီးနာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူတုိ႔၀ုိင္းရွင္းတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္တည္းကုိ
ခြက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ေသာက္ ထားေတာ့ သူတုိ႔ေသာက္ေနတာ တစ္ေယာက္ ဆယ္ခြက္ေက်ာ္ၿဖစ္ေနပါၿပီ။
ၿပႆနာက
အထမွာစတာပါ ..။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ပုံမွန္ေၿခလွမ္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔က တကၠဆီတစ္စီးေပၚ
ႏွစ္ေယာက္လုံးေခါင္းခန္းက တက္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွာ တကၠဆီေမာင္းတဲ့သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း
လာေသာက္ၾကတာပဲ။ ခက္တာက သူတုိ႔ ပါကင္ထုိးတာ က်ပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကားက သူတုိ႔ေနာက္မွာ
ပါကင္ထုိးထားၿပီး ေရွ႕မွာ မက္တူးေရႊငါး တစ္စီးရွိပါတယ္။ ေရွးတုိးေနာက္ငင္ ပါကင္က ထြက္ရမွာပါ။ အဲဒီလုိထြက္ရင္းနဲ႔ ေရွ႕က မက္တူးေရႊငါးရဲ႕ ေနာက္ဘန္ပါကုိ
သြားနမ္းမိပါေတာ့တယ္။ ကားပုိင္ရွင္မရွိခ်ိန္မုိ႔ ဘယ္သူမွ ဂရုမထားမိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္း
သူကား ေခါင္းေလးကုိ ဖင္နဲ႔ေပါက္မွာဆုိးလုိ႔ ထသြားၿပီး ဦးေလးပါကင္ထြက္ ေပးရမလားလုိ႔
ေၿပာပါတယ္။ မူးေနတဲ့အခ်ိန္လည္းၿဖစ္ေတာ့ ညီေလး အစ္ကုိ႔လုိင္စင္သက္တမ္း ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ
ဘာညာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘာ္ဒါကုိဘုေတာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ရင္တမမနဲ႔ သူဆုတ္တာကုိၾကည့္ၿပီး
လန္႔ေနရပါတယ္။ ထပ္ၿပီး အထိအခုိက္ မရွိပဲ ထြက္သြားေတာ့မွပဲ သက္ၿပင္းခ်ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ
သူ႔အရွိန္နဲ႔ ဇြတ္ေမာင္းသြားတာကုိ ၾကည့္ၿပီး ရင္ေမာေနရပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မိတ္ေဆြကုိ
ခင္ဗ်ား ပါကင္ထြက္ေပးရမလား ေၿပာတာကို အဖုိးၾကီးက စိတ္ဆုိးသြားပုံရတယ္လုိ႔ ေၿပာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္မိတ္ေဆြကလည္း ဟုတ္ေလာက္တယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အသက္ကၾကီးၿပီ အခုထိ မလိမၼာေသးဘူးဆုိေတာ့
ဒီလူ႔ဘ၀က ႏွေၿမာစရာလုိ႔ ေရရြတ္ေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ငယ္ဘ၀တုန္းကလည္း အဲဒီလုိအၿဖစ္အပ်က္ ၿဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ညသားေပါ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ကဗ်ာေတြစာေတြ အခ်င္းခ်င္းေရးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီးအရက္ေသာက္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က
အေသာက္သမားေတြၾကီးပဲဆုိေတာ့ ေဗါ့ကာလုိခပ္ၿပင္းၿပင္း အရက္မ်ဳိးေတြေသာက္ၾကပါတယ္။ ေငြေရးေၾကးတတ္ႏုိင္တဲ့
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အုပ္စုလုိက္အရက္ေသာက္မယ္ဆုိရင္ ေဗါ့ဒကာ အရက္ သုံးလုံးေလာက္ ယူလာၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ေတာ့က အားလုံး လူပ်ဳိေတြခ်ည္းပဲဆုိၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရုံးပိတ္ရက္ေတြမွာ
မုိးအလင္းေသာက္တတ္ၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ညကလည္း သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ေလာက္ ေသာက္ေနတုန္း
ေမာ္လၿမဳိင္မွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီးလွမ္းစပါတယ္။ ငါတုိ႔ေတာ့ေသာက္ေနၿပီး
မင္းအစားပုိေသာက္လုိက္ၿပီ ဘာညာေနာက္ၾကရင္းနဲ႔။ တစ္ေယာက္က အခု ငါတုိ႔မင္းဆီကားနဲ႔ ထြက္လာၿပီ
ဘာညာ စကားသြားစတယ္ ။ ဟုိဘက္ကလူကလည္း ေနာက္တယ္ဆုိတာ သိေတာ့ မင္းတုိ႔အခုခ်က္ခ်င္း လာရင္
ငါ ဒကာခံမယ္ ဘာညာ ၿပန္စပါတယ္။ အဲဒီက စလုိက္တာ အခုသြားမယ္ ဘယ္သူသြားမယ္ မလုိက္ရဲ႕တဲ့ေကာင္
သတိၱမရွိလုိ႔ဆုိၿပီး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ စၾကေနာက္ၾကရာက ကားပါတဲ့သူငယ္ခ်င္းကလည္း ညေနကမွ
ဆီအၿပည့္ထည့္ထားတယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ … ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ရန္ကုန္ေမာ္လၿမဳိင္ခရီးစဥ္ကုိ တာေမြအ၀ုိင္းထိပ္ကေန
ည ၁၀နာရီခြဲကေန စတင္ပါေတာ့တယ္။ မူးကလည္း မူးေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စလုိက္ေနာက္လုိက္
သီးခ်င္းေတြအက်ယ္ၾကီးဖြင့္လုိက္နဲ႔ ကားကုိ အၿမန္ေမာင္းလုိက္နဲ႔ေပါ့။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ၿပင္ေရာက္ၿပီး
လမ္းခရီးမွာ ႏွစ္ဆုိင္ေလာက္ ဘီယာ၀င္ေသာက္ေနပါေသးတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႔ သံလြင့္တံတားထိပ္ေရာက္ၿပီး
တံတားမဖြင့္လုိ႔ အိပ္ေစာင့္ေနရင္း တံတားဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ အမူးလည္းေၿပ ေနာင္တလည္းရေနေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လာေခၚတဲ့သူငယ္ခ်င္းကလည္း အံအားတၾကီးေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ေမာ္လၿမဳိင္ၿမဳိ႕ထဲမွာ
မနက္စာစား ဗ်ဴးပြိဳင့္ေလးတက္ၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အေရးၾကီးတဲ့ အလုပ္ရွိေသးတာ
ေကာင္မေလးနဲ႔ခ်ိန္းထားတာ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ဖုိ႔ရွိတာ စာမူေပးဖုိ႔ ရွိတာ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ေမာ္လၿမဳိင္ၿမဳိ႕ေပၚကုိ
၂နာရီ အလည္အပါတ္ခရီးကေန ရန္ကုန္ကုိၿပန္ခ်ီတက္လာပါေတာ့တယ္။ အၿပန္လမ္းကေတာ့ အသြားတုန္းကလုိ
စကာသံေတြ ဆူညံမေနေတာ့ပါဘူး အားလုံးတိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ လမ္းေကြ႔ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေတြ
ၾကည့္ၿပီး အေ၀းေၿပးကားေတြ အရွိန္ႏႈန္းၿမင့္ၿမင့္ ေမာင္းသြားတာေတြ ၾကည့္ၿပီး ငါတုိ႔
ညက ဘယ္လုိလာခဲ့ၾကသလဲ ဆုိတာ ေတြးမိၿပီး ေၾကာက္လန္႔သြားမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္း
ယာဥ္ေမာင္းတဲ့လူက ငယ္ငယ္ကတည္း ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေမာင္းတာ မုိ႔ ကၽြမ္းက်င္မႈက ယုံၾကည္စိတ္ခ်လု႔ိရေပမယ့္။
လမ္းေပၚမွာ အေၿခအေနနဲ႔ အၿဖစ္အပ်က္ေတြ စိတ္ခ်လုိ႔မရပါဘူး။ အရက္ေသာက္ထားတဲ့အတြက္ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္က
စကၠန္႔၀က္ေလာက္ေလး မွားယြင္းလုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေကာ တၿခားလူေတြပါ ထိခုိက္ေသေၾကပ်က္ဆီးသြားႏုိင္ပါတယ္။
မူးရင္မေမာင္းနဲ႔
လုိ႔ တားၿမစ္ထားတဲ့ အမိန္႔ရွိေပမယ့္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ အဲဒါကုိဖမ္းဆီစစ္ေဆး
တဲ့အေလ့အထ မရွိပါဘူး။ အရက္မူးတုိင္းကရိယာနဲ႔ စစ္ေဆးၿပီး ဖမ္းဆီးတာ အၿပစ္ေပးတာ ဒဏ္ရုိက္တာ
မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခု အရက္လုိပဲ အႏၱာရယ္ၾကီးတာ မူးယစ္ေဆး၀ါးပါ အရက္လုိ ပုံစံမပ်က္သလုိ
အနံ႔လည္း မထြက္ တုိင္းတာဖုိ႔လည္း ခက္တာပါ။ ခ်မ္းသာအ၀န္းအ၀ုိင္းၾကားမွာ အဲဒီၿပႆနာေတြရွိႏုိင္ပါတယ္။
အဓိကက လူငယ္ေတြမွာ အၿဖစ္မ်ားႏုိင္ပါတယ္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးကလည္း ေဆး၀ါးပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔
အသြင္မ်ဳိးစုံေၿပာင္းၿပီး ေရာက္ရွိလာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခုေခတ္မွာေတာ့ စစ္ပြဲေၾကာင့္
ေသတာထက္ ယာဥ္မဆင္မၿခင္ ေမာင္းႏွင္မႈေတြေၾကာင့္ ေသဆုံးရတာ ပုိမ်ားလာခဲ့ပါၿပီ။ တေလာကပဲ
သတင္းေထာက္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ဆုံးသြားတာကုိ ႏွေၿမာစိတ္နဲ႔ ခံစားရပါတယ္။ လူငယ္ေတြ အရြယ္မတုိင္ခင္
ယာဥ္မဆင္မၿခင္မႈကေန အသက္ဆုံးရတာ တုိင္းၿပည္အတြက္လည္း နစ္နာပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မူးရင္
လုံး၀ လုံး၀ ယာဥ္မေမာင္းရ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ တားၿမစ္ေစခ်င္ပါတယ္။
ေအာင္ပုိင္စိုး